Mind Games 2 :Her Turn

Ανασυγκρότηση εχθρών

Ίαν...

Το σπίτι άδειασε. Μοιάζει με έρημο τόπο χωρίς τις φωνές τους. Αν και πέρασαν μόλις δύο ημέρες από εκείνο το απόγευμα, όλα μου φαίνονται τόσο διαφορετικά. Τόσο παράξενα ήσυχα...
Ο Κρίστιαν και ο Γκάμπριελ προσπαθούν απεγνωσμένα να εντοπίσουν τα ίχνη τους αλλά κατά πόσο το θέλω όταν ήδη ξέρω; Πόσο θέλω να έρθω αντιμέτωπος με 5 πρόσωπα που με πρόδωσαν; Και πάνω από όλα το δικό της... Μια φούτερ... Μια απλή, αναθεματισμένη φούτερ που μου είχε πει ότι λάτρευε πάνω μου. Που δεν χόρταινε να μου τη βγάζει και να τη φοράει στο κορμί της. Αν δεν ήξερα τότε το παιχνίδι της , σίγουρα θα έβγαινα και θα ούρλιαζα πως είμασταν μαζί. Το ήξερα όμως...

Μια φράση που ποτέ δεν την άφησα να τελειώσει, αν την άφηνα θα τελείωνε εμένα τον ίδιο. Έχοντας πλήρη γνώση, πως η γυναίκα που ξαπλώνει δίπλα σου ,ξάπλωνε και με το κολλητό σου δεν είναι εύκολο. Πόσο μάλλον πως για εκείνη δεν σημαινες τίποτα άλλο παρά μια αποστολή.  Με γύρισε αρκετά χρόνια πριν... Τότε που εκείνη η καταραμένη πόρνη, μας έπαιζε οικογενειακώς για να δει σε ποιον έχει μεγαλύτερη πέραση. Να δει ποιον επηρεάζει και να ανέβει στο θρόνο της οικογένειας Γκαρσία. Η κατάληξη της βέβαια, δεν την ανέβασε...την κατέβασε. Εκείνη στο χώμα και μένα μακριά από το σπίτι. Μακριά από τις ρίζες μου. Στο Μπρούκλιν. Μα να που τώρα, μου γύρισε. Η κατάρα ήρθε πάλι πανω μου. Άφησα μια γυναίκα, όχι απλά να μπει μέσα μου αλλά και να βγει. Να φύγει και να χαθεί αφήνοντας πίσω της , το απόλυτο τίποτα. Ο Λαντον κάποια μέρα με ρώτησε αν θα τη σκότωνα... Του απάντησα θυμάμαι με ένα ξερό "ναι" ...
Θα τη σκότωνα όμως; Ακόμα και εκείνη τη μέρα στη κουζίνα που είχα την ευκαιρία να το κάνω δε το έκανα... Πρώτη φορά στον ενάμιση χρόνο που την ήξερα είδα στα μάτια της φόβο. Είδα απόγνωση. Την είδα να προσπαθεί να βρει τη μνήμη της για να επιτεθεί. Ήταν ωραία εικόνα...