Ήταν τόσο δύσκολο να το δεχτώ.
Τόσο γαμημένα δύσκολο να πιστέψω πως πιάστηκα κορόιδο.
Τόσο δύσκολο να τους αφήσω να εισβάλουν στη ζωή μου ξανά...Και φυσικά ακόμα πιο δύσκολο να αφήσω εκείνον να προχωρήσει.
Με έσωσαν...Η μήπως με μεταμόρφωσαν στο...
Μια μελωδία απαλή , που είχε σαν βάση το βιολί , αντήχησε βαθειά στο υποσυνείδητο της αναγκάζοντας τις αισθήσεις της να ξυπνήσουν. Άπλωσε μετά βίας το χέρι της γύρω από το κορμί της και καταλαβαίνοντας πως ήταν κάπου ξαπλωμένη, γύρισε ανάσκελα. Ζέστη... Είχε τόση ζέστη... Βαθειές ανάσες, μάτια κλειστά, βιολί, ζέστη... Όλα ήταν έτσι συνδυασμένα ώστε να της προκαλέσουν νεύρα.
Το ταβάνι, σίγουρα δεν ήταν φρεσκοβαμμενο... σκέφτηκε ανοίγοντας τα βαριά της βλέφαρα. Ρα δάχτυλα πήγαν ασυναίσθητα στη πίσω πλευρά του κεφαλιού και μόλις άγγιζε τα πλαστικά ράμματα , οι αναμνήσεις ξεπήδησαν η μια μετά την άλλη.
"ΛΑΝΤΟΝ!!!"τσιριξε αναβιώνοντας τις στιγμές και βάζοντας τα πόδια κάτω, άρχισε να αναπνέει βαριά. Τίποτα... Δεν άνοιξε κανένας τη πόρτα. Σηκώθηκε δίνοντας διαταγή στην αδυναμία να μεταμορφωθεί σε πυγμή και περπάτησε ως το ανοιχτό παράθυρο.
"Θεούλη μου !" Αναφώνησε βλέποντας που βρισκόταν...
Oups ! Cette image n'est pas conforme à nos directives de contenu. Afin de continuer la publication, veuillez la retirer ou mettre en ligne une autre image.
Έχοντας πλέον το μυαλό στη θέση του , είχε καταλάβει από τη τοποθεσία και μόνο, πως ήταν σίγουρα αναίσθητη πάνω από μια ημέρα.
"Τι ουρλιάζεις;" άκουσε πίσω της και γύρισε έξαλλη.
"Στο Μαρόκο;; Με φέρατε στο Μαρόκο; Και με ποιο γαμημένο δικαίωμα με αρπάξατε και...Γαμω !" Έπιασε άτσαλα τη καρέκλα που βρισκόταν πλάι της επειτα απο ζαλη που ενιωσε και ο Λαντον χωρίς δεύτερη σκέψη, έτρεξε και τη κράτησε πριν πέσει.
"Ένα ευχαριστώ θα ήτανε αρκετό. Έλα να ξαπλώσεις..." τη βοήθησε να καθίσει και γονάτισε μπροστά της. "Έβαλα το τσιπ βαθειά όπως μου ζητήθηκε. Δεν πίστευα ποτέ ότι ήσουν ικανή να χώσεις τόσο βαθειά τη λεπίδα και να το βγάλεις. Η πληγή είναι ακόμα φρέσκια. Χρειάζεσαι ξεκούραση"
"Γιατί;" ήταν το μόνο που τον ρώτησε πιάνοντας το κεφάλι της.
"Γιατί έτσι νιώσαμε...Γιατί έγινες κομμάτι μας και γιατί... Γιατί κάθε ένας από εμάς είδε κάτι σε σένα που δεν είδε εκείνος. Η μάλλον που είδε, αλλά δεν τόλμησε ο ηλίθιος να κρατήσει..." η Καταλινα κατάλαβε αμέσως ότι αναφερόταν στον Ίαν.
