ride or die, remember? // sasusaku

17. all that really matters is that the people you love are happy and healthy

Powoli zaczęłam otwierać oczy, ale ponownie je zamknęłam, gdy tylko promieniujący ból przeszył moją głowę. Leżałam na zimnej posadzce, a łapiąc się za głowę, poczułam spierzchniętą krew. Usiadłam, opierając się o ścianę i próbowałam dostrzec coś w słabym świetle. Próbowałam sobie przypomnieć jak się tutaj znalazłam, ale ból skutecznie mi to uniemożliwiał. Lekko podniosłam rękę i momentalnie złapałam się za ramię, które również dawało mi się we znaki. Naokoło mnie dźwięczała głucha cisza, a podmuch wiatru sprawiał, że czułam gęsią skórkę na całym ciele. Oddychałam ciężko, czując ucisk w klatce piersiowej. Nie miałam pojęcia ile czasu tutaj jestem, dopóki ktoś nie włączył światła. Zmrużyłam oczy, a ból w spojówkach przeszył mnie, mimo że światło nie było większe od poprzedniego.

– Widzę, że już się obudziłaś – powiedział Kisame, który schylił się w moją stronę. Spojrzałam na niego spod byka, a złość opanowała moje ciało. – Kakazu jest na ciebie wściekły, mimo że ostrzegałem go przed tobą – kontynuował. – Od razu wiedziałem, że coś jest z tobą nie tak.

– Pieprz się – odpowiedziałam wyniośle przez co czarnowłosy jeszcze szerzej się uśmiechnął, ukazując swoje ostre zęby.

– Jestem bardzo ciekaw, po co nasz szef chce ciebie żywą. W końcu to ty jesteś odpowiedzialna za śmierć Madary Uchiha, czyż nie? – Zacisnęłam mocniej wargi.

– Gdzie jesteśmy? – zapytałam, wstając chwiejnie.

– W kryjówce Akatsuki. Muszę przyznać, że pomysł z GPS był niezły, ale twój chłoptaś już od początku był skazany na porażkę. Widać, twoje życie jest dla niego ważniejsze, niż jego własne. – Zmarszczyłam brwi, ale postanowiłam grać na zwłokę.

– Nie wiem o czym mówisz – powiedziałam. Mężczyzna zaśmiał się perliście i przybliżył twarz bliżej krat.

– Gdyby nie on już dawno siedziałabyś w pierdlu – skomentował z błyskiem w oku. – Miłość to uczucie, którego nigdy nie zrozumiem. Tacy jak wy osłabiacie się w ten sposób, zamiast czerpać siłę ze strachu innych. – Hoshigaki wyjął z kieszeni spodni klucz i otworzył drzwi do mojej celi. Złapał mnie za ramię, a ja próbowałam się wyrwać. Poczułam mocniejszy uścisk, aż syknęłam z bólu. – Bądź grzeczna – poprosił i pchnął mnie w stronę wyjścia z pomieszczenia. Byliśmy już przy samych drzwiach, gdy nagle mężczyzna złapał moją drugą rękę i zakuł obie w kajdanki. Wierzgałam się, przez co czarnowłosy warknął zirytowany.

– Nie dotykaj mnie – warknęłam w jego stronę i odeszłam kawałek od niego. Czarnowłosy uśmiechnął się drapieżnie i zaczął się do mnie zbliżać, oblizując lekko wargi. Cofałam się do tyłu, aż poczułam zimną ścianą. Kisame położył jedną dłoń na ścianie, blisko mojej twarzy, a drugą złapał mnie za podbródek i spojrzał na mnie. Widziałam w jego oczach pożądanie, przez które od razu chciało mi się wymiotować. Głowa mężczyzny zaczęła niebezpiecznie zbliżać się do moich ust, a ja nie myśląc długo, plunęłam mu w twarz i kopnęłam w krocze. Czarnowłosy zgiął się w pół, a ja w tym samym momencie popędziłam na samą górę, a następnie krótkim korytarzem ku drzwiom. Byłam już blisko, gdy te nagle drzwi się otworzyły, a w nich stanął lekarz, którego w szczególności zapamiętałam. On był tym, który uratował Sasuke.

– Co tak długo, Kisame? – zapytał i zmrużył oczy, patrząc w moją stronę. – Przydałoby się obejrzeć twoje rany, moja droga – zwrócił się do mnie, a Kisame podszedł do nas i złapał mnie za ramię, wymierzając mi siarczysty policzek. Syknęłam z bólu, a oczy zaszkliły mi się łzami.

– Następnym razem nie będziesz miała taryfy ulgowej – zagroził i przeszył mnie wściekłym wzrokiem.

– Szef chce z nią porozmawiać.