She Is A Nerd [Niall Horan Fanfic]

2nd Chapter

Katen's POV

While having my milk, bigla kong naisip yung curly. Why did he helped me, samantalang yung friends niya ang layo- layo sa pagu- uugali niya. Binuksan ko ang twitter account ko. Actually, sampu pa lang ang followers ko. Hindi kasi ako mahilig sa mga ganito. Meron akong natanggap na notification.

Harry Styles (harry_styles) followed you

Sino ito? Tinignan ko ang profile niya at siya ay si... Si... Si... Siya si Curly!!! Pero bakit biglang tumalbog and bumilis ang heart beat ko? First time ko rin itong ma- experience. Simula nung nangyari kanina hindi na siya maalis sa isipan ko. The way he talks, he smiles and the way he helped me earlier. Lahat ng iyon hindi mabura sa isipan ko. Napatingin ako sa right arm ko kung saan namaga dahil sa blonde na iyon. I remember the way Harry held my arm for the first time.

Parang nagka- crush na ako sa kaniya. Or lets just say, crush ko talaga siya. Crush lang naman eh. Sabi ni Granny, malaki ang pagkaka- iba ng crush sa in love.

I shutdown my laptop and lay down on my bed and closed my eyes.

The following day........

*kring* *kring* *kring*

Narinig ko ang alarm clock ko. Ginawa ko na rin ang aking daily routine every morning.

Same eyeglass, same hairstyle, same style of clothes and same me. Bumaba na ako sa kwarto ko to have my breakfast.

"Good morning, Granny. Good morning, Lolo." Binati ko ang aking pinakamamahal kong grandparents.

"Good morning din sweetheart. So how was your sleep, hija?" Granny asked me while drinking her tea.

"Well, it is good. By the way Granny, who prepared this breakfast?" I asked them. Wala kasi si Enday Jiniffir. Umuwi siya sa probinsiya nila kasi may aasikasuhin daw siya.

"Sino pa ba? Edi si Granny." Lolo answered. Ang sarap ng hash brown. Sana si Granny na lang nagluluto ng breakfast araw- araw.

"Katen, your dad called me last night. Sabi niya uuwi daw siya next week." Buti sana kung si Dad lang ang uuwi. Kasama na naman niya yung stepmother ko. Hindi ko rin mae- enjoy kung kasama ko siya dahil tiyak puro shopping lang ang aatupagin ng asawa niya.

"Katen, can I ask you something?" Tanong ni Lolo. "What happened to your right arm? May nanakit ba sa'yo?" Concerned niya tanong. Ganito sila Granny at Lolo kapag nalaman nila na may nananakit sa akin. Parang digmaan sa sobra nilang galit.

"No, Lolo. Nabunggo lang. Don't worry about me. I'm fine." Pagsiainungaling ko. Baka kasi lalo pang lumaki ang gulo kung sinabi ko ang totoo.

"Okay, dear. Just be careful next time. Pero kung may nanakit sa'yo, don't be afraid to tell me, okay?"

"Yes, Lolo. I will. And I must have to go then. Papasok na po ako ng school. Bye po!" Pagpapaalam ko.

Nakita ko si ang driver namin na si Koya Lluyd. Naks, naka- gel pa ah. Naalala ko nung tinatama ko yung mga pangalan nila. Sabi ko Inday Jennifer at Kuya Lloyd pero pinipilit nila na Enday Jiniffir at Koya Lluyd ang itatawag ko. Hahahaha.

"Naks, Koya Lluyd. Looking good today, huh?" Pang- aasar ko.

"Aba, yes ma'am! Ma'am tara na po." Binuksan na niya ang pintuan. Nang makapasok na siya sa loob...

"By the way Koya Lluyd, don't call me ma'am okay? Para naman kasing ang tanda- tanda ko na para tawagin mo akong ma'am. Just call me Katen, okay?" At nagsimula ng umandar ang kotse. Iniisip ko pa rin si Harry. Bakit kaya niya ako tinulungan?

After 25 minutes, nasa Astonishing University na ako. Well, yuyuko na naman ako. Hindi kasi ako sanay sa maraming tao. Habang pumapasok, naririnig ko naman ang mga bulung- bulungan nila sa akin.

"Hey! You walk so fast, Katen." OMG! SI HARRY! HE IS TALKING TO ME! Mukhang hingal na hingal siya. Ganun ba talaga ako kabilis mag- lakad? Di naman yata. Or maybe yes. I don't care.

"Where is your friends?" Nagtaka ako. Hindi niya kasama yung mga kaibigan niya. But why?

"Well, I don't want to come with them this time." Plain niyang sagot. Again, but why?

"Why?" Kumunot ang noo ko. This time, bumagal na ang lakad namin. Parang normal na. Hindi katulad kanina.

"I'm just-- You know. I'm just bored when I'm with them." Sagot niya. Magtatanong pa sana ako pero wag na lang.

"So where is your room?" He asked.

"Room 201" I answered him.

"Whoah! I'm sure you're smart." Ang cute niya kapag nagugulat siya.

"No. Not too much." I insisted. Did he just complimented me?

"Come on! I'm sure you're smart. So, see you at lunch?" I nodded. Grabe talaga!!!

~~~~~~~~~

Hello po! Maganda ba? Kung nagandahan kayo, please click *vote*. Maraming thank you!!!