•Tне Sтгugglе Of Lоvе• (Vsoo)

{21}

Satır arası yorum yapın lütfen 💙

Keyifli okumalar•••

Korkudan olduğum yer de kalakalirken, bacaklarimin bağının çözüldüğünü hissettim. Yavaş adımlarla arkamı döndüğümde taehyungun sert bakışlarını yüzümde hissettim. Elindeki silahı beline yerleştirirken üzerime doğru yürümeye başladı. Kolumdan çekip dibine kadar girdi.

“Seni bırakacağımı mı sandın? Bunu cidden düşündün mü?”

Sonra doğru bağırırken rüzgardan dolayı sesi uğultu gibi geliyordu. Sevincim kursagimda kalmış bir şekilde yere çökmek istediğimde kolumu daha sıkı tuttu. Çenemin küçük çocuklar gibi titrediğini hissetsem de ağlamamak için direniyordum. Bana ümit vermişti. Ümit en büyük kötülüktü ve bunu bana taehyung yapmıştı. Beni bıraktığına o kadar inanmıştım ki böyle bir son beklemiyordum.

“Safsin Jisoo. Bu da tam hayalimde ki kadın olduğunu gösterir.”

Dedikten sonra cevap vermeme izin vermeyip tuttuğu kolumdan içeri sürükledi. Zorluk cikarmadim. Çünkü ümitlerin tükendiği yerdeydim.

“Beni ne zamana kadar tutsak edeceksin?”

Gözümden düşen bir damla yaşa da yine çocuklar gibi iç çekmeye engel olamadım. İçeri girdiğimiz gibi kapıyı tüm gücüyle çarptı.

“O mu, ah onun sonu yok ne güzelim.”

Derken, bugün gerçekten ümitlerin tükendiği yerde olduğumu bir kez daha anladım. Basamaklara doğru yönelirken ses de etmedi, peşimden de gelmedi. Odaya girdiğim gibi sırtımı kapıya dayayıp yere çöktüm.

Daha önce intihar etmiştim. Ama bu da çözüm yolu olmamıştı. Tek bir çözüm vardı. Taehyunga alışmak. Davranışlarına ve yaptığı her şeye alışmak. Ama böyle biri değildim. İnsanları alttan alabilen bir kişiliğim yoktu. Üstelik birini sevmeyince, sonradan da sevemiyordum ki. Hele de canımı böylesine yakmış birini.

Oturduğum yerden kalkıp yatağa uzandım. Bitik hissediyordum. Bütün duygularım karışmış ve nasıl davranacagimi bilmiyordum. Kapı sesi geldiğinde uyuyor numarası yaptım. Saclarimin oksandigini hissettiğimde bile tepkisiz kalmayı başardım.

“Seni böyle görmeye dayanamıyorum. Bugün gerçekten bir şekilde kaçmayı başarırsan seni ömür boyu rahat bırakacağım.”

Kalbim söylediklerinin etkisiyle çarpmaya başlarken elimden geldiğince sakın olmaya çalışıyordum.

“Uyumadığını biliyorum.”

Dediğinde, gözlerimi açtım. Bakislarimiz kesişirken ciddi ifadesi bile beni mutlu etmişti. Kurtulursam beni rahat bırakacağını söylerken ciddiydi. Ama bu defa da bir şeyler planlayacak olursa onu ömrümün sonuna kadar affetmeyecektim. Peki ya söyledikleri doğruysa ve ben başaramazsam ömür boyu mahkûm hayatı yaşamaya devam mı edecektim?

“İyi misin?”

Diye sorduğunda akan göz yaslarimi sildim. Korkuyordum. Başarısızlıktan ve hapsedildigim hayattan kurtulamamaktan ölesiye korkuyordum. Gözleri üzerimden bir saniye bile ayrilmazken, içimde ki korku iyice baş gösterdi.

“İyi misin diye sorduğum ilk kadınsın. Ağlarken bile güzel göründüğünü düşündüğüm ilk kadın da sensin.”

Buz gibi olan birinin böylesine güzel sözler soylemesi inanilasi değildi. Fakat buz kadar çabuk eriyip ve değişkenlik de gösterdiği bir gerçekti. Yarım saat önce yaptıklarıyla şu an yaptıkları bu kadar tezat olamazdı. Yatağa uzanıp cebinden telefonunu çıkardı. Bir süre uğraştıktan sonra daha önce hiç dinlemedigim bir şarkıyı açtı.