Ruin my life

25

Connor.

Ik heb zonet besloten mijn moeder nogmaals te bezoeken. Ze is de enige persoon die ik al mijn hele leven gekend heb. Ze is misschien ook de enige persoon die door alles nog steeds van me houdt. Mijn vader doet niet eens de moeite om zijn telefoon op te nemen als ik bel. Wanneer ik mijn jas aan heb, pak ik mijn sleutels en doe de deur open. Abrupt stop ik met lopen. 'Luna?' Ze heeft een kwetsbaar iets in haar ogen. 'H-hey...' Ik frons en voordat ik kan vragen wat ze hier doet begint ze het al uit te leggen. 'Het spijt me zo erg. Ik had je niet weg moeten sturen. Ik voel me er zo ontzettend rot door en ik-' 'Het is oké.' Er valt een soort ongemakkelijke stilte tussen ons. 'Weet je... ik ben nu onderweg naar mijn moeder, wil je misschien mee?' Ze glimlacht zwakjes. 'Ja,' zegt ze simpel. Ik sluit de deur achter me en zo lopen we samen naar het ziekenhuis waar mijn moeder ligt.

We lopen de kamer in. Op dit moment ligt ze te slapen, dus we gaan zachtjes op de bank zitten. Precies wanneer we gaan zitten opent ze haar ogen. Met een glimlach sta ik op en ga ik naast haar zitten. Luna staat twijfelend op en komt achter me staan. 'En wie is de vriendin van je?' vraagt ze met een schorre stem. 'Dit is Luna, ik heb je een tijdje geleden verteld over haar.' Ze zet een nadenkend gezicht op. 'Het is leuk u te ontmoeten,' zegt Luna zachtjes. 'Ja, inderdaad. Alleen de omstandigheden zijn een beetje onhandig.' Luna legt een hand op mijn schouder. Ik kijk naar haar op en ze kijkt glimlachend op me neer. 'Och, wat zijn jullie toch een mooi koppel,' zegt mijn moeder. 'Oh, uhm... dank u,' antwoord Luna voordat ik iets kan zeggen.

Na een aantal uur gekletst te hebben met mijn moeder en Luna lopen we het ziekenhuis uit. Voor het ziekenhuis ga ik voor haar staan. Ze kijkt naar me op en glimlacht zwakjes. Nadenkend leg ik een hand op haar wang. Ze komt iets dichterbij staan en blijft me aankijken. Voordat ze commentaar kan geven zoen ik haar met alle intimiteit dat ik in me heb.