Bir İkiz Meselesi [Tamamlandı ✔]

39.ɓöℓüɱ

Sevmeyi bilmeyen ay parçasını
Doğdurdum her acı geceme
Nasıl da soğudu her yanı odamın
Gecem buzlarla kaplı

(Buray - Ay Parçası)

♤

9 Şubat 2015 - Pazartesi

Bir dönemi daha gerimizde bırakmıştık. Üniversitede önemli olanın yıl değil de dönem olduğunu üniversiteye başlayınca anlıyorsunuz. Bu dönem aralarında yatamıyorsunuz ama ders tercihi yapmak gibi işlerle uğraşıyorsunuz.

Yağmur da 2 haftalık Edirne'ye gidip gelmiş. Sağladığım yakınlaşmayı bir boşluğun olursa buluşalım diyerekten ilerletememiştim. Yine de ilk dönem öylesine jestler yapmıştım ki. Hayatımda hiç yapmayacağım şeyleri yaptırıyordu bana. Hele finallerin olduğu zaman -sınavda- kopya istemiş, ben de vermiştim. Sorunun çözüm yolunu söylemiştim. Kopya asla bulaşmayacağım şeylerdi ama ona geldiğinde işler değişiyordu.

En büyük hatırası birlikte yaptığımız proje olmuştu. Bu sayede yakınlaşmıştık da. Birbirimiz hakkında daha çok şey biliyorduk. Projeyi sunarken çekilmiş fotoğraflarımız masamın üstündeki duvarı en güzel biçimde süslüyordu. Öylesine güzeldi ki o gün...

Hâlâ ona olan hislerimi açıklayamamıştım. Hep bir çekingenlik vardı üzerimde, bir yanda ise benden uzaklaşacağı korkusu. Hiç söylemesem ne olur diye bile düşünüyorum. Yeter ki bana soğuk davranmasın, onu sevdiğimi bilmese de olur.

⁂

İkinci döneme geçmemizle ders programımız değişmişti. Furkan bugünleri için benden geç gelecekti. Böylelikle ben Furkan'ın değil, o benim odama gelecekti. Benim dumansız hava sahamda bulunacaktık.

Bir yandan babam, bir yandan Furkan... Sigara içen bireylerle aynı evde yaşamak sigaradan nefret eden ben için büyük bir zorluk. Onların arasında bir anlık gaflete düşüp bana da yazık olmadı diye öylesine şükrediyorum ki. Bir yandan da anlam veremiyorum. Sigaranın kendilerine verdiği zararın farkındayken neden göz göre göre devam ediyorlardı ki? Bağımlılık mı? Ondan duyulan haz ve sevgi miydi? Babam için birincisi, Furkan için ikincisiydi. Babam için diyecek bir şeyim yoktu. Onu tanıdığımdan beri günde en az yarım paket gidiyordu ve diyecek bir sözüm yoktu. Furkan'ı tanıdığım- daha doğrusu sigara içtiğini öğrendiğimde günde 1 oluyor, bunu da kendini tatmin etmek için yapıyordu. Sonrasında bir zarar gelmiyor ki, bir şey olmuyor diye zamanla bir bir arttırdı. Ve ben her seferinde sigara içmesine göz yumacak konuma geliyordum. Bir gün başına sigaradan ciddi bir şey gelirse ona anında bıraktırırım ama. Şimdi de çok içmek istiyorsa içsin, ne diyeyim.

Yatağıma uzanmış bunları düşünüyordum. Doğrulmamla kafamdaki düşünceden de sıyrıldım ve komodinimde duran telefonumu elime aldım. Vakti bu şekilde geçirecektim.

Dalıp gitmişken Furkan'ın sesiyle irkildim. "İkizciğin geldi!" Ve yatakta olan bir yaylanma. Tahminimde yanılmıyorsam uzak bir mesafeden yatağın üzerine atladı. Başımı telefondan kaldırdığımda da yatağımın üzerinde olduğunu gördüm. "Furkan sen 7 yıldır sigara içiyorsun." dedim durumdaki inanmazlığımı belirterek.

"Yani?"

"Bu enerji sana nereden geliyor?"

Cevabı yüzüme karşı gülmek oldu. Üzerine de"Seni görünce geliyor." dedi. Dizlerinin üzerinde ilerleyerek yanıma vardı. Yorganımı bozar mı bozmaz mı hiç düşünmüyor ama!

"Yaklaş!" diyerek üzerindeki uzun kollu tişörtünden tuttum. Sorguya çeker ya da hesap sorarmış gibi bir halim olsa da asıl amacım bambaşkaydı. Üzerini koklamaya başladığımda "Sigara içmedim." dedi. Bir şey yapmadan öylece durması da ona inanmamı sağlamıştı. Üzerinden taze bir sigara kokusu da almamıştım. Böylelikle kendim de yavaşça uzaklaştım.