Το λάθος κάλεσμα

Επίλογος✨

Τρείς μήνες. Τρείς μήνες από το συμβάν και ακόμα δεν τον είχα ξεχάσει. Τις πρώτες δυο εβδομάδες, όταν βγήκα από το νοσοκομείο ξυπνούσα και κοιμόμουν με την σκέψη του. Πολλές φορές είχα εφιάλτες όπου ο Λούσιφερ με σκότωνε με τα γυμνά του χέρια. Άλλες πάλι είχα ήρεμα και γαλήνια όνειρα. Όνειρα όπου ο Ντομινίκ ήταν εκεί να με προστατεύσει. Όνειρα όπου κατέβαινα στο σαλόνι και τον έβλεπα να κάθεται δίπλα από το τζάκι. Όνειρα όπου ένιωθα ασφαλής.

Ωστόσο δεν τον είδα ποτέ ξανά. Για κάποιο λόγο πίστευα πως όταν πήρα εξιτήριο και γύριζα σπίτι θα τον έβρισκα να με περιμένει στην είσοδο. Θα τον έβρισκα να περιμένει ανυπόμονος για να μου πει πόσο αφελής ήμουν που πίστευα τον Ίαν. Πόσο απερίσκεπτα φέρθηκα και το πόσο δίκιο είχε. Όμως αυτό δεν έγινε ποτέ. Γύρισα στο σπίτι κι το μόνο πράγμα που υπήρχε και με περίμενε ήταν η μοναξιά. Χρειάστηκα καιρό για να συνέλθω. Μου πήρε μήνες για να σβήσω τα λόγια του Λούσιφερ από τη μνήμη μου και να ξεχάσω το κρότο που έκανε η σφαίρα που τρύπησε το σώμα μου.

Κοντοστάθηκα μπροστά από το καθρέφτη, παρατηρώντας την ουλή στο στέρνο μου. Μπορεί πια να μην υπήρχαν ράμματα ή η σφαίρα, ωστόσο αυτό το σημάδι βρισκόταν πάντα εκεί για να μου θυμίζει εκείνη την μοιραία νύχτα. Πήρα μια βαθειά ανάσα χτενίζοντας τα μαλλιά μου ώσπου ακούστηκε ο χτύπος του κουδουνιού. Αμέσως άφησα την βούρτσα μου στη άκρη και έσπευσα να ανοίξω. Προς μεγάλη μου έκπληξη όταν άνοιξα δεν υπήρχε κανείς. Κοίταξα γύρω μου και τότε ήταν που παρατήρησα το λερωμένο φάκελο στο χαλί της εισόδου.

Γονάτισα ελαφρώς και με απαλές κινήσεις το σήκωσα από την θέση του πριν το πάρω μέσα. Έκλεισα την πόρτα και αφού τράβηξα τις κουρτίνες μπροστά από την τζαμαρία, έκατσα στο διθέσιο καναπέ για να διαβάσω. Με γρήγορες κινήσεις έσκισα το φάκελο και τράβηξα έξω ένα γράμμα που υπήρχε. Το ξεδίπλωσα σιγά-σιγά και από τις πρώτες κιόλας γραμμές κατάλαβα από ποιον ήταν, αν και ο γραφικός χαρακτήρας ήταν άγνωστος προς τα εμένα.

«Αγαπητή Έβερλι,

Για να διαβάζεις τώρα αυτές τις γραμμές σημαίνει πως έχω χαθεί. Ο χρόνος μου στη γη ήταν περιορισμένος ωστόσο οφείλω να σου εξομολογηθώ πως δεν ήθελα να τελειώσει. Δεν μπορώ να φανταστώ πως θα είναι οι στιγμές μου από εδώ και πέρα δίχως να χω κάποιον να μαλώνω και να αγαπώ. Αγάπη. Είναι περίεργο να αναφέρομαι σε αυτή από την στιγμή που δεν κατάφερα να την νιώσω όσο βρισκόμουν εν ζωή. Θα καταλάβαινα γιατί όλοι μιλούσανε για αυτή και θα ήξερα τι ήταν αυτό το τρέμουλο που ένιωθα κοντά σου. Θα καταλάβαινα εξαρχής γιατί ένιωθα ένα κόμπο στο στομάχι όποτε με ακουμπούσες.