Το λάθος κάλεσμα

Κεφάλαιο δεκαοκτώ✨

Αποχωρήσαμε από το κτίριο και μαζί περπατήσαμε κατά μήκος του δρόμου προς την έξοδο. Λίγο πριν φτάσουμε την καγκελόπορτα άκουσα κάποιον να φωνάζει το όνομα μου. Αμέσως έστρεψα το σώμα μου προς τα πίσω και βρήκα την Αντζελίν να με πλησιάζει.

«Έβερλι μπορώ να σου μιλησω λίγο;» Ρώτησε ντροπαλά

«Ναι φυσικά, Ίαν σε πειράζει;»

«Όχι πήγαινε, εγώ θα περιμένω»

Απομακρύνθηκα λίγο από αυτόν και ακολούθησα εκείνη μέχρι τα παγκάκια κοντά στο κυλικείο. Στάθηκα λίγο από πίσω της όσο αυτή παράγγειλε ένα φρέσκο, φυσικό χυμό μήλου να πιεί και στην συνέχεια κάτσαμε μαζί σε ένα από τα καθίσματα.

«Λοιπόν για τι πράγμα θες να μιλήσουμε;» Ρώτησα και αμέσως ξεροκατάπιε την γουλιά της

«Ήθελα να σου μιλήσω σχετικά με τον Ντομινίκ» είπε καθώς δάγκωσε την άκρη από το καλαμάκι

«Τι με αυτόν;»

«Ξέρω πως εσυ είσαι η αιτία που βρίσκεται εδώ και ότι και αν είναι αυτό που τον κρατάει θα ήθελα αν γίνεται να το καθυστερήσεις και άλλο. Μου είπε πως κάποια στιγμή θα πρέπει να φύγει ξανά και όταν τον ρώτησα από τι θα εξαρτηθεί είπε από εσένα.»

«Ειλικρινά Αντζελίν μακάρι να μπορούσα να εκπληρώσω την επιθυμία σου ωστόσο είναι φύσεως αδύνατον αυτό που μου ζητάς. Δεν εξαρτάται από εμένα αλλά και από άλλους εξωτερικούς παράγοντες πάνω στους οποίους δεν έχω τον έλεγχο»

«Δηλαδή ότι και να γίνει θα φύγει;»

«Ακριβώς. Λυπάμαι για αυτό»

«Δεν πειράζει. Σε ευχαριστώ που μου το είπες»

«Παρακαλώ. Καλύτερα να πηγαίνω. Μην τον έχω και περιμένει και άλλο» είπα καθώς σηκώθηκα όρθια

«Εντάξει. Έβερλι» μουρμούρισε την ώρα που έστρεψα το σώμα μου προς την αντίθετη κατεύθυνση

«Ναι γλυκιά μου;»

«Θα του ραγίσεις την καρδιά αν συνεχίσεις να δίνεις την προσοχή σου αλλού» είπε με ένα λυπημένο τόνο στη φωνή της

«Έχει καρδιά;»

«Ακόμα και αν δεν του φαίνεται, έχει. Μην αφήνεις την προσποίηση του να σε μπερδεύει» είπε και τότε ένιωσα ένα χέρι να ακουμπάει τον ώμο μου

«Έτοιμη να φύγουμε;» Ακούστηκε η φωνή του Ίαν να ρωτά

«Ναι έτοιμη. Τα λέμε Αντζελίν»