Το λάθος κάλεσμα

Κεφάλαιο εικοσιδύο✨

Οι μέρες πέρασαν γρήγορα και η ημέρα του πάρτι δεν άργησε να έρθει. Έβαζα παπούτσια την ώρα που κάποιος χτύπησε την πόρτα. Σηκώθηκα όρθια και ανοίγοντας την, βρήκα τον Ίαν να στέκεται ντυμένος στα λευκά. Αυτό το χρώμα τόνιζε απίστευτα τα αρρενωπά χαρακτηριστικά του και τον έκανε να φαίνεται ακόμη πιο ελκυστικός.

«Έχω μείνει πραγματικά άφωνη, είσαι πιο όμορφος από ποτέ» είπα με την ειλικρίνεια να ρέει στην γλώσσα μου

«Σε ευχαριστώ πολύ. Και εσυ δεν πας πίσω. Κάθε φορά που σε βλέπω είσαι όλο και πιο όμορφη. Πραγματικά με κάνεις και χάνω τα λόγια μου.»

«Πω δεν σταματάτε τα σαλιαρίσματα; Αν ακούσω άλλο ένα γλυκόλογο ειλικρινά θα ξεράσω» ακούστηκε μια φωνή να λέει και κοιτώντας προς τα πίσω βρήκα τον Ντομινίκ να στέκεται με ένα πιάτο μακαρόνια στα χέρια του

«Συγγνώμη φίλε, δεν ήξερα πως αυτό που κάνουμε το αποστρέφεσαι τόσο» του απάντησε ο Ίαν με ένα διαφορετικό τόνο από ότι συνήθως

«Δεν πειράζει αρκεί να ξεκουμπιστείτε από εδώ μέσα. Όταν θα είστε μόνοι κάντε ότι θέλετε δεν με αφορά.»

«Εντάξει. Έβερλι έτοιμη να φύγουμε;»

«Ναι έτοιμη. Τα λέμε Ντομινίκ»

«Τα λέμε μικρή»

Αποχώρησα από το σπίτι, κλείνοντας την πόρτα με δύναμη πίσω μου πριν εισέλθω στο αυτοκίνητο του Ίαν. Μόλις μπήκαμε μέσα ξεκίνησε να οδηγάει προς το πατρικό της Μπρούκλιν. Αποφάσισε να διοργανώσει το πάρτι εκεί διότι το σπίτι ήταν μεγαλύτερο και είχε και βεράντα με ψησταριά για τα κάνουμε τα σουβλάκια και τα ψητά που είχαμε αγοράσει. Μας πήρε πάνω από είκοσι λεπτά να φτάσουμε καθώς το μέρος στο οποίο βρισκόταν ήταν έξω από την πόλη.

Την ώρα που φτάσαμε η Μπρούκλιν έβγαζε τις πίτσες από το φούρνο όσο η Χάνα με τον Τζέις στήνανε το τραπέζι με το φαγητό και τα αναψυκτικά. Οι άντρες αμέσως συστήθηκαν μεταξύ τους ενώ εγώ πήρα την πρωτοβουλία να καθαρίσω και να τηγανίσω καμία δεκαριά πατάτες. Όταν τελειώσαμε με τα φαγητά, φουσκώσαμε τουλάχιστον είκοσι μπαλόνια για πάρτι τα οποία πλημμύρισαν το χώρο του καθιστικού.

Το μόνο πράγμα που μας είχε μείνει να κάνουμε ήταν να κρεμάσουμε τις κορδέλες και το πανό που έλεγε «χρόνια πολλά Αλεξάντερ». Αφού δέσαμε γύρω από τα φωτιστικά τα πολύχρωμα υφάσματα, φέραμε μια μικρή σκάλα από την αποθήκη για να κρεμάσουμε κι το πανό. Αφού συγκρίναμε τα αγόρια μεταξύ τους αποφασίσαμε πως θα ήταν καλύτερο να το βάλει ο Ίαν καθώς ήταν και ο ψηλότερος.