Το λάθος κάλεσμα

Κεφάλαιο έντεκα✨

Σηκώθηκε επάνω και διστακτικά άρχισε να ξεφυλλίζει τις σελίδες του άλμπουμ ανήμπορη να μιλήσει. Όταν έφτασε στην τελευταία του, χάιδεψε την σελίδα τρυφερά και στην συνέχεια το έκλεισε απότομα, σκουπίζοντας τα ξεραμένα της δάκρυα.

«Είναι σίγουρα δικό του, σωστά;» Ρώτησα και εκείνη έγνεψε καταφατικά

«Ναι είναι. Ακόμα όμως δεν κατάλαβα πως βρέθηκε στα χέρια σου» είπε με την γλυκιά χροιά της φωνής της

«Είναι κάπως μπερδεμένο, απλώς βρέθηκε μπροστά μου, καταχωνιασμένο σε μια τσάντα»

«Σε τσάντα; Θες δηλαδή να μου πεις πως κάποιος το άφησε στο σπίτι σου; Δίχως κανένα στοιχείο ή γράμμα;»

«Ακριβώς, ήταν μόνο αυτό»

«Αυτό είναι περίεργο, αλλά από την άλλην δεν με ξαφνιάζει κιόλας»

«Τι εννοείς;» Ρώτησα και εκείνη έστρεψε το βλέμμα της πίσω στα κορίτσια

«Θα σου πω, αλλά θα ήθελα να μιλήσουμε ιδιαιτέρως» ψιθύρισε

«Φυσικά»

Γύρισα προς τα πίσω και έκανα νόημα στα κορίτσια να μας αφήσουν μόνες. Εκείνες έγνεψαν το κεφάλι τους θετικά και στην συνέχεια αποσύρθηκαν, παρέχοντας σε εμένα και την Αντζελίν την ιδιωτικότητα και διακριτικότητα που χρειαζόμασταν. Μόλις έφυγαν, εκείνη έκατσε στο πεζούλι της σχολής ακριβώς δίπλα από το περβάζι με τα λουλούδια ενώ εγώ παρέμεινα όρθια. Έμεινα να την κοιτάζω όσο αυτή έπαιζε με μια τούφα των μαλλιών της εμφανώς προβληματισμένη.

«Λοιπόν, αυτό που θα σου πω θα σου ακουστεί παράξενο αλλά είναι κάτι που με βασανίζει εδώ και λίγες μέρες. Όταν σε είδα σήμερα αμέσως θυμήθηκα την ημέρα που στεκόσουν εδώ πάλι λίγο πιο πέρα από εμένα. Ωστόσο όταν σε είδα εκείνη την ημέρα δεν ήσουν μόνη, ή τουλάχιστον αυτό θέλω να πιστεύω και όχι πως έχω παραισθήσεις»

«Τι ακριβώς είδες;»

«Αυτόν.» Είπε με τρεμάμενη φωνή

«Τον αδερφό σου;»

«Ναι, νομίζω πως τον είδα να στέκεται από δίπλα σου και να σου μιλά»

«Και τι άλλο είδες;»

«Τίποτα, νομίζω πως μου κρύφτηκε. Ίσως σκέφτηκε πως θα τρόμαζα από την παρουσία του. Θα ακουστεί τρελό αυτό αλλά νομίζω πως το πνεύμα του κυκλοφορεί πάνω στη γη και είσαι από τις λίγες που μπορούν και το βλέπουν όπως και εγώ.»