Το λάθος κάλεσμα

Κεφάλαιο πέντε✨

Μετά το φιάσκο των γρήγορων ραντεβού επιστρέψαμε σπίτι για ξεκούραση. Έβαλα ξανά τις πιτζάμες μου και ξάπλωσα στον καναπέ για να δω λίγη τηλεόραση αφού βέβαια την σύνδεσα με ένα καλώδιο με τον υπολογιστή μου. Ο Ντομινίκ είχε μπει να κάνει ένα ντουζ ώστε να καθαρίσει από τις βρομιές και τις σκόνες της ημέρας έτσι ήταν στο χέρι μου να διαλέξω τι ταινία θα βλέπαμε.

Την ώρα που πήγα να πληκτρολογήσω τον τίτλο της ταινίας στη μηχανή αναζήτησης, άκουσα την φωνή του να με φωνάζει. Με ένα ξεφύσημα ξεβολεύτηκα και σηκώθηκα από το αναπαυτικό κάθισμα μου προτού ανέβω τα σκαλιά. Αφού ανέβηκα στον πάνω όροφο άρχισα ένα ένα να ψάχνω τα δωμάτια για αυτόν.

«Ντομινίκ; Είσαι εδώ;» Ρώτησα καθώς χτύπησα ελαφρώς την πόρτα του κοινόχρηστου μπάνιου

«Ε όχι, είμαι στο υπνοδωμάτιο» άκουσα την φωνή του να λέει

Έστριψε το σώμα μου προς τα εκεί από όπου προήλθε ο ήχος και συνειδητοποίησα πως βρισκόταν στο δωμάτιο μου. Έτσι εισήλθα στο χώρο και τον βρήκα να στέκεται ακριβώς στο κέντρο φορώντας μονάχα μια πετσέτα γύρω του. Το στόμα μου άνοιξε ελαφρώς από το σοκ αλλά το έκλεισα αμέσως ώστε να μην καρφωθώ.

«Με ήθελες κάτι;» Ρώτησα και εκείνος στράφηκε να με κοιτάξει, ξύνοντας την κεφαλή του

«Ε ναι μπήκα για ένα μπάνιο και βγαίνοντας κατάλαβα πως δεν έχω τι να βάλω μιας και έβαλα τα ρούχα μου στα άπλυτα» είπε με μια αμηχανία στο βλέμμα του

Το κορμί του έσταζε νερά και το βαμβακερό ύφασμα τριγύρω του ίσα ίσα κάλυπτε τα απαραίτητα. Ήταν τελικά πιο γυμνασμένος από ότι φαινόταν με όλα εκείνα τα ρούχα που φορούσε και πιο γραμμωμένος. Μάλλον είχα μείνει να τον χαζεύω παραπάνω από όσο έπρεπε γιατί άρχισε να ξεροβήχει.

«Έβερλι» είπε ψυχρά και αυτό με επανέφερε πίσω στην πραγματικότητα

«Ε ναι, σωστά, ρούχα..» τραύλισα «Έχω μερικά να σου δώσω που πιστεύω πως θα σε κάνουν» μουρμούρισα βιαστικά και εξήλθα από το δωμάτιο

Περπάτησα προς το υπνοδωμάτιο των γονιών μου και αφού μπήκα σε αυτό, κατευθύνθηκα κατευθείαν προς το βεστιάριο. Άνοιξα τις πόρτες του και μπαίνοντας μέσα εισέπνευσα την γλυκιά μυρωδιά του απορρυπαντικού. Κάθε χρόνο τα έπλενα και τα ξανά έπλενα πριν τα φυλάξω ξανά πίσω στις κρεμαστές νομίζοντας πως έτσι θα κρατούσα ζωντανή την μυρωδιά και την ανάμνηση τους. Άνοιξα ένα από τα συρτάρια διαλέγοντας ένα από τα μποξεράκια και στην συνέχεια πήρα ένα σετ πιτζάμας. Έπειτα επέστρεψα στο δωμάτιο μου και του τα έδωσα.