Το λάθος κάλεσμα

Κεφάλαιο τέσσερα✨

Στήριξα το πρόσωπο μου στην παλάμη του χεριού μου καθώς έγειρα το σώμα μου καλύτερα στο κάθισμα όσο αυτός περπατούσε γύρω μου. Είχα την απόλυτη προσοχή του και αγωνιωδώς περίμενε να ακούσει την ιστορία μου. Πήρα μια βαθειά ανάσα και σιγά σιγά άρχισα να του εξιστορώ τα γεγονότα.

«Ήμουν οκτώ χρόνων όταν έγινε αυτό, η μητέρα μου, είχε μόλις λίγες μέρες που είχε μπει στο ένατο μήνα εγκυμοσύνης. Ήμασταν στο σπίτι όλοι μαζί, εγώ, αυτή και ο πατέρας μου και τρώγαμε βραδινό. Ξαφνικά άρχισε να χει κάτι πόνους και αμέσως ο πατέρας μου ξεκίνησε να την πάει στο νοσοκομείο ωστόσο δεν φτάσανε ποτέ εκεί. Εκείνη την ημέρα ο καιρός ήταν πολύ χάλια και έβρεχε καταρακτωδώς, οι δρόμοι γλιστρούσαν πολύ και με δυσκολία φαίνονταν οι δρόμοι. Τόσο δύσκολα που δεν είδε το φορτηγό μπροστά και τότε..έγινε το μοιραίο δυστύχημα» είπα με δάκρυα στα μάτια 

«Σκοτώθηκαν» μουρμούρισε και έγνεψα καταφατικά

«Ναι, το φορτηγό κουβαλούσε μεταλλικούς δοκούς, έσπασαν οι αλυσίδες από το απότομο στρίψιμο του και έπεσαν στο αμάξι των γονιών μου. Ο θάνατος τους ήταν ακαριαίος. Και των τριών»

«Λυπάμαι πολύ που το ακούω αυτό. Στα αλήθεια λυπάμαι» είπε με μια έκφραση συμπόνοιας

«Σε ευχαριστώ για τα ευγενικά σου λόγια»

«Εγώ σε ευχαριστώ που το μοιράστηκες μαζί μου»

«Παρακαλώ»

Μια αμηχανία έπεσε στην συνέχεια και μια νεκρική σιγή. Και οι δυο απλά καθόμασταν σιωπηλοί να κοιτάζουμε τα πλακάκια του σπιτιού.

«Και τι έκανες τα υπόλοιπα χρόνια; Μετά τον θάνατο τους εννοώ» Ρώτησε και απλά ξεφύσηξα απογοητευμένη

«Αυτό ίσως θα ήταν καλύτερα να στο πω κάποια άλλη φορά»

«Όπως επιθυμείς» είπε και με σήκωσε επάνω

«Τι κάνεις;»

«Ντύσου. Θα βγούμε απόψε.»

«Που θα πάμε;»

«Θα δεις, βάλε απλά ένα φόρεμα και φύγαμε» είπε κοφτά και με έσπρωξε προς την σκάλα

Αμέσως έκανα όπως μου είπε και ανέβηκα επάνω αλλάζοντας σε ένα ροζ φόρεμα. Όταν κατέβηκα κάτω ξανά με κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω και έσμιξε τα φρύδια του μπερδεμένος.

«Γιατί μου ντύθηκες σαν φλαμίνγκο;» Είπε και βλεφάρισα αποσβολωμένη

«Σαν τι;»