Το λάθος κάλεσμα

Κεφάλαιο έξι✨

Κάτσαμε στην τραπεζαρία και φάγαμε το πρωινό μας στην απόλυτη ησυχία. Στην αρχή απλά έπαιζε με το φαγητό του αφηρημένος μέχρι που τον σκούντηξα. Έπειτα έφαγε ότι του έφτιαξα και έπλυνε και τα πιάτα για να με διευκολύνει. Αφού τελειώσαμε με το πρωινό μας καθίσαμε στο καθιστικό για να μιλήσουμε.

Μετά από τουλάχιστον ένα μισάωρο διαφωνίας καταλήξαμε σε ποιό μαγαζί θα πηγαίναμε για φαγητό και το τι θα έκανα αν στράβωνε το ραντεβού μου με τον Στέφαν αργότερα.

«Λοιπόν είμαστε σύμφωνοι για το απόγευμα;» Ρώτησε αυστηρά

«Ναι είμαστε»

«Και όπως σου είπα, κοίταξε να μην τα θαλασσώσεις μαζί του και αν κάτι πάει στραβά να κάνεις τα πάντα για να τον κερδίσεις»

«Ναι ξέρω»

«Ωραία γιατί αλλιώς δεν θα ολοκληρωθεί ποτέ η αποστολή μου»

«Το ξέρω»

«Ωραία»

«Ξέρεις είναι κάπως άδικο για εμένα» μουρμούρισα

«Τι πράγμα;» Ρώτησε, ανασηκώνοντας το αριστερό του φρύδι

«Το να ξέρεις εσυ πράγματα για εμένα ενώ εγώ τίποτα για εσένα»

«Δε υπάρχει και τίποτα για να μάθεις» είπε κοφτά

«Μα υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα που θέλω να σε ρωτήσω, πως έγινες δαίμονας; Τι λάθος έκανες; Η οικογένεια σου; Ζει ακόμα; Από που είσαι; Ποιά πραγματικά ήταν εκείνη η κοπελίτσα; Πως πέθανες;» Άρχισα να μονολογώ

«Έβερλι σκάσε» μούγκρισε

«Μα θα με βοηθούσε αν ήξερα έστω και κάτι από αυτά»

«Έβερλι..» γρύλισε

«Μα δεν σου ζητάω να μου πεις τα πάντα, έστω να μου απαντήσεις σε μια ερωτη-» ξεκίνησα να λέω αλλά με διέκοψε απότομα

«Έβερλι είπα σκάσε!!» Φώναξε δυνατά καρφώνοντας ένα από τα μαχαίρια στο πάγκο ανάμεσα μας

Τρομαγμένη έκανα ένα βήμα προς τα πίσω και άρχισα να τρέχω στο πάνω όροφο. Μόλις ανέβηκα, χώθηκα μέσα στην κρεβατοκάμαρα των γονιών μου και κλείδωσα την πόρτα πριν προλάβει να μπει μέσα και αυτός.

«Έβερλι..άνοιξε μου» είπε καθώς χτύπησε το κούφωμα της πόρτας με δύναμη

«Όχι!»

«Άνοιξε σε παρακαλώ!»

«Είπα όχι! Φοβάμαι!»

«Καλώς. Αφού θες να μάθεις για εμένα το μόνο πράγμα που έχεις να κάνεις είναι να ψάξεις το όνομα μου στο διαδίκτυο.» Είπε και έπειτα τον άκουσα να φεύγει