Zawgyi
အခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးတစ္ခုရဲ႕ ကုတင္ေဘးက ခံုပုေလးမွာ သူထိုင္ေနတယ္။
ျပတင္ေပါက္ေသးေသးေလးကတစ္ဆင့္ လေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့က အခန္းထဲကို ခပ္မွိန္မွိန္ေလးက်ေနတယ္။
ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း တိုက္ခတ္သြားတဲ့ေလေၾကာင္းအတိုင္း သစ္ပင္ေတြယိမ္းထိုးသြားသည္ကို ျပတင္ေပါက္ေသးေသးေလးကေနလည္း ျမင္ေနရေသးတယ္။
ခုတင္ေသးေသးထက္မွာ အိပ္စက္ေနတဲ့ လူသားငယ္ကေတာ့ ေအးခ်မ္းလို႔။
မေအးခ်မ္းႏိုင္တာကသူ။
ဒီလူသားငယ္ကို စတင္ေတြ႔ဆံုကတည္းက သူ႔အပိုင္ဆိုတဲ့ အတၱႀကီးႀကီးအေတြးက ေပၚလာခဲ့တာ။
မႏူးညံ့တတ္တဲ့သူက အခုေတာ့ ထိုလူသားရဲ႕ ဆံပင္ေတြကို ခပ္ဖြဖြေလး သပ္ေပးေနတယ္။
ငိုထားတဲ့ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းေလးကို အခုထိပါးျပင္ႏုႏုထက္မွာ ျမင္ေနရေသးေတာ့ သူ႔ရင္ထဲမွာစစ္ခနဲပဲ။
ထိုပါးျပင္ႏုႏုထက္ကို အနမ္းဖြဖြေပးမိျပန္တယ္။
အရာအားလံုးက ေရျပင္က်ယ္လို ၿငိမ္သက္ေနတယ္။
မီးမထြန္းထားတဲ့ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ လိပ္ျပာငယ္ေလးဝဲေနသလို သူ႔ရင္ခုန္သံေတြကလည္း တဖ်က္ဖ်က္နဲ႔။
အျပင္ဘက္က ေလတိုးသံက တစ္ဟူးဟူးက ၾကယ္နဲ႔လတို႔ရဲ႕အလင္းဂီးတကို ျမည္တမ္းေနသေယာင္။
ၿပီးျပည့္ဆံုးလြန္းတဲ့ အခ်စ္တစ္ခုေပါက္ဖြားလာခဲ့ေလတာလား.....
ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ေကာင္ေလးကို အခ်စ္ေတြအျပည့္နဲ႔ ၾကည္ႏူးတဲ့မ်က္ဝန္းရိပ္ေတြနဲ႔ ၾကည့္ရင္းျပံဳးေနေလရဲ႕။
----------
"Omma!....."
"Jung Hwar ညည္းအ႐ွက္မ႐ွိလာျပန္ၿပီလား......''
