Zawgyi
ႏွလံုးသားဆိုတာအနာခံမွအသာစံရမယ္လို႔ ဘယ္ေဗဒင္ဆရာေတြေဟာခဲ့တာလဲ၊ နည္းနည္းခ်စ္ရင္ နည္းနည္းေလးနာတယ္ဆိုသလို အခုေတာ့အမ်ားႀကီးခ်စ္ေတာ့အမ်ားႀကီးနာရၿပီေပါ့၊ အခ်စ္ကိုသိ႐ွိခံစားမိခဲ့တဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး Jung Kook ရဲ႕ဘဝက ကုသိုလ္ေတာ္ေတြအထပ္ထပ္နဲ႔ေျဖမကုန္တဲ့ဝဋ္ေႂကြးတစ္ခုကိုဆပ္ေနရသလိုပဲ၊ Kim Tae Hyung ဆိုတဲ့လူသားဟာသူ႔အတြက္ေတာ့ ဆူးအထပ္ထပ္ကာရံထားတဲ့အခ်ဳပ္အေႏွာင္တစ္ခုလိုပဲ။
"ဝုန္း!....."
"Jeon Jung Kook ဘယ္မွာလဲ မင္းထြက္လာခဲ့စမ္း!......"
ဟိန္းခနဲေနတဲ့ေခၚသံက Jung Kook ရဲ႕အေတြးစေတြကို႐ုတ္ခ်ည္းျပတ္ေတာက္သြားေစသည္၊ ကျပာကယာအိမ္ေအာက္ထက္ဆင္းလာေတာ့ ေဒါသထြက္ေနတဲ့ မီးဝင္းဝင္းေတာက္ေနတဲ့မ်က္လံုးေတြနဲ႔သူ႔ကိုၾကည့္ေနတဲ့ Tae Hyung ၊ အေဒၚႀကီးနဲ႔အမႏွစ္ေယာက္ကေတာ့မ်က္ႏွာပ်က္ယြင္းစြာအေနာက္ဘက္မွာရပ္ေနၾကသည္။
"Tae Hyung ဘာျဖစ္လို႔.......''
"ေျဖာင္း!....."
"အ!......"
"သားေလး!......"
"Jung Kook ေလး......''
"ရပ္လိုက္! ဘယ္သူမွမထူေပးနဲ႔!......"
ခပ္ျပင္းျပင္းက်ေရာက္လာတဲ့႐ိုက္ခ်က္နဲ႔ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးလည္ထြက္သြားတဲ့ Jung Kook ဟာ ၾကမ္းျပင္ထက္မွာေခြေခြကေလး၊ အေၾကာင္းအရင္းမသိ နားမလည္ႏိုင္တဲ့မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ ပါးတစ္ဖက္ကိုအုပ္ကိုင္လိုက္ရင္းမွ Tae Hyung ကိုေမာ့ၾကည့္မိသည္၊ အေဒၚႀကီးနဲ႔အမဆိုအာတို႔က အေျပးလာထူခ်င္ေပမယ့္ Tae Hyung ရဲ႕အမိန္႔ေၾကာင့္ ေနရာမွာတင္ေက်ာက္႐ုပ္ေတြလိုရပ္ေနၾကရသည္။
"Tae Hyung ဘာျဖစ္လို႔လဲဟင္!......"
နားမလည္႐ိုးအမွန္နဲ႔ Jung Kook ခပ္တိုးတိုးေမးမိတယ္၊ ျဖဴလြန္းတဲ့အသားအေရေၾကာင့္လားေတာ့မသိ ပါးျပင္ထက္ကလက္ဝါးရာက ခ်က္ခ်င္းကို နီရဲေယာင္ကိုင္းလာခဲ့သည္။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဟုတ္လား ေရာ့ အဲ့ဒါေတြကဘာေတြလဲ!......"
Tae Hyung က ေျပာရင္ဆုိရင္း Jung Kook မ်က္ႏွာထက္ကိုလက္ထဲကကိုင္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံုဆယ္ပံုေလာက္နဲ႔ပစ္ေပါက္လိုက္တယ္၊ ဓာတ္ပံုျဖစ္ေပမယ့္နဲ႔အ႐ွိန္ပါတာေၾကာင့္ ႏူးညံ့ေနတဲ့ Jung Kook ရဲ႕ပါးတစ္ဖက္ကိုမေတာ္တဆ႐ွမိေတာ့ ေသြးစေတြကျဖာခနဲပဲ။
