Zawgyi
သူအခုေရာက္ေနတဲ့ ေနရာေလးကေန အေဝးကိုေမ်ွာ္ၾကည့္မိေတာ့ ေတာင္တန္းေတြက မိႈင္းျပေအးရီေနတယ္။
သူနဲ႔ျဖဴလံုးေပါက္ဒီေန႔ရာက္ေနတာက ေတာင္ေပၚကမိဘမဲ့ေဂဟာေလးကိုျဖစ္သည္။
ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာျမင္ေနရတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ ျဖဴျဖဴလံုးလံုးေကာင္ေလးက ကေလးေတြနဲ႔အတူ အဝတ္ေတြကူလွန္းေပးေနတယ္။
စိမ္းစိုေနတဲ့ျမက္ခင္ျပင္မွာ ႐ွပ္အျဖဴလက္႐ွည္ေလးကေလအေဝ့မွာတစ္လြင့္လြင့္နဲ႔ အျဖဴေရာင္ေလးရဲ႕အလွကိုကဗ်ာဆန္ေစတယ္။
"လွတယ္......''
ခပ္ေငးေငးနဲ႔ ကိုယ့္ႏႈတ္ကလည္းခပ္တိုးတိုးေရရြတ္မိတယ္။
ညေနခင္းျဖစ္၍ ေကာင္းကင္ေထာင့္ခ်ိဳးတစ္ဖက္မွာ ဆည္းဆာကပင္ၫႊတ္ျဖာက်ေနၿပီျဖစ္သည္။
႐ွဴ႐ိႈက္ရတဲ့ေလျပည္ထဲမွာ ႏွင္းရနံ႔တို႔ စြတ္စိမ့္ပါဝင္ေနသလိုခံစားရတယ္။
"ဟုတ္တယ္ေနာ္အတိုႀကီး.......''
တစ္ေယာက္ထဲေျပာေနတုန္း ေဘးကအသံေသးေသးေလးေၾကာင့္ၾကည့္မိေတာ့ ကေလးေလးတစ္ေယာက္။
အုန္းမုုတ္ခြက္ဆံပင္ေလးနဲ႔ Tae Hyung ကိုေမာ့ၾကည့္ၿပီးေျပာေနတာ။
"တိုတိုယုန္ေလးက လွလည္းလွတယ္ ခ်စ္ဖို႔လည္းေကာင္းတယ္....အတိုႀကီးေႂကြတြားလို႔ျဖစ္ဝူး......''
ေပါက္စေလးက ကိုယ္ၾကည့္ေနတဲ့ပံုစံအတိုင္း လက္ပိုက္ကာ ကိုယ္႔ျဖဴလံုးကို မ်က္စိေတြကိုေမွးၾကည့္ရင္းေျပာလာတယ္။
ဒီေပါက္စ ဘာလဲဟ။
"ေဂဟာက မာသာၾကီးကိုေျပာထားတယ္....တားၾကီးလာရင္ တိုတိုယုန္ေလးကို ယူမွာလို႔......''
အုန္းမုတ္ခြက္ရဲ့ စကားအဆံုးမွာ Tae Hyung မ်က္ခံုးႏွစ္ဖက္ျမင့္တတ္သြားတယ္။
သံုးႏွစ္ေလာက္ လက္ေတာက္ေလာက္ဒီအုန္းသီးလံုးကလဲ တဏွာနဲ႔ဇနဲ႔ပါလား။
Tae Hyung တို႔ၾကည့္ေနတာကိုျမင္ေတာ့ Jung Kook က အဝတ္လွန္းေနရင္းမွ လွမ္းျပံဳးျပတယ္။
ဆည္းဆာလွလွကေတာင္ ထိုအျပံဳးလွလွကိုအ႐ႈံးေပးသြားတယ္လို႔ထင္မိတယ္။
