Zawgyi
အျပင္ထြက္သြားတဲ့ Tae Hyung ျပန္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ အိမ္ထဲမွာ ျပာယာခတ္ေနတဲ့ Jung Hwar ကို အရင္ဆံုးျမင္ေတြ႔ရသည္၊ အပူသည္႐ုပ္ျဖစ္ေနတဲ့ Jung Hwar က သူ႔ကိုျမင္ေတာ့ခ်က္ခ်င္းအနားကိုေရာက္လာခဲ့သည္။
"Kim Tae Hyung နင္ငါမ႐ွိတုန္း ငါ့သားကိုဘာလုပ္လိုက္တာလဲ!!......''
လက္ညႇိဳးေငါွက္ေငွါက္ထိုးကာေျပာေနတဲ့ Jung Hwar ပံုစံကအရမ္းလည္းေဒါသထြက္ေနသည့္ပံု၊ Jung Hwar အေနနဲ႔အခုအခ်ိန္မွာ တရားခံလို႔ထင္စရာလူဟာ Tae Hyung တစ္ေယာက္ပဲ႐ွိသည္၊ ဒါေတာင္သူမအိမ္ျပန္ေရာက္တာ ေစာတာကိုပဲကံသီတယ္လို႔ေျပာရမည္၊ အိမ္ရဲ႕လသာေဆာင္မွာ သတိေမ့ျပီးေခြေခြေလးလဲေနခဲ့တဲ့သားငယ္ဟာ အဝတ္အစားေတြဖ႐ိုဖရဲႏွင့္ ပါးျပင္မွာလည္းနီရဲျပီးေရာင္ေနတဲ့လက္ဝါးရာႀကီးကအထင္းသား၊ မိခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ေဒါသနဲ႔အတူ ယူၾကံဳးမရလည္းျဖစ္မိသည္၊ တရားခံကဘယ္သူဆိုတာကို ေျပးၾကည့္တာထက္ေတြးၾကည့္တာကပင္ျမန္ေနလိမ့္မည္။
"ဟမ္း!! နင္ေျပာေလ နင္ငါ့သားကို ဘာလုပ္လိုက္တာလဲ! !......"
ပခံုးကိုသာတြန္႔ျပလိုက္တဲ့ Tae Hyung ဟာ မ်က္ႏွာထက္မွာလည္းမထီတစ္ရီအျပံဳးကိုခ်ိတ္ဆြဲလို႔၊ သူ႔ေ႐ွ႕က Jung Hwar ရဲ႕စိတ္တိုေဒါသထြက္ေနတဲ့ပံုစံကိုၾကည့္ၿပီး Tae Hyung က လက္ခုပ္လက္ဝါးတီးမတတ္ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္သည္။
အဟြန္း! ကိုယ့္အလွည့္က်ေတာ့ျဖစ္ေနလိုက္တာမ်ား!!
"နင္...နင္ ဘာရယ္တာလဲဟမ္း!!......"
"ေဟာ့ဗ်ာ! ကိုယ့္လြတ္လပ္ပိုင္ခြင့္နဲ႔ကိုယ့္ဘာသာရယ္တာေတာင္ ခင္ဗ်ားကိုေျပာျပေနရအံုးမွာလား.....''
အရယ္မပ်က္အေရးမစိုက္တဲ့ Tae Hyung ပံုစံက Jung Hwar ကိုေဒါသေခ်ာင္းေခ်ာင္းထြက္ေစသည္၊ မ်က္လံုးခ်င္းစစ္ခင္းေနၾကတဲ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္မွာ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အေလ်ွာ့ေပးဖို့ကိုလည္းဆႏၵမရွိၾက၊ Tae Hyung က ကိုယ္တိုင္ေရြးယူထားတဲ့ မာနနဲ႔အတၱေတြၾကားမွာ ပူေလာင္တဲ့အဆိပ္တစ္ခြက္ကိုမက္မက္ေမာေမာေသာက္သံုေနသူတစ္ေယာက္လိုပဲ၊ ၿပီးေတာ့ခံျပင္းေဒါသထြက္ျခင္းဆိုတဲ့ ျမားခ်က္ေတြၾကားမွာ အခုထိကိုအနာမက်က္ႏိုင္ေသးတဲ့ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ဒဏ္ရာအသစ္ေတြကို အိမ္မက္ဆိုးတစ္ခုလိုထင္တိုင္းၾကဲပစ္လိုက္ခ်င္ေနတယ္၊ Jung Hwar ရဲ႕ အပူေတြကိုျမင္ရေလ သူ႔ရဲ႕ခါးသီးမႈေတြကျပန္႐ွင္သန္လာေလျဖစ္သည္။
