Խորտակված հույսեր

💜 14 💜

2 ամիս անց

Ես ու Դեյվը ընկերություն էինք անում ու դրա մասին գիտեին ողջ համալսարանում։

- Դեյվ, ինչպիսի՞ն ա արտաքինս։
- Շատ սիրուն ես, բայց...
- Կարճ չի, բաց չի։
-  Բայց դու մենակ իմն ես։
- Դեյվ,
- Հա ջան։
- Լա լսի...
- Դե՜յվ,- հանկարծ մեզ ա մոտենում Դեյվի երկրպագուներից մեկը։
- Ի՞նչ ես ուզում։
- Լավ, Դեյվ ես գնամ։
- Մերի սպասի։
- Ինչի՞ Դեյվ թող գնա։
- Ձենդ կտրի Նարե։ Արի Մերի, գնացինք։,- մենք գնացինք լսարան։
- Դեյվ, ինչի՞ չխոսեցիր հետը, միգուցե կարևոր բան էր ասում։
- Քեզնից կարևոր ոչ մի բան չկա։
- Դե՜յվ։
- Ջան։
- Շնորհակալ եմ քեզ։
- Ինչի՞ համար։
- Որ փոխվեցիր, որ սկսեցիր շուտ տուն գնալ։
- Տուն չգնալու համար ես պատճառ ունեի, իսկ հիմա էտ պատճառն իմն ա։
- Մի՞շտ։
- Հա։

Ու ես գնացի ճաշարան իմ ընկերների հետ, երբ մեզ մոտեցավ Նարեն։

- Մերի կարո՞ղ ենք խոսել։
- Ասա։
- Չէ առանձին։
- Ես իմ ընկերներից գաղտնիք չունեմ։
- Վստահ եմ ինչ ուզում եմ ասել, չես ուզի ընկերներդ լսեն։
- Երեխեք մեզ մենակ թողեք։
- Չէ, Մերի, մենք քո հետ կմնանք,- Սոնան չգիտես ինչի տենց ասած։
- Գնացեք։

Նրանք գնացին։

- Լսել եմ դու ու Դեյվը ընկերություն եք անում։
- Հա։
- Բա չես մտածում ինչի՞ եմ հարցնում։
- Չէ։ Քեզ ինչ ինչ ենք անում։
- Հենց էտ ա ինձ ա վերաբերում։
- Չհասկացա։
- Դու գիտես, որ ես ու Դեյվը իրար հետ ենք եղել։
- Այսինքն։
- Ես իրենն եմ։

Ես այլայլվեցի։ Աչքերս լցվեց արտասուքով բայց ինձ զսպեցի։

- Դեյվը կարող ա շատերի հետ քնի, բայց դա չի նշանակում, որ դուք իրենն եք։
- Հա որ։
- Հա։ Լավ ա արել քնել ա։ Դու պետք ա թույլ չտաիր, իմանալով, որ տղեն քեզ չի սիրում, նրա հետ անկողին ես մտել։
- Դե տենց հպարտ մի խոսա։ Իմացի, եթե Դեյվն իմ հետ չամուսնանա, ես նրան ոստիկանությանը կտամ։
- Հը։ Ի՞նչ ես ասելու, ասելու ես տղու հետ քնել եմ իմ կամքով հրաժարվում ա ամուսնանա հետս։ Դու ես խայտառակ եղնելու։
- Շարունակությունը լսի։ Կասեմ, որ բռնի ուժով ա էտ եղել, ու նկարները կցույց տամ։ Տես։

Ու նա հանում ա ցույց տալիս Դեյվի քնած ժամանակ նկարած իրենց  նկարները։

- Բաց թող Դեյվին։ Ինքը քեզ սիրում ա, ու կլսի քեզ։
- Հաջող Նարե։,- ասացի ու դուրս եկա ճաշարանից, երբ գոռաց.
- Քեզնից ա կախված իր բախտը։

Հաջորդ օրը դասի չգնացի ու խաբեցի ասեցի, թե գլուխս ցավում ա։ Ու էտ երեկո Դեյվի հետ գնացի հանդիպման։ Չէր անցել երկու ժամ տնից զանգին։

- Տուն արի։
- Դեյվ, կանչում են գնամ։
- Մերի, մի գնա վատ զգացում ունեմ։
- Չէ, բան չի եղնի։
- Մերի։
- Հա։
- Սիրում եմ քեզ,- ժպտացի,- իսկ դու՞։,- լուռ եմ,- դժվա՞ր ա քեզ համար ասել էտ բառերը։
- Հա։
- Մի ասա, առանց դրա էլ գիտեմ, որ սիրում ես ինձ։
- Ապրես։
- Ինչի՞ համար։
- Որ հասկանում ես ինձ։