Kalbim Senin

10. Kisim

Iceriye girdi ve herkez susmustu. Selim hissetmisti onu. Oda basini kaldiramiyordu.. Babasi vardi, nasil böyle bir edepsizlik ederdi..
Zeynep basini hic kaldirmamisti. Kalbi hizlaniyordu yine.. Anlamiyordu. Gözlerindeki yaslara engel olamiyordu.. Büyüklerine caylari dagitiyordu. En son selime gelicekti. Hala basini kaldirmamisti. Hic kimse konusmuyordu. Nasil tanisaydi sesinden..
Zeynep hizli adimlarla cayi selime verdikten sonra odaya kostu. Cok kötü olmustu. " sevdigim ne olursun gel, gel beni verme  " diye agliyordu. Istemiyordu baskasini. Ama onlar baskalari degildi ki, sevdigiyidi..
Babasi konusmaya basladi ve selime soru soruyordu " Selim, sen ne is yapiyorsun oglum?" Diye.
Zeynep duymustu. Selim demisti. Saskina ugramisti... Yoksa omuydu. Selimmiydi gelen. Hemen odadan cikip o an kendini kaybedip iceriye kosmustu bakmaliydi, selim miydi bu. Ve karsisinda onu görmüstü.
SEVDIGI!
zeynep bir an tebessüm etti. Cok sevinmisti.. Sevdigi gelmisti iste. Babasidan isticekti onu. Allahin emri ve peygamberin kavli ile isticekti. Ailesi de buradaydi.. Zeynepin evinde..
Zeynep hemen basini yere egmisti. Herkes onu bir an da oturma odasinda görünce sasirmisti.. Zeynep aninda oradan ayrilip mutfaga gitmisti. Ordan oraya yürüyordu. Duramiyordu yerinde.. Heyecandan eli ayag titriyordu.. Ellerini kenetleyip heyecanini bastirmaya calisiyordu ama olmuyordu. Kendi kendine gülüyordu artik..
Onu öyle bir anda iceride gören Selim sok dan Zenyepin babasina bir cevap dahi verememisti..
Sanki kiskanmisti babasi selimin o bakislarini Zeynepe. Farkli bakiyordu ona anlamisti bunu.. Ama kötü olmustu iste babasi. Hemen onu baktigi yerden engellemek icin tekrar ayni soruyu soruyordu..
Kendine gelen Selim " avukat olucam, insaAllah allahin riza ile".
Babasi bunu duyunca sevinmisti " Zeynep de Avukar olucak, son sinavi kaldi" diye konusuyorlaedi aralarinda..
Selim hep babasini dinliyordu. Gerektiginde cevap verip yüzlerine bakiyordu, yoksa basi hep yerde Allaha sükür ediyordu. Annesi de begenmisti Zeynepi. Hatta sok olmustu. Bu camide gördügü Zeynep di. Bu nasil bir tevafuk tu. Ikiside ayni kizdan bahsediyormus meger.. Begenmisti de aileyi. Cok imanliydi. Sadece babasini biraz tuhaf buluyordu ama annesini oda cok sevmisti. Sakin sessiz bir kadindi.. Hic basini kaldirip konusmamisti..

Caylar bittiginde annesi elifi cagirmak isterken babasi bir an " sen doldur caylari, elif dursun orada" demisti. Herkes bir an birbirine bakmisti.. Neden böyle demisti ki..
Selim susmustu bu duruma. Ne diyebilirdi ki zaten..
Annesi caylari tagzelerken mutaga girmisti. Zeynepin ordan oraya dolandigini görünce " ne oluyor kizim sana?" Diye sormustu. " hic anne yok bisey, ne diyor babam?" Diye soruyordu.
Annesi " bisey demedi henüz. Gidince konusuruz" diyip caylari alip cikmisti.
Zeynep cok sabirsizlanmisti. Kabusacakmiydi artik tevafuguna.. Kalbinin recetesine layik bir hasta olabilcekmiydi..
Zeynep fenalasmadan hemen kalp ilaclarini almisti. Cünki onlar gerektiginden fazla atiyordu. Heyecandan atislari degismisti adeta..

Bir kac saat olmustu artik. Namaz vaktiydi. Selim cemaat ile kilmayi teklif etmisti. Hep birlikte kilcaklardi..
Hepsi abestini almisti. Herkes selimin imam olmasini istemisti..
En cok ta Zeynep. Bisi demiyordu ama sevinci yetiyordu..

Selim okumaya basladi. Ezan okumaya basladi. " ALLAHU EKBAR, ALLAHU EKBAAR!! " ve sanki yeri gögü inletmisti Zeynepin kalbinde. Kulaklarina inanamiyordu. Ilk defa sevdiginin ezanini dinliyordu. Ahirtetligi ilk defa okuyordu..
Herkes onun bu yankili sesine hayran kalmisti..
Zenyep gözlerine yine hakim olamiyordu. Sükür ediyordu. Mutfakta dinliyordu onu. Iceriye gecemiyordu..
Babasi ona iceride kilmasini söylemisti..
Üzülsede raziydi. Birgün bir ömür ondan dinlicekti ezani..
Kalbinin Imami olucakti Selim ...

Namazlarini kildiktan sonra Selimin ailesi müsade istemisti..
Zeynepin annesi annesine onlara bildirecegini iletiyordu. Kapidan cikarken selim Zeynepe bakmisti. Gözlerine olmasada bos parmagina bakiyordu. Doldurucakti orayi. Onun sözünü damgalicakti...

Onlar gittikten sonra Zeynep hemen yanlarina oturdu ailesinin ve onlarin cevabini bekliyordu. Ama kimse konusmuyordu. Herkes susuyordu. Birsey söylemelerini isterken herkes konu degistiriyordu.
Zeynep sabir etmeliydi. Anlamisti. Baska caresi yoktu. Odasina gidip üstünü degistirmek isterken annesi geldi. " bunu sana getirmisler Zeynep. Hediye.." Demisti. Zeynep cok sevinmisti. Hemen annesi ciktiktan sonra bagrina basmisti...
Cok sükür diyordu sadece.. Rabbine sükür etmeyi bir an olsun ihmal etmiyordu..

Sonra hediye yi acarken ne görsün. Gözlerine inanamadi. Cok sevinmisti.. Hemen eline almisti o deftercigi. Üzerinde " bir Tevafuk hikayesi" yaziyordu.. Zeynep elleriyle üzerinde oksuyordu. Sevdigi ona özel ne de güzel yazdirmisti..

Defterin ilk sayfasini actiginda sevdiginden bir not vardi. " ey güzel gözlüm.. Simdi bunu okurken senin o güzel nur yüzünü görmek isterdim. Ama oda olucak Allahin izni ile.
Sen sabrettin, beni bekledin ya, Allahin rizasinda bir adim daha attik.
Tevafugum buraya her ayri oldugumuz günler icin birseyler yaz. Birgün evlendigimizde her gece bir gün ki yazimi okuyacaksin bana. Masal dinlermis gibi senin özlemini dinleyecegim..
Az kaldi.. Ahirtimizde nikahimiu kiyilacak... Bekle beni yar.."

Zeynep defalarca okuyordu. Doyamiyordu bu sözlere. Okudukca okuyasi geliyordu. Bagrina basmisti. Yere oturup allaha dua ediyordu.. Böyle güzel bir ask verdigi icin sükür ediyordu...

..........,...

Görüsme gününden tam iki hadta gecmisti. Annesi gil hala bir haber vermemisti. Bir karar dahi aciklamamislardi..

Elif hergün sabirla soruyordu. Ama kimse bisey söylemiyordu. Sezinliyorfu artik. Bir sorun vardi. Ama bilmek istemiyordu. O iyi seyler duymak istiyordu. Okuluda bitmisti. Artik mesleginin ismi " avukat Zeynep" idi.

Hergün yazilar yaziyordu. Hic bikmadan. Sevdigine anlatacagi günleri bekliOrdu...

Babasi cagirmisti. Onunla konusmak istiyordu.. Zeynep kosa kosa yanina giderken birseyle bekliyordu...

Ama yine inthami basliyordu....
Zeynep artik susuyordu...