Kalbim Senin

11.Kisim

Konusacak ne hali kalmisti, nede nefesi.. Babasi yikmisti onu..
"Hayir" demisti. "Vermem seni o kadar uzaklara, abinde karsi zaten" demisti. Zeynep ne kadar istesede karsi gelemezdi. Icine gömmek zorundaydi.. Cok istiyordu ona kavusmayi.. Vazgecemiyordu gönlü. Üflenmisti birkere bu ask yüreklerine. Bitmezdi.. Ama mecburdu. Zeynep cok agliyordu. Bunu gören babasi üzülüyordu ama kararindan vazgecmiyordu. Annesinden destek bekleyen Zeynep ondan da bir destek almiyordu...
Zeynep yapa yanliz kalmisti sanki hayatta.. O günki konusmadan sonra annesi hemen Selimin ailesini arayip bildirmisti... Onlar sebebini sorsada br sebeb aciklamiyordu Zeynepin annesi. Onlara "Zeynep istemiyor" demislerdi..
Selim o günden sonra yikilmisti. Seviyor saniyordu. Nasil istemiyorum derdi diye kendini yiyip bitiriyordu.. Selim cok tuhaflasmisti artik. Ailesi ile kavgalar ediyordu. Kimseyle görüsmüyordu. Gece gündüz namaz kilip dua ediyordu. Bu aci icini kavuruyordu. Her gece theccühe kalkip bulusmaya gidiyordu... Selim yikilmisti. O bambaska bir selim olmustu. O neseli selim gitmis sinirli bir selim gelmisti. O adaletli selim gidip sessiz bir selim gelmisti. O sevgi dolu insan artik sevgisiz bir insan olmustu.

Zeynep cok özlüyordu. Geceleri onu düsünüyordu. Anlam veremiyordu bu olanlara.. Neden istemiyordu selim onu. Bir türlü kabullenemiyordu..
Zeynep ise odasindan cikmiyordu artik. Abisi, ailesi ile konusmuyordu artik. Sanki hayattan ümidini kesmis, camlar ardinda bekliyordu. Bilmiyordu ki annesinin ona Zeynep istemiyor dedigini. Gelir diye bekliyordu. Selim vazgecmez diyip bekliyordu.. Ama iki ay gecmisti artik. Selim gelmiyordu.. Zeynep git gide zayiflamisti. Cok degimsisti. Ama güzelligi hep ayniydi...
Zeynep hergün o deftercige selime yaziyordu. Ne kadar özledigini. Bu hasrete artik daynamadigini. Teheccühlerde onunla bulusma ümidi ile güc aldigini... Ama bu gece öyle güzel yazmisti ki Zeynep..
Kalem sair oldu sanki. Yürekten yazilan bir özlem di bu. Tarifi yoktu sanki..
"Nerdesin ey yar? Öylesine özledim ki seni. Yanar oldum kendi nefesimle.
Nerdesin ey yar? Isminde huzur buldugum sevdam..
Camlarda bekliyorum seni her gece. Geliceksin sessizce.
Kaybetmedim ben umudumu. Nasil kaybederim, teheccühümü. Sen benim en güzel bulusmam sin yaradanla..
Bekleyecegim seni gerekirse bir ömür. Cünki bende bir sen, sen ve yine sen ölümsüzdür.."
gözlerindeki yas akmisti kaleme. Öylesine yaniyormuski tutmuyordu boyalar. Zeynep yüregine basiyordu o deftercigi. Baska ne kalmisti ki zaten. Bir kac nottan haric baska hic birseyi yoktu..
Kalbi ve gözleri vardi sadece yüreginde..

Nerdeyse hergün Zeynepi isteyenler cikiyordu. Zeynep kararliydi asla evlnmicekti. Ne olursa olsun. Geleni red ediyordu. Babasi bu duruma cok özlüyordu. Bilmiyordu Zeynepin onu cok sevdigini. Bu kadar aci cekecegini. Tahmin edemiyordu bu kadarini..
Zeynepe bisey olcak korkusuyla artik kimse bisey demiyordu.
Birgün Zeynep artik parmagina bir tek tas takmisti. Evli sansinlar onu diye.. Kimseler gelmiyordu artik..
....................

Artik 5 ay gecmisti. Günler gectikce Selimin acisi daha da artiyordu. Cok özlemisti Zeynepi. Görmesi lazimdi onu artik. Dayanamiyordu bu hasrete. Kafasinda ki sorular da artik cevaplanmasi lazimdi...
O gece Selim arabasina bindi ve Zeynepin sehrine dogru yol aldi. Bulucakti onu, kararliydi...
Sorucakti ona herseyi. Neden diye bagricakti??
Sabaha kadar araba kullandi. Zeynepe gidiyordu. Ne kadar kizgin öfkeli de olsa heycanliydi. Görücekti onu..
O sabah zeynep uyanir uyanmaz abdestini alip hemen namazini kildi. Kendini bi tuhaf hissediyordu. Iyi hissediyordu kendini. Gönlü yüregi ferahti. Kalbi hizli atiyordu ama canini yakmiyordu..
Üstünü gigindikten sonrada esyalarki hazirlayip camiiye gidiyordu. O artik camiilerde genc kizlara sohbet de veriyordu..
Herkes onu büyük bir hayranlikla dinlerdi.. Ikna etme kabiliyeti cok iyidi Zeynepin.. Kizlar hep onun hikayesini merak ederdi. Neden evlenmedigini ve parmaginda o yüzügü tasidigini...
Zeynep birkez olsun sirrini aciklamazdi.. O bir ahiret sirriydi..

selim varmisti sehire artik. Ayni sehirdelerdi. Aralarinda belki bir kac kilometre kadar mesafe vardi. O kadar uzak degillerdi birbirlerine artik..
Selim namaz vakti geldigi icin hemen ayni camiiye gelip namazini kilicakti. Zeynep de kizlar bölümünde kizlara kagidi fotokopi cekmek icin asag inemk zorunda kaldi ve büro da cekicekti..
Iceride cekerken. Selim o kapinin yanindan gecti. Bilseydi Zeynep orada hic gidermiydi. Konusmazmiydi Zeynep ile. Ama hisetmisti sanki ikiside. Ürpermislerdi hic anlamadan. Sasirmislari kendilerine..

Selim yukariya namaza cikip imam ve cemaat ile namazini kiliyordu. Zeynep ise diger tarafta kiliyordu. Ne kadar aciydi. Birbirlerinden habersizlerdi.. Onlar o bulusmadan haberleri yoktu..
Namaz dan sonra zeynep fenalasmaya basladi. Kalbi cok hizliydi. Artik dayanamiyordu Zeynep.. Hemen ögrencileri ilaclarini getirdi ve sakinlesmesini beklediler.. Diger bir ögrenci de imama gidip Fenalastigini söyledi yine. Ama ismini söyleyerek degil "hocamiz yine fenalasti" dedi. Hastaneyi aramak istemediler. Selim bunu duydugunda kalbi agridi. Hissetti sanki sevdicegi orada öylece yatarken...

Bir kac dakika sonra Zeynep biraz daha iyi olmaya basladi.. Imam kücük kizlara soruyordu diye. "Iyi oldu hocam" diye cevap vermislerdi. Selim de dusmustu. Bir an kalbinde bir ferahlik hissetti...
Yüzünü bir tebessüm sardi. 5 ay dir ilk defa yine tebessüm etmisti. "Gülmek iyidir ogul" demisti imam.
Selim hic bir tepki vermeden elini öpüp oradan ayrilmisti. Arabasina binip Zeynepe gidiyordu. Evlerine..

Zeynep de sohbet bittikten sonra eve dogru yol almisti. Yürüyerek gidicekti bu defa. Uzun da sürse yürüyecekti. Cünki selimle nasil yürüdügü aklina gelmisti .......

Selim kapinin önünde yaklasik yarim saattir bekliyordu.. Heyecanliydi da. Elleri titriyordu. Sevdigini bekliyordu ya, ne senepten de olsa bu ona mutluluk veriyordu...

Bir kac dakika sonra Zeynep diger taraftan geliyordu. Pek iyi degildi. Halsizdi. Hic bir sey yemiyordu ki. Nasil iyi olsun..
Selim onu görmüstü. Gözleri doldu bir an. Onun o iffetli yürüsünden. O asil bakislarindan. O Allah korkusu olan gözlerinden. Iste böyle güzeldi o sevdigi..
Selim cebinden künyesini cikardi ve ona bakti. Iste Zeynepim geldim diyordu...

Bunlardan habersiz olan Zeynep yürürken yolda biri durdurdu.. Onun eline bir kitap verdi.. Bu oglan hep Zeynepin gözlerine bakiyordu. Ama Zenyep bir kez olsun basini kaldirmamisti. Sirti Selime dönükdü. Seim görmüyordu yere baktigini ve orada selim sinirlenmisti. Nasil bakardi Zeynep ona. Nasil konusurdu onunla. Yoksa bunun icin mi beni istemedi diye kendi kendine sinirleniyordu... Künyeyi diger koltuga atip arabasini calistirdi. Konusmicakti artik.. Ve yanlarindan sürdüü ve gittii.....
Zeynep arabasini tanidiginda arkadasindan kosmak istedi ama o an bayildi.....