Kalbim Senin

13. Kisim

Doktor son anda Selimi cagirmisti. Yine nasip olmamisti birbirlerini görmek..
Selim hergün Zeynepi belki gelir umudu ile beklemisti o hastanede. Belki duyar iyi olmadigini, ziyarete gelir diye düsünmüstü. Ama yoktu Zeynep gelmemisti. Selim onu artik sevmedigini düsünüyordu. O oglan icin ondan vazgectigini saniyordu. Bilmiyordu ki Zeynep hep ona sadik kaliyordu..
Bilmiyorduki sevdigi ile ayni hastanede, ayni hayat mücadelesini vermisti. Bilmiyordu ki sevdigi onun ismini sayiklayarak uyanmisti..
Nasil görseydi gözü baskasini. Selim diye Yanarken yüregi. O askdan yaniyorken nasil bakabilirdi baskasina. Nasil verirdi gönlünü baskasina...

Doktor bey Selime gelip " selim bey odada bir künye unutmussunuz. Onu vermek istedim " demisti. Zeynepin künyesiydi bu. Cani yanmisti o an sanki. Ne kadar da özlemisti onu. Nasil da hastretinden yaniyordu..
Zeynepim diye sayikliyordu geceleri. Güzel gözlüm gel diye haykiriyordu..
Öylesine cok seviyordu ki Zeynepi. Bu askin tarifi yoktu.. Insan hic hissedermi sevdigi iyi olmadigini? Onlar hissetmisti.. Onlar ayni zamanda kalbi durdu ayni zamanda atmaya basladi. Onlar birbirine bagliydi artik. O kalpler birbini tamamlayan bir Kalpdi..
Kalp sizintisi kulaga ne kadar basit kolay da gelse, aslinda cok aci verici birseydi. Sanki oraya sigmiyordu. Oradan cikmak istiyordu o Kalp. Sizinti verip yakiyordu.. Insanin vucudunda en güzel organlardan birtanesi olan bu Kalp hem aski tasiyordu hemde Allah askini. Iste o iki güzel genc onlar dahildi oraya..

Selim künyesini aldi eline ve symsyki tuttu. Doktor bunu gördügünde ise tebessüm etti. Anlamisti sanki gönlü birinde oldugunu. Ama Zeynepin oldugunu nerden bile bilirdi..
"Sevmek ve sadik kalmak en büyük ask tir ogul" dedi doktor..
"Özlemekte buna dahil mi?" Diye sordu selim gözleri yasli..
"Bak ogul, sen imanli bir gence benziyorsun. Sen istemesini bil, sakin isyan etme.. Ve eger sevdan dan emin isen bekle.. Hic bir askin kavusmazligi yoktur. Her ask kavusur ama dünyada ama ahirette. Bazen ikisi birlikte .. Sen allah icin sev gerisini Allaha birak.." Diye nasihat etmisti doktor.. Sanki hissetmisti bu aciyi. Sanki icindekilerini okumustu selimin.
Selim bu sözlerden sonra rahatlamisti sanki.. Zeynepe olan güvencini düsündü. Nasil kendini inandirmaya calisirdi Zeynep baskasi icin onu birakti diye. Nasil öfkeden gözü bu kadar körlesirdi. Bilyordu aslinda zeynep baskasina bakmaz. Biliyordu gönlünde sadece onun oldugunu.. Beklicekti bu yüzden.. Zamanini ve vaktini beklicekti. Ve o zaman icerisinde hergün Allaha dua edicekti...
Allah dan ümit kesilmezdi anlamisti. Bu aski veren Allahdi. Onlari orada bulusturan. O bir kac saniye icerisinde herseyi yasatan. Proje vesilesi ile ayni okulda, sorumlu olarak olmasi... Bunlar teheccühlerinin tevafuguydu. Az daha sabir diyordu Selim..

Zeynep asansör ile yukariya ciktiginda kimseyi görmeyince bir an yüzü asildi. Neden o da bilmiyordu. Kalp iste hissediyordu sevdicegini yakinlarinda..
Görmesede ceken bisey oluyordu. Onlar birbirlerine yazilmisti... Alin yazisiydi sanki..

Asansör ile asag indikten sonra tekrar, arabaya binip eve dogru gittiler. Herkes evde hemen yatagini hazirladi ve yatirdilar onu. Zeynepin gözleri ise camdaydi. Bakmak istiyordu belki gelir diye..
Ama ailesi izin vermiyordu kalkmasina. Halsizdi. Cok zayif ve gücsüzdü..
Abisi yanina gelip basini oksadi. Kücük bir kiz mis gibi, onunla sakalasti. Baglari farkliydi onlarin..
"Kocaman kiz oldum hala kücük cocukmusum gibi davraniyorsun abi ya " diye mizmizlaniyordu Zeynep. Cok nazliydi.. Ama cok ta tatliydi nazi..
"Sen benim gözümde hala o kücük Zeynepimsin" diye sakalasiyordu. Nede korkmustu ona bisi olucak diye. Dayanamiyordu onun aci cekmesine.. Onu öyle gücsüz görmeye. Ilk kez sevmisti o kücük Zeynepi. Ilk kez böylesine dilemisti Allah tan.. Bunu görüyordu. Daha da yikiliyordu. Hergün biraz daha pisman oluyordu bu evlilige karsi geldikleri icin. Ona destek cikmadigi icin. Ama is isten gecmisti artik. Geri dönüsü yok diye düsünüyordu... Dalmis bir sekilde Zeynepe bakiyordu..
Zeynep bunu fark ettiginde " neden öyle bakiyorsun? " diye sormustu. Ama abisi vericek bir cevap bulamamisti. Ne dicekti ki. Nasil derdi pisman oldugunu.. Nasil dile getirirdi. Belki Zeynepi kizardi o zaman. Belki gönül koyardi. Kaldiramazdi bunu abisi. Utaniyordu karsisinda. Gözleri dolmustu..
Korkuyordu Belki daha da üzülür diye birsey dememisti abisi..