Kalbim Senin

16. Kisim

Zeynep dona kalmisti. Arkasina dönüp bakamiyordu bile.. Kulaklarina inanmiyordu. Sesine hasret kaldigi Ismine seslenmisti.. Artik kendinden süpheye girdi. Deliriyor sandi, üzüntüden oluyor bunlar sandi...
Kalbi sizlanmaya basliyordu.. Ama bu farkli jir aciydi. Hasret acisiydi. Ne kadar da uzun bir süre olmustu sevdigini görmeyeli.. Zeynep agliyordu. Cok agliyordu. Inanmiyordu arkasinda olduguna. Seytandandir saniyordu.. Daha fazla ayakta kalamadi. Yere cöktü.. Dua ya ihtiyaci vardi.. Sana haykirmak istedi..
"ALLAHIM BU NASIL BIR ACIDIR ICIMDE. SESLERINI DUYUYORUM...
ICIM YANIYOR. KALBIM ÖYLESINE ACIYOR KI ALLAHIM, DAYANAMIYORUM!
SANA BIRAKTIM BEN HERSEYI. SEN NEYLERDEN GÜZEL EYLERSIN ALLAHIM.. "
Ellerini acti dua ediyordu. Öylesine agliyordu ki. Selim arkasinda sevdigini öyle görmek yikmisti onu.. Öyle cani yaniyordu ki. Askina bu kez sözleri ile sahit olmustu selim. Nasil Allah tan diledigini dinlemisti selim. Sevdiginin tevbe kar bir kul oldugunu gördü. Öylesine masum du ki, isyan etmedi..
Selimin de kalbi agriyordu.. Sanki sevdiginin hastaligi ona da gecmisti.. Sanki o kalbi tamamlayan Zeynepin kalbiydi...
Zeynep yerden kalkti... Basi dönüyordu. Biraz daha agliyordu. Her saniye sanki daha kötü oluyordu " SELIM GEL ARTIK GEL SEVDIGIM. TUT ELIMDEN BIRAKMA BENI!" Diye agliyordu Zeynep.. Selim herseye kulaklari ile sahit olyordu.. Cok kötü bir haldeydi..
BünYesi sarsilmisti. Ayakta duramiyordu artik. Kalbin agrisi sanki bicak saplanmis gibiydi.. Telefonunu cikarip melikeyi aradi.. Onunla görüsmek istedigini söylemek isterken bir an Zeynep kendine hakim olamadi. Gücsüz kalmisti. Yere düsüyorken, selim onu ilk tevafuk günlerindeki gibi elinden tutup birakmadi. Göz göze geldiler.. O an dünya durdu sanki. Kinseler yoktu sanki dünyada. Zeynep symsyki tutuyordu. Birakmak istemiyordu. Hala inanamiyordu. Kalbi öylesine atiyordu ki bunu selim bile hissediyordu.. Selimin dolmus gözlerini gören Zeynep kendine gelmeye basliyordu. Bu gercekten sevdigiydi. Elini tutuyordu.. Ilk gündeki gibi bulusturmustu allah onlari.. Zeynep aglarken selim diger eli ile Zeynepin göz yaslarini siliyordu..
Öylesine huzura kavustuki gönlü zeynepin. Derin derin nefes aldi.. Utaniyordu artik yavas yavas.. Anlamaya basliyordu. Duymustu her dediklerini... Zeynep gözlerini gözlerinden cekip yere egildi. Selim birakamadi Zeynepin elini. Öylesine özlemis ki...
Selim symsyki sarildi Zeynepe. Basi selimin gögüsündeydi.. Hissediyordu kalp atislarini. Aglayisini..
Zeynep ilk defa bu kadar yakin di ona..
Utandi.. Sarilmasa selime bile o dokunuyordu ona.. "Selim dur dokunma bana, rabbim kizar belki o zaman bir intihama daha gireriz... Dokunma gözlerime yüregime.. Kizdirmayalim Allahi" diyordu Zeynep.. Selim bu sözlerin ardindan "özür dilerim sevdigim. Gönlüme söz geciremedim..." Demisti. Yüzünü bir tebessüm sarmisti Zeynepin. Yasli gözleri parliyordu o damlalar arasinda.. "Aglama Zeynepim yüregim aciyor" demisti selim..
"Bana dokundugun her saniye kalbime isliyor, uzak dur benden ne olursun" diye konusmustu Zeynep. Bir adim geriye atti. Öylesine kokuyordu ki allahi kizdirmaktan. Gpnaha girmek istemiyordu. Sevdigine de engel olmasi lazimdi oda günaha giremezdi. Temiz kalmaliydi bu ask..
Selim kizmiyordu hic Zeynepe. O ahlakina asik olmustu ki zaten. O yüzden oda cekmisti gözlerini.. Bakmiyordu sevdigine..
Ikiside cok heyecanliydi. Ilk bulusmalari gibi. Kalpleri sanki birbirleriyle konusuyorlardi. Carpinzilari duyuluyordu sanki arsi ala da.. Birbirlerine öyle hasret kalmislardi ki.. Göz yaslari dinmek bilmiyordu. Mululuktu onlar...
Selim dayanamadi " hadi sevdigim gel gidiyoruz" demisti..
Zeynep cok sasirmisti. Anlamiyordu, nereye gidiceklerdi. "Nereye" diye sordu Zeynep..
"Cami ye gidicez.. Hocanin karsisina oturup nikahimiz kiyilcak. Benim helalim olucaksin. Vermicem seni ellere " diye haykirmisti.. Zeynep bu sözlerden sonra dilini yutmustu sanki. Kulaklarina inanamadi. Onu alicakti istw. Birakmicakti..
Ama anlamiyordu neden o zaman evlen demisti. " evlen diye mektup yazdin bana, benden vazgectigini yazmistin.. Neden bunu yapiyorsun simdi?!"
Diye sormustu Zeynep. Kizgindi, daha cok kirgindi ..
Selim hemen herseyi anlatti ona. O yazmamisti ki. dayanamiyordu Zeynepin böyle kizmasina. O nasil evlen derdi. Diyemezdi ki. Öylesine cok dua ediyordu ki bu kavusmaya nasil ellere verseydi...
Zeynep cok sevinmisti. Ne kadar üzmüs olsada annesi kizmiyordu ona. Belki o mektub bu bulusmaya bir vesileydi... Kalbi cok tuhafti ama. Cok sanci yapiyordu. Anlamiyordu bunu...
"Benimlemisin sevdigim, evleniyormuyuz?" Diye sormustu büyük bir sevincle selim..
Zeynep susmustu, boynunu yine bükmüstü.. Ne oluyordu, korkmustu selim..
"Babam... Babamin rizasi annemin rizasi olmadan olmaz selim. Rabbim kabul eylemez bunu" demisti Zeynep..
Selim üzülmüstü. Ama ne yapsaydi.. Sevdigi hakliydi. Anne ve baba rizasi alinmasi gerekiyordu. Eger evliliklerinde mutluluk istiyorlarsa gerekiyordu...
Selim tamam demisti. Evlerine gidip babasinin karsisina gecip alicakti Zeynepi. Bu defa durmayacakti...
"Allahim, sen kalblerin rehberisin, sen yumsat onlari, bir ayrilik verme sevdigimle bana" diye dua etmisti selim... Bu sözlerin ardindan Zeynep de "AMIN" diye sesine dile getirmisti...

Ikiside kararliydi. Bugün konusacakti selim. Hemen bu anda simdi konusacakti.. Eve dogru yürüyorlardi. Selim eve gidene kadar dualar okuyor ayetler okuyordu.. Zeynep ise aynisini icinden diliyordu... Kapinin önünde geldiklerinde birbirlerine bakip son tebessümlerini ettiler..
Ve zile bastilar...

.......................................

Evet arkadaslar son bir kac bölüm kaldi. Hikaye bir iki tane bölümden sonra sona eriyor. Yorumlarinizi bekliyorum.. 😊

Sizce kavusabilceklermi.. Ayrilik biticekmi bu defa???

Vericekmi babasi?

Yoksa yine mi bir vuslata adim aticaklar???