Kalbim Senin

5. Kisim

"Nerdeyim ben?" Ürküyordu Zeynep. Neredeydi o. Neden bu kücük odadaydi... "Selim nerde, nerdeyim ben" diye sessizce aglamaya basladi. Bunun bir rüya olmasindan korktu belkide bir anda. Belki gercekten görmemisti Selimi. Hayal miydi yoksa hepsi. Ama neden nasil olur. Burasi neresi o zaman diye korktu. Sonra yanindaki melikeyi fark etti...
"Aglama canim arkadasim, bayildin okulun dinlenme odasindasin. Selim cok korktu su almaya gitti. Gelir simdi" diye sakinlestirmeye calisyordu.
Zeynep derin derin nefes alip rahatlamaya calisiyordu. Rüya degildi. O gercekten tevafugugla bir tevafuk daha yasamisti. O rahman ve rahimin nasibindeydi. Sükürlere boguldu. Sadece cok sükür diye dua ediyordu..

Ve selim geldi. Kapiya tikladi. Zeynep hemen ayag kalkti. Basi hala dönüyordu ama edepli olmaliydi. Karsisinda yatamazdi. Bu nasil bir utancti. Yanaklari kizardi. Huzur doldu bir an yüregi. Yanindaydi, huzuru, teheccühü, kalbinin mührü karsisindaydi...

"Iyimisin" diye sessizce sordu Selim. Sesinde bir utanc, bir hüzün, korku vardi. Ne kadar korktugu belliydi. Elleri titriyordu. Sise elinde ordan oraya akiyordu...
Sevdigi gözlerinin önünde bayilmisti. Erkekler etrafina dolmustu. Kiskancliktan öldü. Ona dokunmak istediklerinde bagriyordu selim dokunmayin ona. Kizlar yardimci olsun diye. Kizlar onu tasimisti. Selim dahi dokunmamisti sevdicegine...

Zeynep kafasini sallayarak iyi oldugunu belirtmisti.
"Istersen bugün ders yapmayalim, sen otele git ve dinlen" diye konusurken. Zeynep basini salladi. Bu hayir anlamina geliyordu. Selim ise hic israr etmeden tebessüm etmisti. Sevdigi biraz daha onun etrafinda olucak diye sevinmisti...
Melike bu durumdan kafasi karismaya baslamisti. Ne oluyordu onlara. Neden onlar birbiriyle böyle mutluydu. Anlam veremiyordu. Bir anlam da tasimak istemiyordu...

Oradan kalkti Zeynep ve yavas yavas yürüdü. Kapiya dogru ilerlerken melike ona bakip otele gitmesini rica etmisti. Ama zeynep kararliydi. Gitmeyecekti. Dersi hazirlicakti.
Selim kapiyi acti ve beraber ilerlemeye basladilar...

............

Kütüphane de hemen Zeynepi otutturup kitaplari ayarliyordu selim. Hemen masanin karsisina oturup baslamislardi projeyi hazirlamaya. Cok sakindi Zeynep. Aslinda kalbi hala agriyordu. Cok sancisi vardi. Ama ondan ayri kalmak istemedigi icin söylemiyordu. Nasil derdi o bir kalp hastasi oldugunu. Kalbinin rahatsiz oldugunu. Söyleyemezdi...

Selim dayanamadip bir not daha yazdi sevdigine. Kalem elinde titriyordu adeta. Ne yazicani bilemiyordu. Kalbine yüregine birakmisti kelamini. Besmele ile baslayip yazdi. Rahman ve rahimin rizasi ile yazdi. Kalbi agridi. Elini kalbine tutarak yazdi bu sözleri...
Zeynep cok dalmisti projeye, hi fark etmemisti.

Kitabin icine koyup gözükücek bir sekilde Zeynepe verdi kitabi. Basini kaldirdiginda bir not daha gören Zeynep diger notun hala cebinde oldugunu fark etti.
Notu görünce yine cok utanmisti. Yanaklari kizardi. Hemen notu alip oradan kacmak istedi. Ayag kalkti tam gidicekken " gitme.." Dedi selim... Ayaklari sanki kilitli kalmisti. Dügümlendi. Nasil giderdi. Yürüyemiyordu bile. Titriyordu. Salavat getirmeye baslamisti artik. Kagdi kalbine götürüp orada hissetmek istedi. Yavasca yüzü yerde oturdu tekrar. Basini bir an olsun kaldiramadi.. Utaniyordu karsisinda.. Ne yapicani bilemiyordu..
" oku teheccühüm " dedi selim...

elleri titreye titreye okumaya calisti.. Sessizce sadece ikisi duyabilcek bir sekilde..
"Siirlerime sebeb ettim seni ey Teheccühüm. Yüregimde besledim seni ey allahin rizasi. Duan olmak istedim o Dua kokan ellerinde, sende sebep et beni, basinin secdeli hallerinde"

Kalbine bir ok saplanmisti sanki... O nasil bir cümleydi dua kokan ellerinde. O nasil bir mahcubiyetti. Gözlerinden akitti yüreginin savasini... Hemen esyalarini toplayip kacti oradan. Utandi. Cok utandi. Yanaklari kizardi. Dursmazdi karsisinda. Tebessüm ederdi belkide. O zaman Allah kizardi. Buna dayanamazdi. Kalbinde duruyordu hala not. Bir an olsun cekmedi elini Kalbinden...

.........

Tam kütüphane den cikmak isterken bir ilahi caldi. Sanki o an insanlar yoktu. Kaybolmustu. Sadece selim ve Allah vardi. durdu oldugu yerde Zeynep. Etrafinda döndü durdu. Nerden geliyordu bu ses. Nasil güzel bir ilahiydi. Yavas adimlarla takip ediyordu sesi. Yürüyordu yürüyordu. Ve ne görsün selim ayakta yere bakiyor. O güzel sakallariyls tebessüm ediyor. Zeynep artik daha cok utanmisti. Hemen basini yere egdi ve kapiya dogru kostu. Tebessümlerle. Mutluydu Zeynep. Cok mutluydu....

Sonra selimin arkadasi durdurdu Zeynepi. "Dur" diye sesleniyordu. O aldiris etmek istemesede oglan vazgecmicekti belliydi. Selime muhtacti tam o anda.

"Seninle tanismak istiyorum..."