Kalbim Senin

12. Kisim

Hastanelerdeydi Zeynep. Hic iyi degildi. Haftalardir komada yatiyordu...
Birtürlü uyanmiyordu Zeynep. Sanki vazgecmis hayattan. Uyanmak istemiyordu. Vuslatini öylesine özlemisti ki... Zeynep artik Allahina cok yakindi.. Haftalardir o güzel gözleri acilmamisti. Haftalardir o narin sesi duyulmamisti...
Zeynep yok oluyordu!

Hergün birazdaha kötü oluyordu. Kalbi bazen amansiz duruyordu. Atmak istemiyordu. Zeynep yasamaktan vazgecmisti sanki. Öbür tarafta beklicekti sevdigini..

Ailesi bir an olsun yanindan ayrilmiyordu. Kapida cam ardilarinda bekliyorlardi.. Zeynepin o haline dayanamiyorlardi.. Annesi gece gündüz dua ediyordu uyansin diye. Kalbi durmasin diye. Ama o kalp her selimsiz gecen gün kendinden vazgeciyordu..
Yasam artik onun icin anlamsiz di. Allaha kavusmak istiyordu. Onun huzuruna varmak istiyordu. Orada rabbiyle olmak istiyordu..

Abisi selimi arayip gelmesini rica edicekti. Bir umuttu belki uyanirdi Zeynep.. Belki onu hissedince uyanirdi...
Aramisti onu. Selime birtülü ulasamiyordu.. Selim acmiyordu kapaliydi telefonu.. Hergün biraz daha pisman oluyorlardi Zeynepe bu aciyi yasattiklari icin.

Doktor onlara umut vermiyordu. Bünyesi mücadele etmiyor. Yasamdan vazgeciyor diyordu. "Allahtan ümit kesilmez" diyordu Doktor..
Hergün yanina giriyordu abisi. Basini oksuyordu. Öpüyor kokluyordu. Ellerini tutup " hadi Zeynepim uyan, birazdaha diren, ne olursun birakma bizleri.. Bilemedik onu bu kadar sevdigini. Vazgecersin sandik..
Ne olursun uyan artik Zeynepim..." Diye agliyordu basinda..

Babasi yanina giremiyordu. Yillarca büyük intihami olmustu onun. Zeynepi en cok o üzmüstü. Babasina hic "sen benim Kahramanimsin" diyememisti Zeynep..
Aslinda babasi onu cok seviyordu. Ama yaptigi hatalardan Zeynepe yaklasmaya yüzü yoktu.
Herseye ragmen Zeynep ona hep saygiliydi. Hep affedici davrandi...

Doktorlar bir kac saat sonra tekrar yanina girip kontrol etmek istemisti son durumunu..
Ama ümitsizlerdi. zeynepin atislari coo zayifti..
Doktorlar tam odadan cikicakken bir an Zeynepin kalbi durdu...
Zeynep artik birakmisti kendini............
Doktorlar hemen müdahale etmeye baslamislardi. Zeynepin ailesi orada agliyordu. Cok korkuyorlardi.. Zeynep gidicek dönmicek birdaha diye korkuyorlardi.
Sonra hemsirelerinden biri abisini cagirdi. Kosarak girdi abisi iceriye. Zeynepi öyle görünce yikilmisti sanki. Sarsildi. Onu öyle görmeye dayanamadi..
" bakin Zeynepin bir sevdigi yokmuydu. Yada birsey cok sevdigi bisey onu yapin. Ama o kadar vakit kalmadi. Onu kaybedicez. Anlatin lütfen!! Anlatin hemen. O sizi duyuyor!!"
Abisi kilitlenmisti. Onu öyle görmek bitirmisti. Agzindan tek bir söz dahi cikmiyordu..
Hemsireler hemen onu cikarip mwlike girmisti. Aynisini ona da söylemislerdi.
Melike selimi anlatmaya basladi..

" canim akadasim birakma kendini. Senin daha bir sevdigin var. Hani düsünsene Selimle o ilk bulusmanizi okulda. Nasil da kalbin agrimisti. Hani bana anlatmistin ya sana sevdigini söyledigini. Ne olursun birakma kendini. Onu üzmek mi istiyorsun. Istemezsin. Hadi arkadasim uyan. Selime sevdigine kavus.. Siz birbirinize söz verdiniz. Böylece gidemezsin"
Melike cok agliyordu. Arkadasi orda sanki cansiz bir sekilde uyuyordu..

Doktorlar bir an tebessüm etmeye basladi..
"Devam anlatin kalbi iyi oluyor!" Diye bagirmisti bir doktor hanim.
"Hatirla nasil istemeye geldi seni. Nasil heyecanliydiniz ikinizde. Cok mutluydunuz..
Yada unuttunmu okulda nasil kiskanmisti seni. Nasil koruyordu seni.. " diye anlatiyordu.
Zeynepin kalbi bir an iyi olmaya basliyordu. Hissediyordu sanki sevdigini. Onun da yüzünü masum bir tebessüm bürümüstü. Öyle güzel görünüyordu ki Zeynep. Bir melek gibi sanki..
"basardi, zeynep basardi, kalbi atiyor!" Diye sevinmisti hemsireler.
Sanki bütün hastanedeki hemsirereler taniyordu onu. O hem cok iyi bir kiz. Hem cok iyi bir hoca hemde cok iyi bir avukatti. Herkes kizlarini ona gönderirdi.. Nasil tanimasinlar Zeynepi...

Doktorlar kalbi atmaya baslayinca birbirlerine sarildilar. Onlar bile cok sevinmisti. zeynep mücadele etmeye baslamisti. Selimi hatirlatmak ona güc vermisti sanki..

Melike hemen odadan cikip ailesine müjde vermek istiyordu. Söylediginde onlarda cok sevinmisti. Annesi sükürlere bogulmustu..

Melike hayretler icinde olusanlari düsünüyordu. Nasil bir sevdaydi bu. Sadece ismi ile güc alicak kadar büyüktü bu ask... Gözleri ile sahit olmustu bu yürege..

O gün onu yolda durduran oglan da hastanede bekliyordu. Seviyordu o oglan Zeynepi. Ama bunu kimse bilmiyordu. Neden bayildigini da sadece o biliyordu. O gün selimin geldigini bayiliriken Zeynep " selim " diye bagirdini. Kosarken bayildigini bir tek o biliyordu. Ama kimseye bisey söylemiyordu. .
Ona soruYorlardi nasil bir anda bayildigini. Ama susuyordu..

Bir kac gün sonra doktorlar Zeynepin mücadelesine, direnisine hayran kalmisti. Zeynep vazgecmicekti artik. Sevdigine kavusacakti..
"Zeynep hergün biraz daha iyi oluyor" diye ailesine mutluluk veriyordu..

Abisi bu duruma cok sevinmisti. Göz yaslarini tutamiyordu. Uyanicakti Zeynepi.
O gün tekrar Selime ulasmak istediler. Aradi melike ama kimse acmadi. Yine kapaliydi o telefon..

...................

Doktorlar bir gece Zeynepin odasinda olan hemsirelere anons yapio cagirmislardi baska bir hastaya. " hemsire buraya gelin, uyaniyor hasta uyaniyor" diye.
zeynep henüz uyanmamisti. Ama oda uyanmaya adim atiyordu. Cok iyi di artik. Uyanmasini bekliyorlardi..
"Doktor bey nasil olur, o hastanin kalbi durmustu nasil uyanir" diye konusuyorlardi koridorda. Zeynep degildi bu bahsettikleri. Baska biriydi.
Zeynep ile ayni gün hastanede kaldirilan. Ve haftalardir o da kalbi ile mücadele eden bir baskasiydi..
"Güclüymüs oda.. Bir bekleyeni vardir belkide onunda, vazgecmedi hayattan oda Zeynep gibi" diye seviniyordu doktorlar. Bir hayat daha onlarin vesileleri ile kurzuluyordu..

Sonra Zeynep gözlerini acti.. Zeynep artik uyanmisti. Bitmisti aci. Uyaniyordu. Azindan cikan ilk söz " SELIM" oldu. Ismini sayikliyordu..

Diger hasta da uyanmisti ayni zamanda. Ikisi bir anda beraber uyandi. Uyandiginda ise azindan cikan ilk söz " ZEYNEP" olmustu..
Selim di bu... Selim komada yatiyordu. O gün Zeynepin ordan giderken.. Kalbi bir an rahatsizlandi ve o aciya dayanamamisti. Arabanin kontolunu kaybedip kaza yapmisti. Ayni hastaneye getirilmisti...

Onlar beraber mücade ediyordu. Belkide sevdigi uyanmasaydi Selim uyanmicakti. Onlarin aski yüce mevla dan yazilmisti. Göklerde yürüyordu onlarin isimleri. Sanki tüm melekler onlardan haber dar idi. Böyle güzel bir ask görülmemisdi..

Doktorlar o an sok olmustu. Ikisi birbirinin ismini sayikliyordu. Ama anlamamislardi onlarin o sevdikleri oldugunu. Bir tevafuk diye düsünü kimseye bisey söylemediler.

Selimin ailesi selim uyandiginda hemen yanina gidip onu öpüyorlardi. Nede cok korkmuslari bisey olcak diE. Ama selim sevdigine kavusmadan gitmeyecekti kararliydi.

Zeynep uyandiginda aglamaya basladi. Bir umut ile acmisti gözünü belki sevdigi de gelmistir diye. Ariyordu gözleri oralari ama kimse yoktu. Sevdigi orada degildi..

Aksama dogru Zeynep kendine birazdaha gelmeye basladi. Namaz kilmak istiyordu. Doktorlar izin vermese de kararliydi. Yerinden kalkamasada melike onun Abfest almasi icin yardimci olmustu. Yatarak da olsa o Namazi kiliyordu Zeynep. Allah ile konsmasi gerekiyordu. Sükür etmek istiyordu. O öyle güzel yürekliydi ki. Yatakta da olsa allah arasinda bir engele izin vermiyordu..
Öyle güzel masum bir namaz kildi ki. Melike gözlerine hakim olamadi. Hayranlik ile izledi onu...
Zeynep ise namazinda agliyordu. Gözleri kapaliydi. Süzülüyordu yanaklarindan...

.....................

Bir kac hafta olmustu. Bugün ikiside taburcu olucakti. Ayni vakitte hazirlanip toparlaniyorlardi.. Birbirlerinden öyle habersizlerdi ki. Cok aciydi. Ama Allah istemezse bilemezleri tabi...
Melike yardim ediyordu Zeynepe toparlanirken. Ailesi disarida bekliyordu..
Sonra zeynep bir an" yanimda olmasada Kalbimde, sol yanimda hissediyorum onu artik" diye bir kez daha sahit birakmisti melikeyi bu aska..

Selim toparlandiktan sonra cikis islemlerini hal etmisti ailesi.
Ikiside Zeynep ve selim odadan ayni anda cikip asansörü bekliyordu. Birisi bir kat üstte digeri ise bir kat asagda.. Habersizleri hala ....

Zeynepe erken gelen asansör durdu. Bindi icerisine. Yukariya cikicakti. Selim basmisti. Asansör yukariya cikti ve kapi acildi...

Kimse yoktu.....