Kalbim Senin

17. Kisim

Zile bastiklarinda Zeynep cok korkuyordu.. Tepkileri ne olucakti bilemiyordu... Gözlerinden damla akarken "yapma sevdigim aglama, rabbim bize yardim edicektir korkma" diye teselli ediyordu Selim. Ama aslinda oda cok korkuyordu. Sevdigini bir kez daha kaybetmek istemiyordu. Kavusmak istiyordu artik.. Bu hasrete bu vuslata dayanamiyordu artik. Onun gözlerine bakabilmek istiyordu.. Namaz kilip dua etmek istiyordu.. O allahin askini onunla birlikte tatmak yasamak istiyordu...
Biliyordu eger yine Zeynepin babasi hayir derse olmayacakti... Zeynep karsi gelemiyordu.. Onlarin rizasi olmadan yanmayi kabul ediyordu... Iste böyle bir edep vardi Zeynep de. Bir kez olsun onlara karsi gelmiyordu. Cünki Zeynep farkliydi..

Ikiside gözlerine baktilar. Bir an hasretlerini giderdiler. Iclerinden öyle seyler konustular ki.. Sanki Kalpler konusuyordu.. Selim o gözlere bir kez daha asik olmustu. O güzel yesil gözlere. O masum bakislarina. Utanc gösteren gözlerine..
"Evlendigimizde edep perdeni öpecegim" diye bozdu selim o an ki sessizligi.
"Edep perdem ne ki?" Diye sordu Zeynep. Anlayamadi onu.. Cünki edebi yapmacik degildi. Gercekten di... Utanmisti Zeynep. O yanaklari kizardi yine. Selim gülümseyerek "iste o güzel gözlerinin göz kapaklarini " diye tebessüm etti. Zeynep iste o an gözlerini cekti. Eli ayag titriyordu.. Zaten selimin karsisinda cok utaniyordu simdi daha da utanmisti. Bogazi dügümlenmisti sanki. Yutkunamiyordu..
Tam o an kapi acildi. Zeynepin annesi acti kapiyi. Basta Zeynep duruyordu. Selim ise yan kösede. Annesi Zeynepi görünce sarildi. Korktu ona bisey oldu diye..
Sonra selim iceriye girdi. Iste o an hersey basladi. Annesi gözlerine inanamadi.. Selim di bu. Anlamiyordu ne oluyordu diye..
Babasi arkadan bagirdi "kim o gelen hanim?" Diye. Ama annesinden bir söz dahi cikmiyordu..
Korkmustu o an babasi kizicak diye. O gelmeden selimi göndermek istiyordu.. Ama selim gitmiyordu kararliydi "gitmem, birkez konusmadan gitmem" diyordu..
Annesi artik pes etmisti. Zeynep bir tarafa cekilmis agliyor ve korkuyordu. Basi yerde babasinin gelmesini bekliyordu. Bir yandan da abisinin seslerini duyuyordu. Hekres soruyordu kim geldi diye ama hic bir kimsenin azi acilmiyordu.. Herkesin icini bir korku sarmisti. Ama selimin degil. O kendinden emindi. Hayir edepsizliginden degil. Allahin emri icin. Peygamber efendinin sünneti icin. Onun yanlis bir niyeti yoktu ki seviyordu Zeynepi allah icin.. Vazgecemezdi ondan. Onlarin nikahlari vardi. Bekliyorlardi onlari... Daha onlarin Allah katinda nikahi olucakti...

Selim yinede edepden basini yere egdi. Basini kaldiramadi ama o dimikdi. Zeynepi zor durumda birakmicak bir sekilde konusmak istiyordu..
Babasi ayag kalkti ve kapiya geldi. Selimi o an karisinda görünce bir an sinirlendi.. Zeynepe dogru yürürken Zenyep sesli sesli agalamaya basladi. Tutamadi kendini hic. Öylesine cok korkuyordu ki...
"Ne isin var senin burda?!" Diye sert bir tavirda tepki verdi babasi. Zeynep öylesine ürktü ki, gözlerini yumdu symsyki.. Selim bunu gördügünde cani acidi. Onun böyle korkmasini istemiyordu. Sevdiginin eli ayagi titrerken o sakin olamiyordu. Korkuyordu yine kalbine bisey olucak diye..
Babasi tekrar sormustu Zeynepe baktigini görünce "ne isin var burda dedim sana! Zeynep sen mi getirdin onu buraya ! " diye bagriyordu. Sesi gittikce yükseliyordu.. Daha da korkuyordu Zeynep.. Kendini öyle cok sykiyordu ki, elini kalbine koymustu. Sakinlestirmeye calisiyordu. Icinden sadece dua ediyordu artik Zeynep. Fetih suresini okumaya basladi. O sure ne kadar güzel bir suredir. Gönül feth eden bir suredir.. O surenin güzelligine inanarak okuyordu Zeynep. Her sekilde rabbine ulasmaya calisiyordu.. Surenin her sözünde babasi biraz daha sakinlesiyordu. Icinden de okusa o surenin etkisi cok büyüktü..
"Sizinle konusmak istiyorum, müsadeniz ile" diye konusmustu Selim artik. Cesaretini koymustu ortaya..
Babasi o an hayir demek isterken, Zeynepin abisi geldi.. Zeynepin haline bakti. Görüyordu nasil korkuyordu..
"Iceride konusalim baba" diye babasina usulca konusmayi kabul etmesini söylemisti..
Babasi ters ters baksada abisi kararliydi konusmasini istiyordu. Daha fazla Zeynepin üzülmesini istemiyordu..

Babasi görüyordu baska cagre yoktu. Yavas adimlarla oturma odasina gecip oturdu herkes. zenyep kapi ardinda durup dinliyordu..
Babasi cok öfkeli görünüyordu. Zeynepin onu cagirdini saniyordu. Oysa Zeynep cagirmamisti.. Selim gelmisti...

"Size rahatsizlik verdigim icin hakkinizi helal edin...
Bildiginiz gibi bundan bir kac yil öncesinde kiziniz Zeynepi istemistim ama bana vermemistiniz..
Uzakta oturdugum icin istemediniz..
Ama ben Zeynepten vazgecemedim. Cünki onu bana Yüce Allah yazdi..
Karsinizda bunlari söyledigim icin sizlerden cok özür diliyorum. Edepsizlik degildir amacim..
Ama ben kizinizi gercekten Allah icin seviyorum. Cok sey mi istiyorum sadece ömür boyu onun Imami olmak istiyorum. Birlikte Allaha olan tüm mesafeleri asmak istiyorum.. Bizi bulusturan da Allah...
Siz benden daha iyi bilirsiniz.. Bir kalpte bin gönül olmaz..
Birgün Peygamber efendimiz s.a.v. Hz. Ali'ye sormus. Fatima mi nerede tasiyorsun diye. Oda kalbimde demis. Sonra yine sormus peki Allahi nerede tasiyorsun demis yine kalbimde demis. Peki ya beni diye sormus senide kalbimde demis. Orada Resuallah buyurmus, bir kalpte bin gönül tasinilmaz demis.
O gün hz. Ali esine Fatimaya gitmis ve olanlari anlatmis. Orada esi Fatima buyurmus. Kalbinle Allahi sevdigini söyle. Gönlünle Peygamberini sevdigini söyle nefsin ile de beni sevdigini söyle...
Iste efendim bende zeynepi Nefsim ile, Allahi Kalbim ile, peygamberimi de Gönlümle seviyorum... " diye anlatiyordu selim. Öyle güzel anlatmisti ki babasi yumsuyordu sanki. Selimin ilmi gözlerinden okunuyordu. Allah diyince sanki nur saciliyordu etrafa..
zeynepin abisi selimi büyük bir hayranlik ile dinliyordu..
Zeynep kapida ise dinlerken Selime birkez daha asik olmustu. Bir insan bu kadar güzel mi ister sevdigini..

Babasi düsünüyordu.. Ama sanki yinede vermicek gibi bi ifadesi vardi. Bunu gören abisi hemen konuya girdi..
" zeynepe de bir soralim" diye cagirmisti Zeynepi.
Zeynep iceriye girdiginde basi yerdeydi. Cok korkuyordu yine babasi hayir dicek diye. abisinin gözlerinin icine bakiyordu. Abisi o sevdayi gözlerinden okuyordu.. Onalari bir kez daha ayirmak istemiyordu ...
"Sende istiyormusun Zeynep" diye sormustu birdaha abisi.
Zeynep basini sallayarak evet istedigini belirtti..
Abisi babasina bakti ve artik karsi gelmemesini söyledi. Bir kez daha ayrilik olmasini istemiyordu.
Babasinin isteksizligi gözlerinden de okunsa "peki aileni yarin aksama al ve gel" demisti....