Kalbim Senin

2. Kisim

Zeynep kendine anlam veremiyordu.. Kapiyi tiklayana kadar kalbi hizla carpiyordu. Elleri titriyor du. Ne oluyor du ona? Hemen salavat getirerek kendini sakinlestirmeye calisti.. Ama ne fayda. Sesi de titremeye baslamisti. Artik kalbinin sizlamasina dayanamiyordu. Eli kalbinde yavasca sinifa giriyordu. Basi yerde kaldiramiyordu. Bir an sinifa sessizlik düsmüstü. Sanki herkesin dikkati Zeynep de idi. O ise bu durumdan hic hoslanmamisti.. Utaniyor du..

Selim arka sirada hic basini kaldirmadan dersi ile ilgileniyordu. Bakmanisti kim geldi diye. Onunda icini bir heyecan sarmisti.. Kendini analayamiyordu artik. Yanindaki arkadasi birden ona "abi kiza bak ya, ne kadar güzel ve edepli bir kez olsun basini kaldirmadi". Selim bu sözden sonra daha da utanmisti ona bakmaya. Kendine yakistiramiyordu onu bu niyetle bakmaya. Hemen tevbe etti icinden..

"Hosgeldin Zeynep" dedi Hoca.
Selimin bir an kalbi daha da acidi. Kilitli kaldi. Ne yapicani sasirdi. Zeynep olabilirmi bu diye merak icindeydi..
Bekliyordu. Sesini dinlemeyi bekliyordu. Tanicakti o zaman hemen...

"Merhaba" dedi Zeynep.
" bu o" diye sessizce fisildadi. Öylesine mutlu oldu ki bir an. Hemen basini kaldirdi bakti. Zeynep di bu. Tevafuguydu bu. Yürek yanginiydi. Yillarca aklindan dilinden eksik etmedigi Zeynepiydi o. O narin sessiz utangac sesiydi. Nasil unuturdu ki o mahcubiyeti..
Selim hemen basini yere egdi. Sustu...

"Kizim sana burdan bir ögrenci sectim, seninle bir hafta boyunca ilgilenicek. Daha detayi daha sonra görüsücez odamda. Sen simdi selim ile okulu gez...
Selim evladim hadi zeynep ile ilgilen. Sonra bana bir ugrayin" demisti hoca.
Selim ismini duydugunda gözleri parlamisti Zeynepin. Bir an yüregindeki kör ates dindi. Bir an tevafugunu duydu. Kitaplari cantasi hersey elinden düsmüstü... Zeynepin gözlerinden yaslar akiyordu.. Dua'si buradaydi. Cok mutluydu...

Hemen bir erkek ögrenci kalkti esyalarini toplamak istedi. Bunu gören selim yerinden firladi. Hemen oraya gitti. "Ben yardimci olurum kardes sen birak" diye sert bir tavir sergiledi. Arkadasi sasirdi..

Zeynep yavasca esyalarini topladi ve ayag kalkti. Hala selimin yüzüne bakamamisti. Sesinden tanismisti. Oydu. Dokundum sana diyen tevafuguydu. Kördügüm gibi icinde besledigi sevdasinin sesiydi bu. Gözlerindeki yaslari silmeye calisiyordu gizlice...

Sonra bir an utandi. Ya evliyse, nisanliysa ben napiyorum diye kendi kendine icten ice kizdi...

"Selamun Aleyküm " diye bir ses yankilandi. Selimiydi bu. Ona Allahin selamini veriyordu. Her harfinde Zeynepi sizlatan ses di bu..

"Aleyküm Selam " dedi Zeynep sessizce. Yavas yavas adimlarla kapiya dogru yürüdü Zeynep. Basi hep yerde kaldirmiyordu.. Selim arkasinda ellerine bakiyordu. Aceba evlimiydi. Yüzügü varmiydi diye. Ama hic birsey görmüyordu. Hemen sevinmisti. Rabbine hemen sükür de bulunmustu..

"Sen o sun" demisti Selim sessizce. Zeynep hemen ellerini sykti ve utandi. Sustu, konusamadi. Sanki dili yoktu. Hemen gözleri geldi aklina. O yesil gözleri. Bir tebessüm bürüdü yüzünü.
Bunu gören selim de bir an tebessüm etti. Ve yürümeye basladi. Ona okulunu gösterdi. Her yeri detayli bir sekilde anlatti. Ikisininde bakislari hep yerde idi... Selim önden Zeynep ise arkadan yürüyordu. Erkekler Zeynepe bakiyordu. Güzelligi öylesine yansiyordu ki her yere. Selim bu durumdan cok rahatsiz olmustu. Ama ne yapabilirdi ki. Koca bir hic..

Zeynepin telefonu calmisti. Ona namaz vaktin girdigini bildiyordu. Öglen olmustu.. Oldugu yerde durdu. Yürümedi. Selim bunu fark ettiginde arkasina döndü ve ne oldugunu sordu. "Namaz vakti" diye sessizce cevap verdi Zeynep..
"Tabi gel seni Mescidimize götüreyim. Namazimizi kilalim" demisti..
Zeynep basini sallayarak onu takip ediyordu..
"Abdestin yoksa eger.." Diye elini Abdest haneye uzatiyordu.
"Var" diye geri cekildi Zeynep. O abdestsiz gezmezdi.. O her adimindan korkardi. Nasil hesabini verirdi öbür dünyada yerler abdestsiz gezdi benim üzerimde dediginde. Ailesi ona böyle ögretmisti. O her ince detayina kadar dikkat ederdi...

"Sen kil namazini ben kapida bekleYim kimse girmesin" diye seslendi Selim. Kiskanirdi yoksa. Ondan baskasi eger tevafugunu görürse. Kimse bakamazdi ona.. Sonra bir an selimin de aklina geldi. Bende bakamam dedi. Basini egdi.
Zeynep iceride namazini kiliyordu. Hemen ardindan sükür namazi kildi aglayarak..

Ve duasinda yine rabbine birakti kendini " allahim sen ol dedin ve oldu.. Tevafugum burda. Kapida yarabbi. Sana ne kadar sükür etsem azdir.. Allahim beni cok mutlu ettin.. Ne olursun sen bize hayirlisini ver. Belki, belki eger oda beni seviyorsa o zaman birbirimizin ahiretligi olamazmiyiz?"
Diye agliyordu Zeynep...

Göz yaslarini sildi ve kalkti. Selim onu görünce bittigini " sen arkada bekle, cikma disariya ben hemen önde namazimi kilayim" dedi. Zeynep basini salladi ve arkadaya oturdu..

Selim namaza dururken öylesine güzel " ALLAHU EKBAR" dedi ki. Zeynepin gözleri doldu. Yüregi bir kez daha titredi sanki. Hemen cantasindan kücük kirmizi Kur an'i kerimini cikardi ve okumaya basladi... Öylesine dalmisti ki ayetler. Unutmustu selimi..
O ise uzaktan onu izliyordu. duymusordu sesini. Icinden okuyordu. Ama kalbinde allah aski gözlerinden okunuyordu adeta...

...........

Ve aksam olmustu. Zeynep onun icin ayarlanmis hoteline gidicekti. Melike onu orda bekliyordu. Erkenden bitmisti onun isi bile...

"Ben gideyim artik" diye selime sesleniyordu. " peki, seni ben birakayim, bulamazsin sen" diYe onu ikna etmeye calisiyordu ama nafile. Binmezdi o arabaya...

Sonunda anlasmislardi. Zeynep bir taksiye binip gidicekti. Özellikle bayan söförlü bir taksi rica etmisti.. Binmezdi o erkeklerin arbasina.. Selim bu durumdan cok memnun kalmisti. Durmadan onu biraz daha sasirtiyordu Zeynep...

taksi beklerken Zeynepin telefoni caldi. Cevap verir vermez gözlerinden yaslar süzülüyordu. Cok endiselenmisti. Ne yapicani bilemiyordu... "Tamam Ben hemen geliyorum. Umrumda degil okul" diye söyleniyordu...

Selim bunu duyar duymaz kötü olmustu. Nasil giderdi. Daha yeni bulmustu onu. Daha yeni kavusmustu. Daha yeni teslim olmustu rüyasina. Nasil birakirdi Zeynep onu....