Kalbim Senin

15. Kisim

Annesi agliyordu. Cok agliyordu. Selim bu durum karisinda ne yapicani sasirmisti. Neden agliyordu ki. Anlamiyordu.
Annesine gidip sarildi. "Aglama annem, aglama birde senin göz yasina dayanamam... Zeynepim de yok zaten birde sen aglama" diye annesine sevgi veriyordu. Annesi cok kötü olmustu. Selim herseyden habersizdi iste. Hic birsey bilmiyordu..
Tam konusmak isterken selim bir anda " annem ben abdest almaya gidiyorum. Namaz beklemez. Rabbim hic bekletilmez. Yine dua etmem lazim belki rabbim bugün benden razi gelir ve kabul görür" diyip onu biraz daha yikmisti..
O aslinda yaptigi seyi art niyet ile yapmamisti. Belki ikiside huzura kavusur diye yapmisti. O mektublar cok canini yakmisti. Hersey bu yüzden di..
Selim Allah katinda tüm mesafeleri asmisti. Bu sevgi bu ask onu Allaha bin adim daha yaklastirdi.. Öylesine güzel dua ediyorki. Dua adabini ögrenmisti. Istemenin edebini ögrenmisti. Askin nurunu eldetmisti.. O öylesine güzel bir genc di ki, allah diyince yürek sizlatiyordu. " ALLAHU EKBAR!" Diye seslenip dünyayi ellerinin ardinda birakmasi namaz hevesi veriyordu. Insanlar özeniyordu onun namazina. Gencler kiskaniyordu bu aski.. Bir ask ile böylesine güzel yakinlasir mi insan Allaha. Selim bunlari asmisti. zeynepin aski ile asmisti...
Secde ye indiginde "subhane rabbiel ala" dediginde arninin nuru görünürdü. Öylesine güzel bir ask yasiyordu ki. Biri yüreginde digeri isi kalbinde..
Birini kalbi ile zikrediyordu digerini ise yüregi ile..
Annesi onu namazda izlerken cok pisman oldu. Tevbe etti. Cok tevbe etti..
Öylesine pismandi ki. O yazmisti Zeynepe o mektubu o yikmisti onu. O "evlen" demisti. Selim yazdi saniyordu Zeynep.. Annesi selim yazar gibi yazmisti.. Belki vazgecerler unuturlar evlenirlese sanmisti. Ama yanilmisti. Bu cok baska bisey di..
Selimin namazi bittiginde dua etti. Cok dua etti. Zeynepim diye dua etti.. Hergün kur ani kerim okuyordu selim.. Sesinin yanginligi inletiyordu yürekleri.. Birgün Zeynepi ile okumak istiyordu..

Zeynep hergün hastanelere kontrollere gidiyordu.. Doktorlar ona hic umut vermiyordu. Kiziyorlardi ona. Üzüntüden uzak durmasi gerekiyordu. Kalbi artik aci tasiyamaz hale gelmisti. Ansizin dura bilirdi..
"zeynep kalbin daha fazla aci tasiyamaz, ne olursun üzüntüden kedersen uzak dur" diyordu doktor.
"Kalbime engel olamiyorum doktor hanim. Icinde mühür tasiyor sanki... O artik kendine sebep etti onu. Istesede bitmez bu aci" demisti Zeynep. Cantasini alip odadan ayriliyordu.. Daha fazla dinlemek istemiyordu doktor hanimi. Biliyordu bu kalp birgün ansizin vazgecicek hayattan. En cok üzen kismi da selimsiz vazgecicek diye. Zeynep cok istemisti onu. Kalbinin recetesi yazmisti. Yüreginin barutuna su diye sulamisti. Tohumlar hayaller birikmisti orada. Umudu yer gökde melekler ile sesleniyordu.. Cok seviyordu Zeynep. Tevafugu teheccühü diye cok seviyordu..
Zenyep eve geldiginde annesi merak etmisti onu. "Neredesin kizim" diye soruyordu.
"Hava aldim biraz Cennetim, merak etme yarin ise devam edecegim" diye bildirmisti annesine. Bir kac hafta ara vermisti cünki Zeynep. Bu mektub onu cok üzmüstü.. Yine cok zayiflamisti..

....................

Sabah olmustu Zeynep erken kalkip büro ya gidicekti.. Bugün cok önemli bir husus vardi.. Bir dava "islam davasi". Zeynep tüm bilgisi ile savunacakti dinimizi. Herkez cok merak ediyordu bu yüzü. Kimdi bu savunmayi hazirlayan. Kimdi bu islam aski ile calisan. Tüm insanlar tanimak istiyordu bu genc kizi. Ama Zeynep gizleniyordu. Görünmeyecekti kimselere. Cikmayacakti erkeklerin karsisina. Nefsi azardi belki. Yapamazdi....

Aksam eve yol aldiginda o oglan durdurdu onu yine. O gün ona carpan cocuk...
Zeynep utanmisti karisinda. Ne dicekti ki ona. Neden durdurmustu..
Zenyep bir kac adim uzaklasarak basini yerden kaldirmadi.
" ne olursun beni biraz dinle. Seninle evlenmek isterim. Sünnet islemek isterim. Hic uzatmicam ne olursun, kabul etmeni isterim" diye Zeynepe niyetini aciklamisti.
Zeynep kacmak isterken oglan durdurmadi onu.
Zeynep cok agliyordu. Eve girdi ve hemen odasina kilitledi kendini. Umudu kesiliyordu. Selim gelmiyordu. Neden gelmiyordu anlamiyordu.. Sonra aklina geldi. Selim ona evlen demisti ve Zeynepin babasi onu asla vermezdi. Belkide selim de evlenmisti. Bu yüzden böyle demisti diye düsünmeye baslamisti. Biraz daha yikiliyordu. Sevdasindan vazgecti diye cok üzülüyordu.. Babasi ona bunlari yaptigi icin cok kirgindi......
Bir kac dakika sonra Zeynepin annesi geldi ve bugün birilerinin evi aradigini ve Zeynepi görmeye gelmek istediklerini söyledi. Ahmet di bu. Bugün ona niyetini aciklayan ahmetti bu.. Alt mahalleden komsulariydi..
Annesi Zeynep kabul etmez saniyordu ama Zeynepin bir umudu kalmamisti.. Herseyi ailesine birakmisti artik.. O sadece sünnete uymak icin sesini cikarmicakti. Nasil bir yürekti bu. Peygamberin sünnetini yerine getirmek icin kendi mutsuzlugunu göze alicakti. Iste böyle bir Zeynep di o...
Annesi bu habere cok sevinmisti. Zeynep artik unutuyor onu saniyordu.. Ama yürek bu iste nasil unutsun.. Sadece artik kimseler bisi bilmicekti.