Kalbim Senin

14. Kisim

Zeynep okudugu sözlere inanamiyordu.. Tekrar tekrar okuyordu. Delirmis gibiydi.. Inanmiyordu bu sözlere. Selimi nasil evlen derdi. O kiskanc insan nasil evlen derdi..
Yüregine bir bicak saplanmis gibi yikilmisti Zeynep.. Birkez daha okuyor bir kez daha okuyordu.. Inanmiyordu adeta.. Gözlerinden süzülen yaslar öylesine yakiciydi ki, Zeynep eriyordu sanki.. " evlen" cümlesi onu yikiyordu.. Kulaklarinda cinliyordu sanki.. Tekrar tekrar o cümleyi okuyor biraz daha yipratiyordu kendini..
Nasil derdi böyle biseyi.. O istemiyordu ki kimseleri. O onu seviyordu. Nasil baskasinin gözlerine baksin. Nasil ona sevgi versin. Onun icin gülsün, onunla birlikte aglasin, ona yemekler hazirlasin.. Selimden baskasini hayal etmemisti ki o hic.. Varsa da o yoksa da o..
Zeynep dayanamiyordu.. "Allahim camim yaniyor!" Diye bagirmisti. Kalbinden cikmisti bu ses sanki..
Hemen ayag kalkip mektubu yere atti. Uzun bir süre onu izledi. Ayakta duracak hali bile yoktu. O kadar gücsüzdü ki.. Gözleri yasli..
Hemen sonra odadan kosarak cikti. Disariya cikti. Kosuyordu Zeynep. Cok hizli kosuyordu.. Durmuyordu. Aglayarak, "evlen" kelimesini tekrarlayarak kosuyordu..
Nefesi dursun istiyordu. Kalbi atmasin istiyordu.. Cok hizliydi. Karanlikti. Korkuyordu. Yok olmak istiyordu.. Bu nasil bir aciydi. Zeynep kalbini hissetmek istemiyordu adeta..
"Dur artik kalb duur!" Diye agliyordu.. Hic durmadan..
Kendini kaybetmisti artik Zeynep..
Cok agliyordu. Yürek sizlatiyordu sanki. Parampsrca bir haldeydi.. Elleri titriyordu.. Cok korkardi eli titreyince hep. Huzursuz olurdu. Ve simdi daha cok korkuyordu. Yapa yanliz di.. Allah tan baska kimse yoktu..
Kosarken bir an birisine carpti..
Öyle hizli carpti ki oglan onu düsmesin diye tutmak isterken " DOKUNMA BANA" diye bagirdi Zeynep.
Selim den baska kimse dokunamazdi ona.. Izin vermezdi asla. Kimse bakamazdi gözlerine. Selim olmayan hic bir göz degemezdi ona..
sadik kalicakti. Ne olursa olsun sadik kalicakti Zeynep.
Yere düstügünde bir an akli basina geldi. Ne yapiyordu o orada diye. Neredeydi. Nasil böyle birsey yapardi. Nasil allaha isyan ederdi. Nasil kadere ve kazaya iman etmezdi..
" allahim beni affet! Ne olursun affeyle, cok utaniyorum huzurunda Allahim" diye agliyordu.
Utanmisti yapmis oldugundan. Zeynep dayanamazdi ki. O rabbul aleminin rahmeti üzerinde olmadigi sürece bos olucagini biliyordu...
Oglan onu izliyordu. Onun o utancina, allah diye cikan sesine hayran kalmisti. O yasli gözlere merak sarmisti. Ilk kez böyle bir kiz görmüstü..

.........

Selim hergün bir not daha yaziyordu... Hergün sevdicegi icin dualar ediyordu.. Annesine anlatiyordu hergün Zeynepin edebini. Allaha olan yakinligi. Hayalindeki es o oldugunu..
Onun üzerine aslinda hayal bile kuramadigini, cünki o cok edepliydi. Kimsenin hayallerine yakismazdi. O gerceklerin güzeliydi..
Annesi onu hergün büyük bir utanc ile dinliyordu.. Nedense hep agliyordu onu dinlerken. Yüzünde bir pismanlik ifadesi vardi..