Kalbim Senin

20.Kısım

"Sevdigim......." Diye bilmisti Zeynep sadece.... Telefon yere düsmüstü. Hersey durmustu sanki o an... Kalbi daha da agrimaya baslamisti.... Yere yikilmisti, Cok agliyordu. Öyle cok agliyordu ki... Eli ile kalbine dokunuyordu. Feryad ediyordu Zeynep... Sevdigi ölüyordu. Anlayamiyordu.... Gözündeki damlalar öyle cok akiyordu ki. Yüregi sizliyordu... Sevdigi bir kac dakika önce onu evine birakmisti... Ona evlenme teklifi yapmisti... Onlar nisanlanmisti. Nikahlari olmustu. Evleniceklerdi onlar. Inanamiyordu... Cani cok yaniyordu... Kavusmusken kaybetmek cok agirdi... Bagrarak agliyordu Zeynep. Yerde bir kösede oturmus haykiriyordu.
Annesi gil sesini duydugunda kosarak odaya girdiler. Zeynepi öyle görünce cok korktular... zeynep ise kendi kendine sevdigine sesleniyordu..
"Birakma beni sevdigim... Ne olursun birakma beni.. Kavusmustuk biz... Dügünümüz olucakti haftaya. Birakma beni ne olursun. Bu kalp sensiz yasamaz. Senin kalbini hissetmeden yasayamaz. Gitme ne olursun!!"
Bagriyordu. Annesi ona sarilarak soruyordu ne oldu diye. Ama zeynep kosusamiyordu. allaha yalvariyordu..
"Allahim ne olursun alma onu benden... kalbim cok aciyor. Dayanamiyordum Allahim... Sen ayirma bizi. Gücüne kuvvetine siginirim..." Diye dua ediyordu... Öylce cok agliyordu ki, annesi kizini öyle görmeye dayanamiyordu. Ne oldugunu bilmesede oda onunla birlikte agliyordu...
Abisi, babasi da girmisti odaya soruyorladi ne oluyor diye...
"Selim, selim kaza yapmis... Beni ona götürün ne olursunuz.. Beni almadan gidemez. Gitmesin ne olursun.. Götürün beni ona yalvaririm" diye aglayarak söylüyordu zeynep..
Herkes cok sasirmisti... Herkesin eli ayag birbirine dolanmisti...
Zeynep cildiriyordu sanki... O güzel gözleri sismisti. Yaslar ile görünmicek hale gelmisti... O güzel yüzü agliyordu. O kalbi evet o kalbi varya bicak saplarcasina agriyordu... Elleri titriyordu. Tüm bedeni titriyordu....
Zeynep sokdan kendini kaybetmisti...
Ayag kalakarak hemen kosarak yola cikti. Kimse durduramadi onu... Kosuyordu Zeynep. Cok hizli kosuyordu. Sevdigine kosuyordu. Birakmicakti onu, ne olursa olsun birskmicakti... Yetis demisti telefondaki amca. Yetisecekti Zeynep. Aglayarak kosuyordu Zeynep. Nefesi daraliyordu. Ama umrunda bile degildi.. Sevdigi ile oda gerekirse ölürdü... Öyle cok kaybetmisti ki Zeynep kendinisi.. Disardaki insnalar onu görünce sasiriyordu. Carpiyordu herkese....
Ve kosarken yere düsmüstü Zeynep. Öyle bir yere düstü ki, elleri kan icerisindeydi. Karanlikti. Cok yanliz hissediyordu kendini. Sevdigi olmadan kendini güvende hissetmiyordu... Aglayarak kalkti. Zaman kaybedemezdi. Kosyordu yine...
Ve sonunda varmisti hastaneye. Görüyordu orayi... Zeynep hastaneye nefes nefese girmisti. Insanlar onu gördügünde sasiriyorlardi yine.. Resepsiyonda "Selim nerde? Selim az önce kaza yapmis nerde!!! Sevdigim nerde yatiyor" diye bagriyordu. Onlara bagirmiyordu ki. Icindeki kalb feryad ediyordu...
Resepsiondaki kadin hemen kayitlarin odugu yere bakti. Ve bulmustu...
"Hanim efeni sakin olun.. Esiniz sanirim.. Kendisi ameliyatta.. Durumu agir" demisti kadin...
Zeynepe bir bicak daha saplanmisti sanki... Olamazdi. Ölemezdi o...
Zeynep tam bayilacakken abisi de gelmisti Hastaneye. Onu hemen tutup gözlerindeki yasi siliyordu. Symsyki sarilmisti Zeynep abisine. Güc almaya calisiyordu. Ama sevdigi degildi o. Alamiyordu o gücü ...
Abisi basini oksayarak tutuyordu onu...
Hastanedekiler Zeynepi öyle görünce cok üzülüyorlardi. Anlamislardi konunun ne oldugunu..
Zeynep abisinden ayrilip selimin ameliyat oadasina dogru kosuyordu yine. Kimse durduramiyordu onu. Iceriye girmek isterken, hemsireler onu engellemislerdi..
"Ne olursunuz birakin gireyim, ne olursunuz onu görmeme izin verin. Basinda ayet okumama izin verin ne olursunuz. Allahin kelamini duymaya ihtiyaci var onun!!" Diye haykiriyordu... Ama izin vermiyorlardi... Sonra o sese doktor cikmisti.. "Hanim efendi ne oluyor" diye sormustu... "Esim selim orada ameliyattayken ben burda duramam ne olursunuz izin verin iceriye gireyim, sadece kur an okumak istiyorum ona" diye söylüyordu. "hanim efendi anliyorum sizi ama böyle birseye müsade edemeyiz... " diyordu. Zeynep daha da kötü olmustu... Ama vazgecmiyordu giricekti sevdiginin yanina. Kalbine duyurcakti sesini ve Allahin kelamini...
"Ne olursunuz izin verin. Sizi hic rahatsiz etmem. Edersem cikarin beni. Ama ne olursunuz izin verin gireyim yanina" diye devam konuusyordu. Abisi gil onu sakinlestirmek isterken Zeynep onlari dinlemiyordu bile. Doktor anlamisti vazgecmicekti...
"Ama hanim efendi....." Diye konusmak isterken zeynep hemen "sizin esinizin iceride oldugunu düsünün. Istemezmisiniz ayetler duysun.. Onu orda yanliz mi birakmak istersiniz yoksa yanindami olmak istersiniz. Ben sadece yanina olmak istiyorum. Allah icin izin verin..." Diye bölmüstü..
Doktora bu cümleler agir gelmisti. Simdi Zeynepi daha iyi anliyordu. Hatta onu taktir etmisti. Ilk defa sevdigine böylesine layik birisini görmüstü. Ilk defa birisi ayet okumak icin girmek istiyordu... Temizligini yüzünden görüyordu...
Ve sonunda kabul emtisti. Daha fazla zaman kaybedemezleri. Ameliyat ta bekliyordu selim... Zeynepin annesi hemen cantasindaki kur ani kerimi cikarip Zeynepe uzatmisti. Abdesti yine vardi Zeynepin. Hic abdestsiz olmazdi yine... Hemsireler gelip onu iceriye aldilar. Önlükler gigdirip iceri girmesine müsade verdiler. Ve kapi acildi....
Zeynep sevdigini öylece ameliyat masasinda görünce kalbine bir tas ama cok agir bir tas oturdu sanki...
Kur ani kerime simsyki sarilip güc almaya calisiyordu... Yaniyordu ici. Oda onunla yatmak istiyordu. Elinden tutup buradayim demek istiyordu....