Chapter 4

683 56 12
                                    

Χαζολογούσα στο κρεβάτι και δεν με έπαιρνε ο ύπνος. Έκανε αρκετό κρύο. Οκτώβρης μήνας ήταν και ήδη δεν μπορούσαμε να βγούμε έξω χωρίς κασκόλ. Κουκουλώθηκα στο κρεβάτι μου αγκαλιά με το κινητό και έπαιζα ένα καινούριο παιχνίδι που μου άρεσε, ώσπου ήρθε ένα καινούριο μήνυμα. Ποιος μπορεί να έστελνε σε εμένα τέτοια ώρα μήνυμα εκτός από την τηλεφωνική εταιρία όπου βρισκόμουν? Το άνοιξα γεμάτη περιέργεια.

«Γεια σου Αμαλία ο Αχιλλέας είμαι. Τι θα έλεγες για τον καφέ που λέγαμε?» Σάστισα. Ποιος θα το περίμενε? Νόμιζα πως δεν θα μου έστελνε ποτέ. Νομίζω πως είναι ευκαιρία να ξεχαστώ και λίγο.

«Τι θα κάνεις αύριο το απόγευμα?» Απάντησα και η αναμονή έμοιαζε στο μυαλό μου αιώνια.. Ευτυχώς μετά από 10 δευτερόλεπτα απάντησε.

«θα σε δώ στο Simplecaramel?» κατσούφιασα λίγο. Δεν ήθελα εκει πέρα. Εκεί ηταν το στέκι όλων των παιδιών από το σχολείο. Όποιον έχανες εκεί τον έβρισκες.

«Τέλεια. Τα λέμε στις 7 στο simplecaramel»

 
Για έναν παράξενο λόγο ανυπομονούσα για την αυριανή μέρα. Δεν τον ήξερα καθόλου. Δεν ήξερα τίποτα γ’ αυτόν και όμως τον ένιωθα τόσο οικείο. Τα μάτια μου έκλεισαν χωρίς να το καταλάβω με το κινητό στο χέρι.

«Ξύπνα μωρέ χαζό είναι 8 η ώρα. Αργήσαμε.» άνοιξα τα μάτια μου και είδα τον Μάνο να στέκεται πάνω από το κεφάλι μου και να με κοιτάει.

«Τι θες εσύ εδώ?» πήγε πιο πέρα και άνοιξε τις κουρτίνες.

«Είσαι τρελός? Θες να με πεθάνεις πρωί πρωί?» έβαλα το κεεφάλι μου κάτω από το πάπλωμα.

«Πρέπει να φύγουμε. Θα πάρουμε απουσία.»

«Δεν με νοιάζει. Πήγαινε. Εγώ θέλω να κοιμηθώ.»

«Δεν γίνεται. Πρέπει να έρθεις σήμερα. Είναι σημαντική μέρα.»

«Γιατί? Παρασκευή είναι.» Κοίταξα το κινητό μου που είχε 3 ειδοποιήσεις

«Σήμερα είναι ο πιο σημαντικός αγώνας της ομάδας μου. Το ξέχασες?» Όλες μου οι ειδοποιήσεις ήταν από τον Αχιλλέα. Δεν μπορούσα να μην χαμογελάσω και ο Μάνος παραξενεύτηκε με την συμπεριφορά μου.

Το Πρώτο ΚαλοκαίριWhere stories live. Discover now