Το Πρώτο Καλοκαίρι

Chapter 18

Ποιος θα το περίμενε πως οι δρόμοι μας με τον Γιώργο θα βρισκόντουσαν και πάλι. Είχα να τον δω τόσα χρόνια. Του σύστησα τον Μάνο γιατί είχε ακούσει πολλά γι’ αυτόν αλλά ποτέ δεν τον είχε δει.
 Τώρα ο Γιώργος ήταν 21. Είχε έρθει στην Αθήνα πριν 1 χρόνο για να σπουδάσει οδοντιατρική.  Ταξίδευε για να βρεθεί σε ένα σεμινάριο στο Παρίσι. 
Ο Μάνος δεν τον συμπάθησε και πολύ. Έτσι σε ολόκληρο το ταξίδι δεν σταματήσαμε να μιλάμε. Ο Μάνος τον κοίταζε με μισό μάτι.

«Χάρηκα πολύ που σε είδα Αμαλία» αγκαλιαστήκαμε καθώς ο Μάνος περίμενε από πίσω μου ενώ βρισκόμασταν έξω από το αεροδρόμιο.

«Και εγώ Γιώργο. Πότε φεύγεις για Αθήνα?»

«σε 5 ημέρες»

«Ελπίζω να τα ξαναπούμε» απάντησα.

«φτάνει Αμαλία» ψιθύρισε ο Μάνος στο αυτί μου.

«Θα ήθελες να πάμε για ένα καφέ? Αν δεν πειράζει και τον φίλο σου?» πρόσθεσε λίγο πριν φύγει.

«Δεν υπάρχει θέμα. Όποτε θες. Αυτος είναι ο αριθμός μου.» είπα καθώς έγραφα σε ένα πρόχειρο χαρτάκι που έβγαλα από την τσάντα μου. Φιληθήκαμε σταυρωτά και αποχαιρετιστήκαμε. Πλησίασα τον Μάνο.

«Τι ήταν όλα αυτά? Μπορείς να μου εξηγήσεις?»

« Δεν κατάλαβες ποιος ήταν?» ρώτησα συγκλονισμένη..

«Όχι?»

«ο πρώην μου ο Γιώργος που ήταν στην Πάρο? Που μετά από εκείνο το καλοκαίρι δεν τον είχα ξαναδεί λόγο απόστασης?»

«Μάλιστα. Δεν μου άρεσε καθόλου αυτός ο τύπος» απάντησε με ιδιαίτερη ενόχληση.

« Έλα βρε Μάνο. Είναι καλό παιδί θα το δεις.»

«Δεν έχει σημασία αν είναι καλό η κακό παιδί. Σε γουστάρει Αμαλία!»

«Τώρα υπερβάλλεις!»

«Εγώ υπερβάλλω? Σε φλέρταρε μπροστά στα μάτια μου και σου άρεσε κιόλας.!»

«πας καλά ρε Μάνο? Χριστούγεννα είναι σύνελθε!»

«Δεν θα βγεις με αυτόν τον τύπο μόνη σου. Στο ξεκαθαρίζω από τώρα»

«Δεν το είχα σκοπό. Είσαι το αγόρι μου. Και καλό θα ήταν να το καταλάβει»

«Ωραία»  απάντησε καθώς μπήκαμε μέσα στο πρώτο ταξί που ήρθε μπροστά μας.

Το ξενοδοχείο ήταν υπέροχο και βρισκόταν στο πίσω ακριβώς στενό από την Champs-Élysées.  Για καλή μας τύχη ξέραμε λίγα Γαλλικά και μπορούσαμε να συνεννοηθούμε. Η ώρα πήγε 8 μέχρι να τακτοποιηθούμε. Βγήκαμε έξω στους «φωτεινούς» δρόμους του Παρισιού και αφού κάναμε μια βόλτα, ο Μάνος με πήγε σε αυτό το διάσημο για τα λαζάνια του εστιατόριο. Μπαίνοντας μέσα ήταν βασιλικό σε χρυσά και κόκκινα χρώματα. Οι καρέκλες retroαπό ξύλο με σκαλίσματα και μαξιλάρι σε απαλές αποχρώσεις με σχέδια. Τριγύρω υπήρχαν πίνακες και αντικείμενα κρεμασμένα στους τοίχους. Κουρτίνες κόκκινες και τραπέζια ξύλινα. Καθίσαμε σε ένα από τα ξύλινα τραπέζια και χαζεύαμε το μαγαζί. Ήταν τόσο όμορφο. Συζητούσαμε με τον Μάνο για το τι θα κάνουμε αυτές τις ημέρες. Σηκώσαμε τα ποτήρια μας και τσουγκρίσαμε. «Καλά Χριστούγεννα» προσθέσαμε και ήπιαμε την πρώτη μας γουλιά από το άσπρο κρασί μας. Τότε ένας άντρας με πλησίασε και μου χάιδεψε την πλάτη καθώς βρισκόταν από πάνω μου και μας χαιρέτησε. Ήταν ο Γιώργος. Ο Μάνος σοβαρεύτηκε και μπορούσα να καταλάβω πως είχε ενοχληθεί.
Ο Γιώργος ήταν ψηλός ξανθός με πράσινα μάτια και μαλλί από αυτά που ήταν τώρα της μόδας. Φορούσε ένα μπλε φούτερ και από μέσα ένα άσπρο πουκάμισο. Το είχε συνδυάσει με ένα μπεζ παντελόνι..