Chapter 13

565 52 16
                                    

Τα πράγματα για εμένα και τον Μάνο πήγαιναν πολύ καλύτερα. Όμως η αλήθεια ήταν πως είχα ανησυχήσει αυτές τις 2 μέρες. Η Σοφία δεν μας είχε ενοχλήσει ΚΑΘΟΛΟΥ. Τι να σχεδίαζε άραγε? Δεν νομίζω να βαρέθηκε τόσο γρήγορα. Η Φωνή μέσα μου, μου έλεγε πως θα συμβεί σύντομα κάτι κακό. Σταμάτησα να κάνω κακές σκέψεις και άρχισα να συγκεντρώνομαι στο τραγούδι που είχα διαλέξει για την μουσική ομάδα.  Δεν ήξερα τι τραγούδι είχε διαλέξει ο Μάνος αλλά ούτε και αυτός για εμένα. Πάντα λάτρευα την CelineDionοπότε διάλεξα το αγαπημένο μου τραγούδι της που μου έφερνε πάντα τύχη. Το “It’s all coming back to me”. Γύρναγα από το σχολείο και αυτές τις 2 μέρες κλειδωνόμουν στο δωμάτιο μου και έκανα εξάσκηση στο τραγούδι. Βέβαια όπως είπα ήταν το αγαπημένο μου, οπότε το ήξερα απ’ έξω τόσες φορές που το έχω τραγουδήσει. Ο Πασχάλης πάλι από την άλλη, δεν του άρεσε η ιδέα στο να τραγουδάω μέσα στο σπίτι. Όλη την ώρα φώναζε έξω από το δωμάτιο…

«Σκάσε βόδι διαβάζω! Άμα θες να τραγουδήσεις πήγαινε με τα ΚΑΠΗ απέναντι»

Δεν του έδινα όμως καμία σημασία. Είχα έναν στόχο και ήθελα να τον πετύχω.
Ήρθε και η Τετάρτη. Η Ημέρα όπου θα τραγουδάγαμε.
Ήμουν τόσο ενθουσιασμένη με την ιδέα. Περίμενα πως και πώς να με ακούσει η καθηγήτρια να μου πεί την γνώμη της. Άνοιξα την πόρτα του σχολείου και καθώς προχωρούσα στον διάδρομο ο Μάνος μου έκλεισε τα μάτια με τα χέρια του.

«Μάντεψε» είπε χαμογελώντας

«μμμ… ένα άτομο που με κάνει ευτυχισμένη» απάντησα γελώντας και γύρισα από την άλλη. Με κράτησε από τον λαιμό και μου έδωσε ένα παθιασμένο πρωινό φιλί εκεί μπροστά σε όλους.

«θα ξεράσω…» ψιθύρισε η Σοφία στην Μαίρη.

«εγώ είμαι μια χαρά. Τι έφαγες χθες το βράδυ» Η Σοφία την σκούντησε να κοιτάξει προς το μέρος μας.

«Κοίτα πως κάνουνε. Νομίζουν πως είναι μόνοι τους, και είμαστε αναγκασμένοι να βλέπουμε αυτό το θέαμα στον χώρο του σχολείου. Αλλα έννοια σου, θα δεις τι θα πάθουν..» Η Σοφία έφυγε με την Μαίρη προς το γραφείο…

«Μάνο είμαι πολύ χαρούμενη για σήμερα. Επιτέλους θα ξανατραγουδήσουμε μετά από τόσο καιρό. Ανυπομονώ να σε ακούσω να τραγουδάς ξανά.»

«Εντάξει βρε Αμαλία δεν πέρασε και τόσος καιρός.» Τον αγριοκοίταξα και χαμογέλασε.

«ποιο κομμάτι θα πεις?»

«λίγα λεπτά έμειναν και θα το ακούσεις.» χαμογέλασα, κρατηθήκαμε από το χέρι και προχωρήσαμε.

Το Πρώτο ΚαλοκαίριWhere stories live. Discover now