Benvid@/ Bienvenid@ :)
Aquí encontrarás historias curtas fantásticas, cotiás e dramas/ historias cortas fantásticas, cotidianas y dramas
@EverythingBegin
🚫: No copias ni adaptaciones
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
- Dáme igual, non pedín a túa opinión!- alguén grita, mentras pecha unha porta con forza.
Detense, e mira pola fiestra.
Chuvia, nubes que sumen o día en escuridade, unha brisa fría, que non chega a conxelar… Parece que o tempo acompaña á súa situación.
Comeza a andar, non sen antes poñerse os seus auriculares para, dalgún modo, evadirse do mundo.
Breathe, de Sabrina Carpenter, empeza a soar.
…«Creo que estou a alcanzar o meu límite. Podo exhalar un minuto? Podo sacar isto á luz? Podo sentarme un segundo? Podo respirar?»
Identifícase tanto con esta canción, que non se preocupa de onde vai, se alguén a segue, se mirou ao cruz…
Pum!
- Laura!- gritan ao lonxe.
O asubío dun coche retumba no ambiente, por un momento ninguén é capaz de dicir nada, de facer nada.
Xace no chan unha moza de curta idade, cun dos seus auriculares posto e o outro caído, que case non é visible, debido ao sangue que o cobre, cada vez máis abundante.
A música segue soando.
«Intento ser un anxo, pero non creo que poida. Creo que estou a alcanzar os meus límites…».
Córtase e de súpeto todo cobra vida, soan sireas, saloucos, berros, reclamos… Reina o caos.
(…)
- Laura, Laura! Abre os ollos, por favor!- chora alguén, mentres lle agarra a man debilmente- Non quixen dicirche todas esas cousas ferintes, só estaba enfadado… só quería que me deixarás axudarche, por fa…- É interrompido por un dos médicos.
-Necesitamos levala xa, senón non sobrevivirá, por favor, aparte-.
(…)
Un mozo está parado diante dunha porta. Move as mans frenéticamente, dubidando se entrar ou non. Mesmo, parece que fala consigo mesmo.
Respira.
A súa presenza cambia, agora nótaselle decidido. Abre a porta.
(…)
Unha moza está prostrada á cama dun hospital, pálida. A viveza abandonouna. Parece que non vai recuperarse, pero…
Respira.
Mentres un mozo ao seu lado lle fala, esperando que, en verdade, o estea escoitando.
- Non quixen poñer o mundo ás túas costas, non quixen que tiveses que escoitarnos a todos opinar sobre cousas que non nos preguntaches, non quixen que alcanzases o teu límite… Só quería axudarche, pero non che deixe facer o único que necesitabas… Respirar… E agora é o único que fas, parece irónico… -
Respira.
- E agora eu non podo parar de facelo…-
Respira.
- Só quero que espertes, só quero que falemos… só quero que non te vaias…-
(…)
«Podo respirar?
Na na na, na na na, nay. Na na na, na na na, nay. Na na na, na na na, nay. Na na na…».
