🌻; Historias Curtas

🎗️;

Bracelet (galego)
__________________________________

(Recordo)

Unha habitación ampla, iluminada por unha cheminea rústica, e adornada con mobiliario antigo, recargado.
Nela atópase unha anciá, co pelo lacio recolleito nun pequeno moño. Cas súas xa vellas mans tece unha bufanda, para a nena que se atopa aos seus pés.

- Sabes? O teu avó regaloume este colar cando aínda eramos uns pitos inexpertos- ri divertida- Sempre me dixo que era un colar moi importante, que albergaba moito poder, pero nunca o entendín-.

Fai unha breve pausa para acariñar a meixela da súa neta.

- Pensei que era unha maneira súa de encandearme, pero el insistía en que non. Ademais sempre me dicía que nunca mo quitase, que con el sempre estaría protexida- sorrí, pero a súa expresión vólvese nostálxica-. Pode que tivese razón, por iso agora quero entregarcho a ti- deixa nas súas pernas o seu traballo e procede a quitarse o colar-. Xa non ten moito que protexer, non me quedan moitos anos de vida-.

- Pero avoa…- interrómpelle a nena.

- Seino, non queres que me vaia, non o farei, por agora. Simplemente estende a túa man- dille de maneira doce-. Quero que o coides moito.

- Fareino avoa- respóndelle mentres observa o colar. Unha flor de cristal, perfectamente modelada e  coloreada, verdadeiramente agradable á vista.

(Fin do recordo)

Un día chuvioso, gris, sen vida algunha. Nel unha serie de persoas atópanse de loito, atendendo á cerimonia de enterro da súa persoa querida. A máis pequena delas parece observar un colar, con gran tristeza, mentres lembra algo.

(12 anos despois)

Un día normal e corrente, como calquera día de inverno. É cedo pola mañá, pero aínda así non fai demasiado frío; un día tépedo preséntase.

A cafetería de sempre atópase chea, algo que non é de estrañar. É das máis bonitas da cidade, á beira do río, cunha terraza para eses días de verán e un inmenso salón para eses días de inverno. Ademais está decorada dunha forma tan sinxela, pero á vez tan bonita, que é moi agradable á vista. Por iso, non é de estrañar que estea chea.

- Un café cortado- pide unha moza nova, uns dezaoito anos aparenta ter. O seu pelo lacio combina perfectamente coa súa gabardina, cor  pardo. Parece ter présa, non para de mirar o seu reloxo.

Tardan uns minutos en darlle o café, pero en canto llo dan, cólleo, dá as grazas rapidamente e vai cara á porta apresurada.
Coas présas, sen darse conta, choca con alguén, cando estaba a piques de saír. De milagre non se lle caeu o café, pero a outra persoa non correu tanta sorte.

- Perdoa…- di mirando cara á persoa coa que se chocou, disposta a desculparse como cómpre. Pero, nese momento, córtanselle as palabras. Sentiu que xa a coñecía.

- Non pasa nada, eu tamén ía distraída- di unha moza de tamén uns dezaoito anos, que se dispón a recoller o que se lle caeu.

Con isto, comeza a axudala. A súa mirada póusase na única pulseira que leva a muller, unha pedra perfectamente modelada e  coloreada, de cores moi parecido aos do seu colar.

Sería a primeira vez que a vería, pero tamén a última (ou iso chegou a crer ela).

(60 anos despois)

Unha habitación ampla, iluminada por unha cheminea rústica, e adornada con mobiliario antigo, recargado.
Como un "déjà  vu", nela atópase unha anciá, co pelo  lacio recolleito nun pequeno moño. Le un libro entretida.
De súpeto entra unha nena moi axitada na estancia.

- Mira avoa, mira- dille á anciá ensinándolle o seu pulso. Nel leva unha pulseira, unha pedra perfectamente modelada e coloreada.
O rostro da anciá cambia a un de moita sorpresa.

- Quen cha deu?- pregúntalle atónita.

- Unha señora na florería, díxome que che faría moita ilusión vela- respóndelle animada.

- A verdade é que si- contéstalle cun amplo sorriso, como resposta á súa alegría.

Tanto a buscou para que ela a acabara atopando antes, deixándolle aquilo que tanta intriga lle dera.

Examinouna por uns días, pero chegou á mesma conclusión que co seu colar, simplemente era unha pulseira. Aquilo non tiña máis nada que unha carga sentimental, para a persoa que llo deixou. Pero grazas a iso, agora podía descansar en paz, sen pensar máis naquela pulseira.

- E.B.