Forever Eighteen (LAVS:1)

Let me sleeeeep

Unica's Point of View

BINAGALAN ko na ang takbo hanggang sa maging lakad nalang ito. Nasa tapat na kasi ako ng Up Hill University. Mahirap na at baka may makakita sakin. Kailangan ko pa siyang patayin pag nangyari yon.

"Sis, san ka galing??? Bakit may putik yan sapatos mo??" Bungad na tanong ni jhulie . Napatingin tuloy ako sa sapatos ko. Oo nga, may putik yunv sapatos ko pero gilid nalang ang meron dahil yung nasa pinaka babaay natuyo na dahil sa pag takbo.

"Sa Silang, i visit mom, dad, and lala's graveyard" simpleng sagot ko.

"Ohh... sorry, I didn't know" sincere na pag hingi niya ng sorry.

"Ok lang. it's been 100 years kaya, wala na yun" nakangiting sagot ko.

Naglalakad palang kami tatlong classroom ang layo sa classroom namin ay naamoy ko na ang pintura. Paniguradong trap yun.

"Wait. Ako na mauuna" pigil ko aa akmang pagbukas ni jhulie sa pinto.

"Atras ka ng tatlong hakbang" utos ko pa. naguguluhan man. Ginawa niya pa rin yung inuutos ko.

PAGKABUKAS NA PAGKABUKAS ko ng pinto ay siyang pagkalaglag ng isang timbang puting pintura. Imbis na saluhin yon ay hinayaan ko nalang na matapos sa ulo ko ang pintura. Tinatamad akong pumasok ngayon kaya pwede ng alibi to.

Umalingawngaw ang tawanan ng mga adik Na estudyante na gumawa non. Ok lang, at least hindi papasok, haha.

"Oops" pang aasar pa ni Stephanie. Bored ko siyang tinignan na ikinagulat niya.

"A-aren't you gonna cry? Or run away?" Tila hindi makapaniwala niyang tanong.

"Maliligo ako malamang, tas hindi na ko papasok kasi tinatamad din naman ako. Pero yung sinasabi mong iiyak o tatakbo?? Wala yon sa bokabularyo ko" simpleng sagot ko.

"Sis!!! Ok ka lang??" Nag aalalang tanong ni jhulie. Ikaw kaya matapunan ng isang timbng pintura ok ka kaya non?? Gusto ko sanang yan yung isagot pero dahil mabait ako.

"Yeah, ayos lang. ako ng bahala. Pasok ka na, susunod nalang ako. Pakisabi nalang sa mga directors na maliligo ako dahil natapunan ako ng pintura. Salamat" may maliit na ngiti kong bilin. Tumabgo siya at binigyan ako ng white shirt at isnag perfect shorts. Pang volleyball kaya maikli.

"Gamitin mo nalang muna yan pamalit" concern na sabi niya. Tinanggap ko yon at nginitian siya bago tuluyang naglakad habang puno ng pintura ang katawan.

"Wha— anong nangyari??" May bahid ng pag aalala ng itanong yon sakin ni reveka. Well... yung iba natawa tas yung iba namn ngbubulungan. Mga bubuyog.

'Napag tripan. And you know... Mabuti ng hindi gamitin ang bilis kesa naman magtaka sila diba?' Sagot ko gamit ang isipan.

"Punta lang ako C.R ma'am" pag papaalam ko. Ang alam kasi rito sa school eh teacher siya, walang nakaka alam sa fake relationship namin as mother and daughter. Tumango siya kaya pinag patuloy ko na nag paglalakad.

*boogggsh*

"I'M A WALKING WHITE PAINT HERE TAS DI MO KO NAKITA?!?!? ALAM MO KANINA PA KO NAIINIS AT MABUTI PANG UMALIS KA NA BA— cameron?" Naputol yung pambubulyaw ko ng maamoy ko yung mabango niyang dugo. Ehh... yum yum. Ano pagkain?? Yeahh. Bakit ba.

Dahil sa ginawa kong pagsigaw ang ay natigil sa pagbubulong bulungan at pagtatawanan ang nasa paligid. Natakot ko ata.

"Unica???? What happened???" Tulad kay reveka, may bahid din ng pag aalala ang boses niya.

'Wag ka na magtanong naiinis ako' sagot ko.

"Let me help you" alok niya. Tinarayan ko lang siya at nilagpasan.