Bad at Love [ Book 1 ]

Όχι,όχι{47}

Τα μάτια του αρχίζουν να κλείνουν.

« Όχι,όχι. Αδάμ μη κλείνεις τα μάτια σου.» λέω και ακούγονται σειρήνες. Αρχίζουν να φεύγουν.

« Πρέπει να φύγεις.» μου λέει

« Όχι,δεν σε αφήνω εδώ.» του λέω και κλαίω για ακόμη μια φορά. Αιμορραγεί στο στήθος..

« Όχι δεν εννοώ αυτό,πρέπει να φύγεις από εδώ. Από την συμμορία,από την χώρα αν είναι δυνατόν.» μου λέει

« Πρέπει να φύγουμε.» λέει η Κλειώ που βρίσκεται σε κατάσταση σοκ

« Δεν σου κάνει καλό εδώ τίποτα. Φύγε μακρυά. Συγγνώμη που σου φέρθηκα άσχημα απλά δεν ήξερα πως αλλιώς να φέρομαι.. Δεν ήξερα τι πρέπει να κάνω για να είμαι καλός αδερφός.» λέει και δεν πιστεύω πως γίνεται αυτό τώρα

Οι σειρήνες ακούγονται όλο και πιο κοντά

« Αμέλια πρέπει να φύγουμε.» μου λέει ο Αχιλλέας

« Φύγε τώρα.» μου λέει ο Αδάμ

Ξέρω πως δεν πρέπει αλλά δεν έχω άλλη επιλογή..

« Να προσεχείς,σ'αγαπαω.» μου λέει ο Αδάμ και τα μάτια του κλείνουν εντελώς.

Δεν αναπνέει... Αυτό ήταν.

Καταρρέω,ο Αχιλλέας πάει να με παρηγορήσει.

« Μη με αγγίζεις.» λέω και σηκώνομαι όρθια πηγαίνοντας στην μηχανή μου ανεβαίνω και τρέχω προς την συμμορία,αυτό κάνουν και οι υπόλοιποι

Δεν το πιστεύω αυτό που έγινε μόλις τώρα.

Φτάνω στην συμμορία και εκεί είναι κάποιος που ποτέ μου δεν περίμενα πως θα ξανά δω. Ο Αρχηγός,φυσικά με μάσκα για να μη δούμε το πρόσωπο του αλλά είναι εκείνος με σάρκα και οστά.

« Λυπάμαι για την απώλεια σου.» λέει και μπαίνουν και οι υπόλοιποι στην συμμορία, «Τα κανόνισα όλα,θα θάψουν το πτώμα του ώστε να μη το βρει κανένας. Θα εξαφανίσουμε τα ίχνη του.» λέει και δεν μπορεί να μιλάει σοβαρά,μόλις πέθανε ο αδερφός και εκείνος νοιάζεται για το πως θα καλύψει τον θάνατο του;

« Πέθανε ο αδερφός μου εξαιτίας σου!» ουρλιάζω

« Ο Αδάμ ήταν αδερφός σου;» λέει η Κλειώ ενώ κλαίει

Δεν δίνω σημασία. « Όταν μπήκαμε σ'αυτή την κωλοσυμμορια είπες πως θα μας προστατέψεις,πως δεν θα αφήσεις κανέναν να μας βλάψει και εδώ είμαστε λίγα χρόνια μετά.. Αφήνεις να παιχτεί ένα στοίχημα και ο Αδάμ πεθαίνει εξαιτίας μιας σφαίρας. Μιας σφαίρας που προορίζοταν για εμένα.» ουρλιάζω. Νιώθω τόσο θυμό προς όλους τους

« Είναι μέρος της δουλειάς μας,άνθρωποι πεθαίνουν συνέχεια Αμέλια.» μου λέει

Παραδίδομαι,δεν κάθομαι λεπτό παραπάνω.

« Φεύγω. Είμαι εκτός,αυτό ήταν.» του λέω και δεν μου έχει μείνει καμία δόση σεβασμού προς το πρόσωπο του

Έχω τα λεφτά για να φύγω,θα κάνω μια νέα αρχή μακρυά από όλους αυτούς. Μακρυά από αυτό το άθλιο μέρος,μακρυά από τον Αχιλλέα.

« Τι μαλακιες είναι αυτές;» ρωτάει ο Αχιλλέας

Γυρνάω προς εκείνον.« Εσυ σκάσε! Αρκετά έχεις κανεις.» του φωνάζω

« Ωραία. Φύγε,εμπρός.» μου λέει ο Αρχηγός, νόμιζα πως θα ήταν πιο δύσκολο. « Ξέρω πως θα γυρίσεις στο τέλος, γιατί αυτή την ζωή έχεις μάθει. Μπορείς να φύγεις,επειδή ξέρω πως θα γυρίσεις και πάντα θα έχεις μια θέση εδώ.» λέει και δεν λέω κάτι απλά φεύγω

Φεύγω από αυτό το αρρωστημένο μέρος. Αύριο κιόλας θα αρχίσω να ψάχνω μέρος για να μείνω μακρυά από εδώ.

Φτάνω στο σπίτι και περνάω από το δωμάτιο του Αδάμ. Σταματάω και μπαίνω μέσα.

Τα πράγματα του είναι στην εντέλεια,όπως πάντα.

Τα τελευταία χρόνια ήταν λες και ζω απλά με έναν τύπο άκυρο,δεν ήταν λες και ήταν ο αδερφός μου αλλά πονάει.. Πονάει τώρα που έχει φύγει ακόμα κι αν είχαμε απομακρυνθεί χρόνια τώρα. Βγαίνω από το δωμάτιο του και κατευθύνομαι στο δωμάτιο μου. Ανοίγω το λαπτοπ μου και κλείνω αεροπορικά εισιτήρια για Λονδίνο,κλείνω και ξενοδοχείο και όλα αίτημα. Έγινε τόσο απλά,αύριο το βράδυ πετάω για Λονδίνο,θα αφήσω πίσω μου τα πάντα και θα κάνω μια νέα αρχή. Μακρυά από την συμμορία και το κυριότερο μακρυά από τον Αχιλλέα..

Γιατί τα σκατωσε; Θα μπορούσαμε να είμαστε μαζί αλλά φυσικά για εκείνον ήμουν ένα στοίχημα.. Τίποτα περισσότερο,τίποτα λιγότερο.

-anwnymh