Broken

6: Calm down and open your eyes

'Shhhtt.. Kalm aan.. Kalm aan, Alessia.' klonk Alecs stem. 'Elias, jij hebt het meeste tijd met haar doorgebracht, weet jij wat er met haar aan de hand is?' Alec probeerde me te kalmeren zonder me aan te raken. Dat lesje had hij wel geleerd toen ik hem een elleboogje verkocht had. 

'Ze wilt er niet over praten.' Elias kwam op een drafje naar me toe gerend. Laat ik even zeggen wat er gebeurd is. Ik viel in slaap, kreeg een flashback en begon te gillen en te janken als een kind, net zoals ik gedaan had in de flashback. Hij nam mijn hand voorzichtig vast, buiten het bereik van mijn andere vuist.

'Shhhttt. Kalm aan, Alessia. Het was maar een nachtmerrie.' Ik kneep mijn ogen toe en schudde wild mijn hoofd. 

'Rustig maar, Alessia.' klonk Alecs stem. 

'Adem gewoon even.' voegde die van Elias toe. 

'Jullie pakken het helemaal verkeerd aan.' Klonk Rachels stem. Ik voelde de zetel niet ver van mijn middel indeuken en 2 handen grepen mijn schouders vast. Ik verstijfde voor een fractie van een seconde, en had dan mijn gekende reactie: geweld. De persoon voor me wist dat ondertussen en dook op tijd weg. 

'Alessia, ik ben het, Rachel. Open je ogen.' Ik kneep mijn ogen nog harder toe en schudde wild mijn hoofd. Mijn krullen vlogen alle kanten op. 

'Alessia, open je ogen.' zei ze, dwingender deze keer. Weer schudde ik mijn hoofd. 

'Alessia.. Open je verdomde ogen. Nu.' 

'Nee.' fluisterde ik. 

'Alessia, open je ogen.' Ik kneep ze nog één keer stevig toe, maar opende ze dan toch om Rachel op iets van een 20 centimeter van mij af te zien zitten. Ze glimlachte zwakjes. 

'Goed gedaan.' Ze trok me in een onverwachte knuffel en ik verstijfde helemaal. 

'Rachel, laat haar los.' klonk Elias stem dringend. Rachel deed wat haar opgedragen werd, ik was begonnen met trillen als een rietje. Elias wist me zodanig te draaien dat ik met mijn rug tegen de leuning van de zetel zat. 

'Ga iets warm halen dat ze kan drinken, en iets licht om te eten.' Ik had mijn benen opgetrokken en mijn armen errond geslagen. De handeling zelf was me ontglipt. 

'Niet schrikken..' fluisterde Elias, waarna hij zijn arm rond mij sloeg en me tegen zich aan trok. 

Eén van de eerste dingen die me opviel was dat zijn huid koud was. Echt koud. Zo ongeveer dezelfde temperatuur als de mijne.. en aangezien ik altijd op het randje van onderkoeling balanceerde.. . Het was subjectief, natuurlijk. Er was iets mis met mijn temperatuurreceptoren, waardoor ik koude dingen niet echt goed op kon merken.

'Gaat het wat beter?' vroeg Elias een paar minuten later. Ik had mijn handen onder de warme chocomelk geslagen. Ik knikte langzaam. 'Wat gebeurde er?' vroeg hij. 

'Een.. herinnering.' bekende ik. Hij sloeg zijn handen rond die van mij en wist zo mijn grip rond de mok wat losser te maken, waardoor hij het uiteindelijk op het tafeltje kon zetten. 

'Komop.' Hij haakte zijn armen onder de mijne en trok me halvelings op zijn schoot. Ik was verbaasd over zijn kracht: ik zou mezelf niet meteen klassificeren als een lichtgewicht. Elias zag waar ik over aan het denken was. 

'Je bent zo licht als een veertje, Alessia.'  Hij veegde voorzichtig een lok haar uit mijn gezicht. Hij nam het schaaltje met stukjes chocolade en bood mij één aan. Ik nam het met alle plezier aan, chocolade was echt wel één van de dingen die ik gemist had. 

Elias hield me met één arm recht en hielp me met de andere met het papiertje van het stukje chocolade. Ik wist niet hoe lang we daar zaten: ik had mezelf tegen Elias' koude borst gedrukt en hij hield zijn arm rond mij als een soort steun. Om de zoveel tijd liet hij me eens van mijn drinken drinken of een stukje chocolade eten -niet te veel natuurlijk, omdat mijn maag nog niet veel verdroeg, maar gewoon om me een klein beetje energie te geven, me ergens bezig mee te houden. 

Ik moet een bepaald teken gemist hebben, want op een bepaald ogenblik stond Elias op, mij nog altijd in zijn armen. 

'Hey!' riep ik verontwaardigd uit toen hij met mij begon te lopen. 

'Rustig aan, Alessia, het is gewoon etenstijd.'

'Ik kan zelf lopen.' bromde ik. 

'Dan had je je wel losgeworsteld.' zei hij. Hij zette me voorzichtig neer op de grond zodat ik kon gaan zitten. Levi gaf me een klein bord aan. 

'Waar is Jack?' vroeg ik. 

'Bij zijn mauw!' zei Tobias. 

'Zijn mouw?' vroeg ik verbaasd. 

'Zijn vriendin.' zei Alec. 'Maak je er geen zorgen over.' Ik fronste. Dat ging ik nu dus juist wel doen. 

'Alessia, wil je vannacht bij iemand slapen?' vroeg Levi. Ik schudde mijn hoofd langzaam. 

'Dat zal niet nodig zijn.' Elias keek me verbaasd aan en ook de andere jongens waren niet helemaal overtuigd. 'Heus.' 

Na het eten gingen we allemaal even naar TV kijken, en ik viel al snel in slaap. Maanden van slaaptekort eisten hun tol. Daarbij, slapen was toch beter dan wakker zijn.. wel ja, tot de nachtmerries kwamen. 

Ik schoot weeral wakker, meteen naar het klokje onder de TV kijkend. Het was half 1. 

'Alessia?' Elias stond vrijwel meteen voor mijn neus. Ik wreef mijn tranen weg. Deze was niet zo erg als de vorige. 'Gaat het?'

'Ja.. het gaat wel.' zei ik zacht. 

'Moet ik bij je blijven?'

'Nee, ga maar naar bed. Hoe wist je trouwens dat ik..'

'Ik was iets te drinken gaan halen.' zei hij. Nu pas merkte ik het glas in zijn hand op. Goed bezig Alessia.. En jij was de beste ondergrondse vechter in Winchester?

'Ow..' Hij lachte zachtjes. 

'Je hebt blokjes.' merkte ik opeens op, spelend op zijn sixpack. Nu lachte hij nog harder. 'Dus, jij ook.' Ik stopte snel met mijn tranen af te vegen en liet mijn topje los. Hij gebaarde dat ik mijn benen op moest vouwen en dat was wat ik deed. Hij kwam rustig naast mij zitten. 

'Je was best schattig daarnet, toen je op mijn schoot in slaap viel.' Ik werd zo rood als een tomaat. Ik keek hem snel aan, op zoek naar iets waarmee ik hem ergens anders aan kon doen denken. 

'Wat is dat?' vroeg ik, kijkend naar iets op zijn rechterheup, vlak boven zijn broeksrand. Dat was wel een heel raar litteken.. net alsof het licht gaf.