25: a weird visit

42 1 0
                                    

De taart die ze vast had viel naar beneden en Tobias ving hem net op tijd op. 

'Waar liggen de lampjes? Het is klaarlichte dag, doe de gordijnen open.' Ze liep naar de gordijnen, waardoor iedereen luid "nee" riep. Niemand had echt zin om meer zon dan nodig binnen te krijgen. Toch niet vandaag. 

'Waarom niet? De zon schijnt net zo lekker en vitamine D zijn belangrijk.' 

Iedereen keek naar mij en ik gaf een knikje. Van mij mocht ze het weten, of toch de dingen waar we ons niet uit konden draaien. En ik kon ook tegen de gevolgen die het zou hebben, goed of slecht, voor beide kanten. 

'Voor ons niet, Amber.' zei Levi. 'Laat het gordijn toe.' 

'Okééé.. geez.' ze zuchtte en liet het gordijn los. Iedereen ademde opgelucht uit. 'Maar doe dan tenminste het licht uit.' 

'Dat.. gaat niet, Amber.'

'Is het automatisch?' Ik hield mijn zucht in, blij dat ze totaal niet geloofde in bovennatuurlijke dingen. 

'Euh, ja. In het donker geeft het automatisch licht ja.' zei ik. Ik greep mijn trui van de stoel toen ik langsliep. 'Kom anders even mee naar de keuken.' 

Ik nam een glas water en ging aan de tafel zitten, vooraleer Amber binnen kwam. 

'Dus, wat is er? Wat doe je hier?' vroeg ik. 

'Ik kwam mijn verontschuldigingen aanbieden, eigenlijk. Ik denk dat ik te hevig gereageerd heb, zoveel maanden terug.'

'Misschien wel, ja.' Ik nam de taartdoos die ze uitgestoken had aan en langzaam druppelden de anderen -allemaal al een beetje meer aangekleed- de keuken in. 

'Zullen we de taart aansnijden?' stelde Amber voor. De blik die mijn medehuisgenoten wisselden ontging me niet. Amber was opeens te aangenaam, in vergelijking met de vorige maanden. Het was een te grote ommekeer. 

'Ja, zeker?' zei Levi in mijn plaats. Iedereen rook zo voorzichtig mogelijk aan zijn stuk, maar zo te zien was er niets mis, en Amber nam meteen een grote hap, wat ook behoorlijk bemoedigend was. 

Ik haalde mijn schouders op en nam ook een grote hap, gevolgd door Rachel, dan Elias, Tobias, Jack, Levi en -natuurlijk de wantrouwendste van ons allemaal- Alec. Iedereen leek de taart goed te keuren en ik was trouwens heel blij dat ik van de rest van de dag nog niets gegeten had. Ik vond grote hoeveelheden voedsel nog altijd niet zo geweldig leuk, en at zelden iets van snoep. Zelfs al was, doordat ik terug was gaan trainen en ik wat meer at, ik al op een iets gezonder gewicht geraakt, toch was ik nog steeds behoorlijk ondergewicht. 

En dan te bedenken dat er mensen zijn die express hun eten uitkotsen om af te vallen. Ik spreek uit ervaring, als je iedere keer moet kotsen na het eten van iets -dat had ik vooral in het begin na mijn tweede keer daar- word je het snel beu. Dan leer je wel om je voedsel te waarderen, geloof me. 

'Nogmaals sorry, Alessia.' 

'Geen probleem.' zei ik met een glimlach. Het was vals om te doen, maar ik kon echt niet zo makkelijk vergeven. Als mensen je één keer zo behandelen kunnen ze het opnieuw doen. Ze was jaren mijn beste vriendin, maar ik vergeef moeilijk. Zelfs al snap ik wel hoe het komt. 

Aan de andere kant, we konden het niet hebben dat ik nu de bitch ga uithangen en ze terug boos word. Mensen die boos zijn durven wel eens te zoeken naar "het" geheim van die persoon en het online te zetten. Dat konden we missen als kiespijn. Goed, de jongens hadden me wel eens op een korte vakantie naar Fantasy genomen toen ze hun ouders gingen bezoeken -wat heel raar was geweest toen Elias mij aan zijn ouders voorstelde, maar daarna ging het wel goed- maar ik voelde er toch niet echt veel voor om alles hier voor goed achter te laten. 

'Jullie ook. Ik dacht dat er iets met jullie aan de hand was. Ik was gewoon paranoïde denk ik. In Winchester waren Alessia en ik het van het, en de enigen. Wel ja, iedereen is er ook als de dood voor Rachel, maar goed. Dat bedoel ik niet. En dan verhuis ik naar Milworth en blijkt dat er al zo een groepje is, waar iedereen bang van is en die het voor het zeggen hebben, en ik denk dat ik gewoon jaloers geworden was of iets wou hebben waardoor jullie niet meer zo zouden zijn. Ik denk dat ik me bedreigd voelde en-' Weer wisselden we allemaal een blik. Ze praatte te veel. Te veel en te snel. Oh, en ze keek niemand in de ogen aan, nog een teken dat ze loog. Ze was er van overtuigd geweest dat er iets met de jongens aan de hand was, en ik was er redelijk zeker van dat ze dat nog altijd was. 

'Alessia.' Elias gebaarde met zijn hoofd en we liepen samen naar de gang, ver genoeg van de deur af, zelfs al zou ze ons nooit ofte nooit horen als we zouden praten op een niveau dat alleen voor ons hoorbaar was. Ik hoopte alleen maar dat Amber dacht dat het was omdat we even in een hoekje wouden kussen, we konden het niet hebben dat ze nog meer dingen gaat bedenken. 

'Ik vertrouw het toch niet hoor.' zei Elias, meteen met de deur in huis vallend. 

'Deze keer geef ik je gelijk, ze is te hard omgekeerd.' 

'Let op, ik weet niet wat ze van zin is, maar we moeten opletten.' Ik knikte. Hij had gelijk, hoe erg ik het ook haatte. Hij gaf me een kneepje en we liepen weer naar de keuken. 

'Dus, kom je mee op de zetel hangen?' vroeg ik. 'We hadden Pirates of the Carrabean opstaan.'

'Ah ja.' Ze hield haar armen open voor een knuffel, die ik ook langzaam gaf. Ik merkte niet dat ze mijn trui omhoog deed, tot ze verschrikt achteruit sprong. 

'Het is dus waar.' mompelde ze. Het briefje viel toen Rachel wees naar mijn zij, de plek waar mijn teken zat. Oh nee. Nee, nee, nee, nee, NEE! 

BrokenWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu