Broken

8: happy to be back

Ik liep naar de bar. 

'1 mojito, 1 tequila sunrise en een margarita.' 

'Is dat niet wat veel?' vroeg hij. Ik keek even in de richting van Amber en Rachel. 

'Wil jij de dochter van je baas tegen je krijgen?' Hij keek me sceptisch aan, ik keek terug met een opgetrokken wenkbrauw, tot hij ingaf.  Even later stond ik met de drankjes aan ons tafeltje, op veilige afstand van de geksten, die rond de kooi stonden. 

'Salute?' vroeg ik. 

'Proost.' antwoorden beiden dames, waarna onze glazen tegen elkaar tikten en we een flinke slok namen. 

'Goed gedaan, trouwens.' complimenteerde Rachel ons. Ik grimaste. 

'Wel, blijkbaar zijn we nog altijd compleet op elkaar ingesteld.' zei Amber. 'Blij dat je terug bent.'

'Blij om terug te zijn.' Rachel wierp me een medelevende blik en ik vroeg me af hoe ik haar ooit had kunnen haten. Goed, ze was wel een heel ander persoon hier, dan in Winchester, maar dan nog.

'Dus, Amber, woon jij nog altijd hier in Milworth?' vroeg ik. Ze knikte langzaam, na nog een slokje te nemen van haar Mojito. 

'Dan heb ik het gevoel dat wij vanaf morgen elkaar weer iedere dag zullen zien op school.' ze begon helemaal te stralen. 

'Ja, en wij moeten gaan. Elias vermoord me als hij je niet goedenacht kan wensen.' zei Rachel. 

'Alessia Romano, je gaat me toch niet vertellen dat je omgaat met Elias Adams?'

'Euh..'

'De jongens zijn een beetje gevreesd hier, net als ik en Amber.. welkom bij de club.' fluisterde Rachel. Ik glimlachte verontschuldigend naar Amber. 

'Komop! Jij komt in een huis vol hotties en je denkt er niet over na het mij te vertellen?!' roepfluisterde Amber. 

'Hey!' antwoordden Rachel en ik tezamen. 

'Mijn broer zit daar ook tussen!' zei Rachel. 

'Ja, en hoe had ik je iets moeten zeggen, ik heb mijn gsm letterlijk anderhalve dag terug en nog geen provider.' 

'Ow.' Rachel en ik zuchtten. 

'Zullen we, voor de jongens ons nog gaan missen?' Ik goot snel mijn tequila sunrise achterover en knikte. 

'Ja, voor de jongens gek worden. Daarbij, ik heb nood aan wat slaap.' Rachel glimlachte weer medelevend. 'Tot morgen, Amber.'

'Zie je morgen wel weer, Alessia.' 

Ik liep naast Rachel naar buiten, de moeite niet nemend me eerst om te kleden. 

'Ben je beledigd als ik zeg dat je het beter deed dan ik verwacht had?'

'Je bent niet de eerste die dat zegt.' zei ik. 'Ow ja, dat je het weet, ik vergeef je niet voor..'

'Daar rekende ik ook niet op.' zei ze. 'Ik probeer gewoon aardig te zijn, zo moeilijk te geloven?' Ik trok een moeilijk gezicht en zij grimaste even. De rest van de weg reden we in stilte. 

'Wat heb jij aan?!' riepen minstens 3 jongens toen ik binnen kwam. Ik wierp een blik op de klok. Het was al 10 uur gepasseerd, moesten ze niet in bed liggen?

'Dat noemt men sportkleren.' zei ik, op zo'n toon alsof ik tegen een kind praatte. 

'Ja, en waarom heb je het aan.'

'Oh, ik ben net afgeschoten naar Jupiter en terug gekomen, dat is toch duidelijk?' Ik rolde met mijn ogen en liep door naar de zetel, om iets pyjama-achtig aan te doen. Vrij vertaald: een short en lang shirt. 

'Hey.' 

'Hey.' Ik haalde het rekkertje uit mijn haren en maakte snel mijn ingevlochten haren los. 

'Wat zijn jullie gaan doen?' vroeg Elias. 

'Niets speciaals.. een paar oude herinneringen op gaan halen, mijn beste vriendin terug gezien.' Ik haalde mijn schouders op en wachtte geduldig met het uitdoen van mijn sportbeha, die nu onder mijn pyjamashirt zat. Er zat maar een paar duizend in. Ondergrondse gevechten verdient wel wat, tenminste, zolang je wint. 

Elias was even stil. 'Zeker dat je de nacht wilt doorbrengen op de bank?' Ik knikte langzaam. 

'Wanneer moeten we je wakker maken?' 

'Doe maar wanneer jullie opstaan.' zei ik. 'Ik ben snel genoeg klaar.' 

'Oké..' Ik wist dat ik een beetje afstandelijker deed, maar het was beter voor hem. Hij mag denken dat we één of andere connectie hebben, maar hij was beter af zoals mij. Ik was gevaarlijk, en trok ongeluk aan. Vraag het maar aan mijn ouders: mijn moeder is 12 jaar geleden van de brug af gereden, ik zat op de achterbank en heb het op het nippertje overleefd. Nog geen half jaar later heeft iemand mij en mijn vader neergeschoten, mijn vader stierf, ik niet. 

'Alessia, wat is er?' 

Ik draaide me om, keek hem koud aan. Vechten hielp me met mijn gevoelens onder controle te houden, dat was ook nu heel duidelijk. Hij schrok even, maar herpakte zich snel. 

'Alessia?'

'Er is niets.' ik verbaasde over hoe afstandelijk mijn stem klonk. Het engste is het moment dat je je realiseert dat je wegglipt, gevoelloos wordt. Daarna.. wel, is het beter. Je hebt geen last meer van de pijn, maar aan de andere kant voel je ook niet zoiets als vreugde of liefde. En toch verkoos ik gevoelloosheid. 

'Alessia, dit ben jij niet.' 

'En hoe zou jij dat weten, je weet nog maar 3 dagen van mijn bestaan af.' bitste ik. 

'Alessia.. kom op.' Gaat hij echt smeken? Echt? 

'Ga slapen, Elias. Dan kan ik dat ook doen. Morgen school, weet je nog?'

'Als je niet kunt slapen, de kamer waar je vrijdagavond wakker bent geworden is de mijne, goed?' 

'Ik zou er niet op rekenen.' mompelde ik, maar toen knikte ik toch. 'Oké, goed.' 

'Slaap lekker, Alessia.' 

'Goedenacht.' 

Ik zette me op het bed en wachtte tot iedereen weg was voordat ik me neerlegde, om pas om 3 uur in slaap te vallen. 

'Kom kom, wees een braaf meisje.'  De man hield mijn armen stevig vast, terwijl een andere over mijn rug streelde. Ik begon heel hard te spartelen nu. Ik wist al wat er ging komen. De naald kwam eng dicht bij mijn ribben, en ik begon nog harder te spartelen. 

'Stop met spartelen of we zorgen dat je stopt.' siste één van de mannen in mijn oor. Ik verstijfde compleet, tot de naald contact maakte met mijn huid. 

Gillend van de pijn werd ik wakker.