Broken

13: caring or annoying?

Ik sloot mijn ogen voor ik de jongens -die op de commotie afgekomen waren- één voor één aankeek. 

'Iemand moet het eruit snijden. Nu.' 

Iedereen keek naar Jack. 

'Huh, waarom ik?' riep hij. 

'Jack, jij bent al tijden hier de beste in dat soort dingen, trouwens, iemand moet haar kalm houden, en ik denk dat ik daar de beste voor ben.' zei Elias. 

'Jack, als je het nu niet doet dan..' Ik keek iedereen aan en moest mijn zin niet verder afmaken. Hij knikte en liep snel naar de medicijnkast, die hij halfleeg roofde en alles terug nam. 

'Rachel, kan jij haar arm stil houden?' vroeg Jack. 

'Waarom ik niet?' 

'Hou jij haar hersenen maar bezig.' zei hij. Ik fronste, maar Elias wist zo te zien wat Jack bedoelde. Rachel greep mijn arm vast met een stalen grip en Elias kwam bij mijn gezicht zitten. 

'Sla me alsjeblieft niet.' zei hij, waarna hij zijn lippen op de mijne drukte. 

Ik wist niet waarom, maar alle tekenen van logisch denken of trauma's verdwenen. Al moet ik zeggen dat ik 2 seconden verstijfd was. Verbaasd was misschien een beter woord. Toen kuste ik alleen maar harder terug. 

Zijn beide handen raakten verstrengeld in mijn haar en ik gebruikte mijn vrije hand om hem nog dichter naar me toe te trekken. 

Ik weet niet hoe lang we zo zaten, maar uiteindelijk klonk er een "klaar". Elias trok langzaam terug, gaf me nog een snel kusje op mijn mondhoek en ging toen in de hoek van de kamer staan. 

'Alessia, moet ik de rest van je lichaam ook bekijken, volgens mij heb je een paar gemene wonden.' Ik beet op mijn lip. 

Elias was iets heel anders. 

'Misschien moet Alessia eerst even een bad nemen en van kleren wisselen.' stelde Elias voor. 'Ik blijf thuis vandaag, en jij hebt toch geen school meer. Maar dan kan de rest al gaan.' 

Enkelen protesteerden. 

'Alessia heeft jullie notities nodig.' wierp Elias tegen. 

'En die van jou dan?' vroeg Tobias. Elias keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. 

'Ow ja.' mompelde die eerste. 'School dus.' 

'Ik ga dat bad maar nemen.' zei ik, heel bewust niet kijkend naar het voorwerp dat uit mijn arm gekomen was. 

Ik liep rustig de trap op en liet het bad vollopen, terwijl ik me rustig van mijn kleren ontdeed. 

Het was maar goed dat Elias besloot mijn privacy niet te respecteren en de badkamer inkwam. 

'Godverdomme, Alessia.' Hij trok me onder het wateroppervlak uit. 'Wil je sterven ofzo!' riep hij uit. 

'Ja!' antwoordde ik, even hard roepend, spartelend om uit zijn grip te raken. 

'Godverdorie, Alessia.' Hij zorgde dat ik al het water ophoestte en trok me dan uit het bad. 'Ik kan niet zonder jou leven, dus doe me dat dan ook niet aan.' Hij nam een zwarte handdoek en wikkelde die voorzichtig rond mijn lichaam, ervoor zorgend dat hij me geen pijn deed. 

'Komop, laten we jou maar naar bed brengen.' Hij hielp me de gang door, naar zijn kamer. Ik stuikte van uitputting gewoon neer op het bed. 

'Dat gaat ook.' mompelde hij. 'Alessia, kan je met je hoofd op de kussens gaan liggen?' Ik wist me met heel veel moeite op het kussen te krijgen, waar ik meteen wou gaan slapen. 

'Je zult nog even wakker moeten blijven, schoonheid.' Hij veegde wat haren uit mijn gezicht. 'Jack, kun je komen?'  

Jack kwam de ruimte in, en nu kwamen er wel herinneringen boven. Ik wou niet dat hij mij halfnaakt zag!

'Rustig aan, Alessia. Hij moet alles goed kunnen bekijken. Daarna kun je slapen.' suste Elias me. 

'Blijf bij me.' fluisterde ik. 

'Natuurlijk, waar moet ik anders heen.' zei hij. Elias hielp me door de medische controle. Jack hielp me met mijn ribben, blauwe plekken, andere kneuzingen, alles. Af en toe stelde hij een vraag, die ik half-aanwezig beantwoordde. 

Uiteindelijk ging hij weg. 

'Mag ik nu slapen?' vroeg ik zachtjes aan Elias. 

'Ja, Alessia, nu mag je slapen.' zei hij zacht. De woorden waren nog niet eens goed en wel uit zijn mond, of ik lag al in slaap op het kussen. 

Ik werd wakker in Elias armen.. hoe kon ik het ook anders verwachten?

'Welkom terug bij de wakkeren.' zei hij zacht. Ik keek nog wat versuft naar de klok. 11 uur 's morgens. Viel nog mee. 

'Dus, wil je nu praten over die stunt die je daarnet gedaan hebt?' vroeg Elias. 

'Nee.' 

'Alessia, ik kan je niet verliezen..'

'Ja, omdat ik je mate ben.' ik rolde met mijn ogen, maar Elias werd lijkbleek. 

'Hoe weet je dat?'

'Je moet echt stiller praten.' zei ik. 'Ik weet ook dat je dingen voor mij geheim houdt.'

'Jij ook voor mij.'

'Dat is niet hetzelfde!' riep ik. 

'Nee?'

'Nee!' 

We keken elkaar beiden boos aan, toen ik weer even een opstootje had van duizeligheid. Elias hield me snel recht, en nu pas viel het me op dat ik een shirt aan had. Wanneer was dat nu weer gebeurt? 

'Luister, Alessia, ik kan het niet vertellen. Wel, technisch gezien mocht ik het niet, maar goed.' zei hij zacht. 'Maar.. onze connectie.. verandert de zaken. Eén van de dagen vertel ik het je, goed?' 

'Ik hou niet van geheimen.' mompelde ik. 

'Dat weet ik, schoonheid, dat weet ik.' zei hij zacht. 'Maar jij moet ook eens eerlijk zijn. Praten helpt, en ik kan je echt niet verliezen.' 

'Het doet te veel pijn.' zei ik zacht. 

Elias zuchtte en dacht even na. 'En als je iedere dag een klein stukje vertelt? Gewoon aan mij, en ik hou het voor mezelf.' 

Ik overwoog het aanbod. Hij zou er toch niet over praten, en Amber had ook al vaak gezegd dat ik die dingen moest zeggen. Daarbij, als we echt mates waren -het woord kwam me ergens vaag bekend voor, maar ik wist niet goed waarvan- zou ik hem volgens mij wel moeten vertrouwen. 

'Goed.' fluisterde ik zacht. Elias knikte. 

'Bedankt. Ik weet dat het zwaar is.' Nu was ik degene die knikte. 

'Maar jij moet één van de dagen dan ook alles zeggen, goed?' zei ik. 

'Beloofd. Nu, zullen we de zetel beneden gaan claimen?'