Broken

23: anger issues

We kwamen vlak voor de bel ging aan op school. Dat is op tijd, dus geen probleem. En anders zouden ze ons er toch niet op durven aanspreken. 

'Wiskunde.' zuchtte Elias. Ik gaf hem een troostend klopje op zijn schouder en liep samen met hem -en de anderen die nu wiskunde hadden- naar het lokaal. 

'Hey Amber.' 

Ze keek me even aan, gaf een knikje, draaide haar hoofd toen en lette -voor de eerste keer sinds ik haar kende- op naar wat de leerkracht zei. Ik zuchtte zachtjes en concentreerde me ook op de leerkracht, in de hoop dat die zwarte lijnen die rond mijn armen cirkelden ook zouden verdwijnen. 

Toen de bel ging en ik niet opstond kwam Elias naar mij toe. Als Rachel en Tobias ook bleven staan zou het opvallen. 

'Alessia, wat is er?' 

'Amber.' Ik gebaarde met mijn ogen naar onder de tafel en Elias had genoeg aan 1 blik om te weten wat er was. 

'Less, kalm aan. Dat ze denkt dat je iets achterhoudt is niet jouw fout. Maar ze mag het niet weten, dat weet jij ook.' 

'Ja, dat weet ik ook wel, het is gewoon niet eerlijk.' 

'Goed, nu, kalmeer, dan kunnen we naar de volgende les.' 

'Ik mag zeker niemand slagen als stress-release?'

'Ik vrees ervoor.' Ik zuchtte, sloot mijn ogen en telde tot 10. 

'Goed gedaan. Klaar voor de volgende les?'

'Heb ik veel keus?'

'Ik vrees ervoor.' herhaalde hij 'Nu, snel, voor iemand ziet dat we hier nog zijn.' Hij greep mijn hand en we renden snel tot vlak bij ons lokaal, waar we dan weer op menselijk tempo binnen liepen. 

'Laat.' lipte Alec terwijl Elias snel op de stoel naast hem schoof. Ik nam snel mijn plaatsje naast Tobias, nu de leerkracht er nog niet was. 

'Amber?' Ik knikte. 

'We vinden wel iets, Alessia.' Hij gaf een troostend klopje op mijn schouder. 

'Ik hoop het maar. Ze weet dat we liegen en is er razend om, maar we kunnen het haar evenmin vertellen. Ze is inderdaad maar een mens, en ik voel niet veel voor een tweede heksenvervolging.' Hij glimlachte troostend. Toen begon de leerkracht met zijn les en moesten we opletten. 

Gelukkig voor mij vielen mijn laatste uren uit, en mocht ik na 1  uurtje na de lunch al weg. 

'Ik heb een probleem, zeker?' lachte ik toen ik zag dat Rachel een uur na mij aankwam, samen met Levi. Alec en ik hadden daarnet al samen gereden. 

'Zo ongeveer. Eerst met je krachten en daarna vechten?'

'Klinkt goed, geef me 2 minuten.' Ik rende naar boven en trok wat lossere kleren aan. 

Rachel liet me pas gaan tegen de tijd dat Levi en Tobias eten klaar hadden. Je kan het ook bekijken als ik die haar liet gaan, want het laatste uur was bijna helemaal besteed aan sparren, en sorry voor Rachel, maar ik was veel genadelozer dan zij. 

'Misschien moet je wat voorzichtiger zijn met mijn zusje.' zei Tobias toen we binnen kwamen. 

'Hey!' riep Rachel. 

'Ik hield me in.' mompelde ik. 'Met alle respect, Rach, maar anders had je het niet overleefd.' 

'Ik weet het, jij hebt ervaring van in de ring.' antwoordde ze vriendschappelijk. Gelukkig. Ik ging op mijn plekje zitten en zag dat Jack er ook was. 

'Euhm, Alessia, sorry van Soph-' Ik stak mijn hand uit om hem te stoppen. 

'Geen probleem, Jack. Als zij mij niet mag, is dat haar probleem. Ze is zeker niet de enige.' Ik draaide me naar Rachel. 'Rach, zin om in het weekend nog eens naar Winchester te gaan?' 

'Enkel als ik deze keer mag helpen Julian de grond van iets dichterbij te laten zien.'

'Ik kan niets beloven.' zei ik, terwijl ik de kom doorgaf. 'Maar er is iemand die nog iets voor mij moet doen. En, wel ja, ik moet mijn tante toch ook eens een vriendelijk bezoekje brengen.'

'Sla haar niet in het ziekenhuis.' zei Rachel. 

'Natuurlijk niet.' ik glimlachte liefjes. 'Ik kan alleen niet beloven dat ze al haar spullen nog zal hebben wanneer ik buiten ben.' 

'Je weet dat je niet iemand anders' spullen mag stelen?' zei Alec. 

'Ik verniel ze ook niet. Ik gooi ze het huis uit zoals ze met die van mij deed en steek sommige ervan in de fik. Dat is iets heel anders.' Alle jongens keken mij met open mond aan. 'Jongens, jullie vangen vliegen.' zei ik dan maar. 

'Dat is trouwens niets vergeleken met wat ze anders doet.' 

'Ik wil het niet eens weten.' mompelde Levi. 

'Herinner me eraan nooit aan jouw slechte kant te komen.' zei Jack. Ik lachte zachtjes en nam een hap van het eten dat op mijn bord lag.

'Dus, huiswerk?' vroeg Elias eens we allemaal ons eten op hadden. 

'Zal wel moeten zeker.' zuchtte ik. Nog maar een hoop boeken te gaan. Ik stond op en greep mijn tas vast, waarna ik aan de andere tafel, die in de woonkamer, ging zitten. Niet veel later zaten we er met zijn zevenen aan ons schoolwerk. Helaas moest dat ook gedaan worden. 

Ik was als eerste klaar -ik denk dat dat komt omdat de informatie van de laatste jaren er nog vers inzit bij mij- en begon dan maar met het studeren van biologie van vorig jaar. 

'Goed, en nu ben ik het beu.' klonk Levi's stem een half uur later. Ik kan hem wel begrijpen, hij had net de leerkrachten die zo veel van huiswerk hielden. De stakkerd. 

'Goed, wie doet mee met mens-erger-je-niet?' vroeg Alec. 

'Wij niet.' zei Elias. 'Alessia en ik gaan een rondje lopen, nu niemand ons ziet.'

'Ik dubbel je.' grimaste ik. 

'Ik ben de snelheid veel langer als jij gewend.' 

'Ik ben een geoefend loper.' kaatste ik terug. Hij nam het in overweging en knikte dan. 

'We zien wel.' 

'Correctie, je ziet me niet.'

'Want jij loopt meters achter mij.'

'Omdat ik een ronde voor lig en ik je ego niet kapot wil maken.' We lachten beiden even. 

'Doei jongens.' 

'Veel plezier.' We liepen hand in hand de deur open en versnelden op hetzelfde moment, net alsof het afgesproken was. 

'Dit is leuker, denk je niet?' zei Elias. 

Ik knikte en haalde al joggend mijn schouders op. 'We dubbelen wel een auto ofzo.'