Broken

19: ice-cold fun

'Alessia!' Voor ik het goed en wel doorhad had hij zijn armen rond mij geslagen en me een beetje opgehoffen om een rondje met me te kunnen draaien. Hij zette me iets voorzichtiger neer dan nodig was. 

'Waar heb je die vandaan?' Hij gebaarde naar mijn auto. 

'Ongelofelijk wat smeergeld en een flinke portie angst kunnen doen, hè.' grimaste ik. Mijn hand ging even over de motorkap van de auto. 

'De jongens worden gek.' 

'Waarschijnlijk.' gaf ik toe. 'Maakt het alleen maar leuker als ze zich afvragen hoe die daar gekomen is.' 

'Je bent ongelofelijk.' 

'Weet ik toch.' We liepen samen de garage uit. 

'Dus, wat wil je vandaag doen? Je hebt vrijstelling van Rachel, en ze heeft hem nog altijd niet ingetrokken.'

'Een wonder.' zei ik met een fijn lachje. 

'Zoiets.' We liepen lachend de keuken in en Elias zette me meteen op een stoel in de keuken. 

'Geef me 5 minuten.' Ik volgde hem met mijn ogen terwijl hij sneller dan menselijk alles klaarmaakte voor een omelet met spek. 

'Klaar.' 

'Je bent 4 seconden over tijd.' zei ik droog. 

'Grapjas.' Hij drukte een zachte kus op mijn voorhoofd. 'Eet nu maar.' Ik nam voorzichtig één van de toastjes die aan de zijkant lagen en legde er wat ei op. 

'Wat denk je ervan als we in de namiddag naar de schaatsbaan gaan?' stelde hij voor. 

'Ik wou eigenlijk nog wat studeren.. ik heb echt nog stapels huiswerk.' 

'Dan doen we dat huiswerk in de voormiddag en gaan we daarna ontspannen op de schaatsbaan.' 

'Klinkt al beter.' zei ik. 

'Deal dan.' 

Elias leek eindeloze hoeveelheden geduld te hebben terwijl ik me door wiskundeoefeningen en Franse vervoegingen wurmde. Maar uiteindelijk had hij er toch genoeg van en ging al handschoenen voor ons beiden halen. Ik begon al met het opruimen van mijn boeken, blij dat ik daar vanaf was. 

'Dus, welke auto nemen we?' vroeg hij toen hij me mijn leren rugzakje aangaf. Ik checkte snel of alles erin zat: portefeuille, GSM, ID, geld, handschoenen, ... . 

'Kunnen we niet lopen?' pruilde ik. 

'Ik weet dat je graag rent, maar je bent vanochtend nog maar gaan rennen, daarbij, dat valt op.' Ik pruilde lichtjes. Hij lachte. 

'Op naar de Ferrari dan maar.' Ik zuchtte, maar volgde toch. Ik wist toch niet waar die schaatsbaan was. 

Eigenlijk had ik het moeten weten, want hij stond nog altijd op de grote markt. Heel de winter lang. Goed bezig mensen. Wel ja, dan ben je niet gebonden aan een vakantie natuurlijk. 

Ik kwam tot stilstand, vlak naast Elias. 

'Hoe kan jij zo goed schaatsen?' vroeg hij. 'Ik dacht dat ik het kon, maar..' Ik lachte en maakte een snel rondje. 

'Oefening. Mijn moeder nam me vroeger vaak mee, en daarna deed Amber dat.' Elias knikte en nam verbaasd mijn haar vast. 

'Het sneeuwt.' De sneeuw smolt niet in mijn haar, en gaf dus een heel leuk gezicht. Af en toe moest ik wel eens schudden om de sneeuw van mijn schouders af te krijgen, voor het één van de mensen in de cafeetjes zou opvallen. 

'Merk je dat nu pas?'

'Ik zat naar iets veel mooiers te kijken.' knipoogde hij. 

'Cliché.' mompelde ik. Hij grinnikte zacht en draaide zijn hoofd opeens naar de zijkant. Ik volgde zijn blik en zag dat er 2 mensen bij op de schaatsbaan kwamen. De meeste mensen waren gevlucht voor de sneeuw -waarschijnlijk te bang voor smeltende sneeuw of ongelukken- al waren er nog wel enkele andere mensen rondjes aan het schaatsen. 

'Het is Jack maar.' zei Elias. 

'Ja, maar wie is dat meisje naast hem?' vroeg ik. 

'Zijn mate.' 

Ik greep Elias' hand vast. 'Tijd om kennis te maken dus.' 

'Wow!' Elias had een beetje moeite om recht te blijven maar hervond uiteindelijk zijn evenwicht. 

'Hey.' 

'Alessia, misschien moet je wat aardiger zijn voor Elias.' zei Jack, met moeite een lachje onderdrukkend. 

'Nah.' 

'Jack, wie is dit?' vroeg het meisje. Ik keek haar aan. Ze was echt een schoonheid. Ze had steil, zilverkleurig haar en donkerbruine ogen. Zelfs stilstaand was ze gracieus. 

'Sophie, dit is Alessia, Elias' mate. Alessia, dit is Sophie, mijn mate.' 

'Aangenaam kennis te maken.' Ik stak mijn hand uit. Ze nam hem niet aan en ik fronste. 

'Dus, jij bent het bosmeisje?' vroeg ze. 

'Pardon?' vroeg ik.

'Ja, die wees die niet eens haar krachten kan gebruiken, die verdwaald was in het bos?' Mijn tanden klapten op elkaar toen ze die woorden zei. 

'Euhm, Alessia, misschien moet je mij die pirouette nog eens laten zien.'

Ik keek Jacks mate nog even aan maar knikte dan langzaam. 'Goed idee.' Ik maakte een beetje snelheid zodat ik lang genoeg kon doordraaien en begon dat de oefening. Ik hoorde Jack tegen zijn mate tekeer gaan. Elias moest het ook horen, maar we lieten ons beiden er niet door afleiden. 

Ik kwam sierlijk recht en Elias klapte voor me, met een lach op zijn gezicht. Ik schaatste snel naar hem toe en we besloten samen nog wat rondjes te maken. 

'Dus, wat had Jacks mate precies?' vroeg ik, toen we na enkele rondjes stilhielden in een hoek van de baan. 

'Ze is jaloers, zo moeilijk te geloven?' 

'Ja.' zei ik. Elias rolde met zijn ogen. 'Wat? Ze is beeldschoon.' wierp ik tegen. 

'Misschien, maar dat ben jij ook. En bij jou gaat het allemaal natuurlijk, zij moet immens veel moeite doen om zo dun te blijven.'

'Ik ben vreselijk ondervoed.' wierp ik tegen. 

'Het is aan het minderen.' zei hij. 'Jaloezie is een sterk iets, al geloof je het niet meteen.' 

Ik wou weer iets tegenwerpen, maar hij legde zijn vinger op mijn lippen. 

'Geloof me nu maar, jij bent beeldschoon.'

'Ik ben er redelijk zeker van dat jouw mening een beetje bevooroordeeld is.'

'Misschien, misschien ook niet.' Ik rolde met mijn ogen in reactie op zijn antwoord. 'Maar maak je geen zorgen over haar gedrag. Dat koelt wel weer.' 

'Laten we het hopen.' mompelde ik, snel wat sneeuw van Elias' schouders afvegend. Hij keek verbaasd. 

'Dat wij koudbloedig zijn betekent niet dat mensen dat zijn. Als de sneeuw zo op ons blijft liggen zonder te smelten.. dat valt op.' zei ik zacht. Hij knikte en hield zijn hand uit. 

'Nog een rondje?'