Broken

21: I'm the worst friend ever

'Dus, wat is dat met die jongens?' vroeg Amber. We waren een uur of 2 verder en de jongens hadden plaats genomen in de keuken, de meisjes in de zetel. Ik wist dat ze alle 4 ingespannen zaten te luisteren nu: het zachte gepraat verstomde. Weer was ik verbaasd over dat ik dat kon horen. 

Ik wisselde snel een blik met Rachel. Niet goed. Niet goed. 

'Hoe bedoel je?' vroeg ik ontschuldig. Ik zou ook geen idee moeten hebben. Ik zou geen deel moeten uitmaken van dat geheim, dat ik mijn beste vriendin niet eens kan vertellen. Ik zou geen zilveren lok moeten hebben die ik weg moest spelden, zoals Rachel. Ik zou de jongens niet moeten helpen met het nakijken of datzelfde zilveren haar bij hen goed gekleurd is. Ik zou geen rare krachten moeten hebben, of exact moeten weten hoe vol de maan was, waar hij stond. Ik zou geen dochter moeten zijn van 2 personen die zo al immens veel aanzien hadden. Hell, ik zou mijn beide ouders nog hebben moest ik niet zijn wat ik was. Of als mensen niet alles wat anders was zo verachtten. 

'Ik weet niet.. Gewoon, hoe ze naar jullie kijken, hoe ze spreken, alsof ze iets weten wat ik niet weet, hoe ze zich gedragen, hun reacties.. .'

'Am, Rachel is Tobias' zusje, ik ben Elias' .. vriendin. Het is logisch dat ze op ons letten.' zei ik. Dat was ook wel waar, maar ook het feit dat ik langzaam tegen Elias wat opener werd, hem vertelde over de dingen die ik meegemaakt had, en het feit dat Rachel bekend had dat ze ook een tijdje daar vast gezeten had -ik had haar daar trouwens nog altijd niet helemaal voor vergeven, al begreep ik haar wel- zorgde ervoor dat ze nog oplettender waren naar wat er met ons gebeurde.  

'Dan nog, dat verklaart de rest niet..' zei ze. 

'Er is echt niets vreemds aan de hand.' zei Rachel. Technisch gezien is het waar: voor ons was er niets vreemd aan de hand. Ze keek ons aan alsof we gek waren geworden. Ik wist dat we haar niet konden overtuigen: als ze ergens zeker van was was ze net een pitbull, ze liet niet meer los tot ze het had. Ze zou er ooit achter komen. Ik hoopte alleen dat dat lang zou duren of dat ze het niet zou geloven, zelfs al loog ik niet graag tegen mijn eerste echte vriendin. 

Ik stond op. 'Ik ga wat te drinken halen.' Rachel knikte en haar ogen gaven nog een extra boodschap: waarschuw de jongens. 

De jongens keken me aan toen ik de keuken in kwam. Ik begon op een zachte toon het verhaal te doen terwijl ik langzaam chocomelk inschonk. 

'Ze gelooft het niet. Ik ken Amber, als ze iets wilt weten blijft ze net zo lang doorzoeken tot ze het heeft. En op dit ogenblik weet ze dat er iets vreemd met jullie aan de hand is en dat Rachel en ik het voor jullie verdoezelen.' 

'Alessia, als ze erachter komt wat we zijn en het gaat verder vertellen dan krijgen we terug een heksenjacht. Alles waar de laatste eeuwen voor gewerkt is zodat wij hier kunnen wonen zou weg zijn, we zouden terug allemaal naar Fantasy moeten. Niet alleen wij trouwens, maar alle meerminnen, vampieren, engels, demonen, iedereen.' zei Levi dringend. 

'We kunnen geen wonderen verrichten. Amber zal door blijven zoeken tot ze het weet.' 

'We kunnen altijd haar doen v-'

'Als je het maar laat.' siste ik tegen Alec. 'Je gaat mijn eerste echte vriendin niet zomaar vermoorden.' Ik haalde diep adem. 'Ik ga terug naar daar, ik sta hier al te lang.' Ik liep terug naar de zetel en plofte weer neer op mijn plekje. 

'Amber, als er iets met de jongens was zouden wij het toch weten.' zei Rachel net. Ik knikte en volgde 2 minuten het gesprek om zo te weten waar het precies over ging. Dit gesprek was heel snel de verkeerde kant op gegaan. 

'Het kan toch niet. Er is iets met die jongens dat ze geheim houden. Ik wil weten wat het is.' 

'Ik zou niet te diep graven, Amber. Sommige dingen blijven beter niet geweten.' zei Rachel zacht, maar dreigend. 

'Ik ben niet bang, Sinclair.' zei Amber.

'Am, ze heeft gelijk. Als ze het geheim houden dan hebben ze daar een reden voor.' 

'En jullie willen het niet weten, al wonen jullie in het zelfde huis?' 

'We zijn in ieder geval niet zo stom om erachter te gaan zoeken.' zei Rachel. Ik gaf haar een waarschuwende blik. Dit soort dingen maakten haar juist vastbeslotener om het uit te vogelen, dat konden we missen als kiespijn. 

'En jij, Alessia?' 

'Ik zoek ook niet, Amber. Sorry, maar Rachel heeft gelijk. De jongens hebben vast een goede reden dat ze geheim houden wat ze geheim houden.'

'Je bent een freaking koppel met één van hen!' riep Amber. 

'Dat betekent niet dat ik moet gaan uitzoeken wat ze niet vertellen! Misschien hebben ze wel een goede reden om dat te doen!' 

'Natuurlijk zouden jullie ze steunen!' riep Amber. 'Geweldige vriendinnen zijn jullie! Had toch weg gebleven, Alessia! Het had de dingen een pak makkelijker gemaakt!' Amber rende de deur uit. Rachel en ik staarden haar verbijsterd na. Wou Amber dat ik daar gebleven was? Op een plek waar er niets anders voor mij was dan pijn? 

'Je moet haar niet geloven.' zei Rachel zachtjes. 'Ze is gewoon gekwetst.. ze begrijpt niet..' Ik stak mijn hand op om haar te doen ophouden voor ik praatte. 

'Rachel, ik moet vechten, nu.' zei ik zacht, maar dringend. Ze knikte en hielp me met het vullen van mijn sporttas. 

'Wat gaan jullie doen?' vroeg Levi.

'Even weg.' zei Rachel. We liepen snel naar de auto en kwamen niet veel later aan in het gebouw. 

'Euhm, Alessia.' zei Rachel, voordat ik naar mijn kleedkamer kon. Ze ging voor mij aan wat touwtjes trekken, duels veranderen, zodat ik ook kon. 

'Je moet wel weten, het is zondag.. Deze mannen moorden echt.' 

Ik keek haar koud aan voor ik mijn antwoord gaf. 'Geen probleem, ik ook.' Ik maakte mijn pols los en liep naar mijn kleedkamer.