Broken

7: How did you sleep?

'Wat?' vroeg Elias.

'Dit?' Ik legde mijn vingers er zacht op. Het was een zilveren litteken in de perfecte vorm van een maantje. Dat alleen al maakte het raar. Hij sloot zijn ogen en liet een ontspannen zucht ontsnappen.

'Dat is.. euh..' Ik trok een wenkbrauw op. 'Maakt niet uit.' Hij drukte zijn lippen zacht op mijn slaap. 'Probeer nog wat te slapen, het is pas 25 voor 1.' Hij draaide zich snel om.

'Je weet dat ik je totaal niet geloof toch?' riep ik hem na. Hij antwoordde niet meer en ging de trap op. Wat is hier toch aan de hand?

Ik bleef wakker tot iets van een 5 uur. Angst om mijn ogen toe te doen gecombineerd met veel stof om over na te denken geeft dus blijkbaar dit effect. 

'Ben je zeker dat zij het is?' klonk Alecs stem zachtjes. Iemand anders zat rustig door mijn haar te wrijven. Ik verdacht Elias. 

Ik draaide me om, nog altijd doenend alsof ik sliep, een skill die ik geperfectioneerd had het afgelopen jaar. Dit gesprek kon nog wel eens interessant worden, en ik durfde erom te wedden dat het afgelopen zou zijn als ik duidelijk maakte dat ik wakker was. Beide personen stopten even geschrokken met praten, tot ze door kregen dat ik echt "sliep".

'Ze is een mens. De kans dat ze je mate is..' zei Alec, nu nog zachter dan daarnet. Ik hield een frons tegen. 

'Dat kan zijn, maar alles klopt.' zei Elias zacht, mijn vermoedens bevestigend. 'Ik mis haar als ze niet bij me is, wil haar beschermen tegen iedereen die haar pijn wilt doen, ik wil haar aanraken, knuffelen, de mijne noemen. Ik wil haar op dates nemen, vertellen over wat ze wijn, wat we kunnen. Ik moet haar beschermen en ik moet  haar dicht bij me hebben.' 

'Dat kan ook gewone verliefdheid zijn.' wierp Alec tegen. 

'Wij worden niet zomaar verliefd, Alec. Dat weet je.' Elias zuchtte even. 'Daarbij, gisteren zag ze mijn teken, en ze raakte het aan, niet lang of hard, maar ik heb heel de tijd nergens anders aan kunnen denken.'

'Dan nog zie ik niet in waarom ze je aan een mens zouden koppelen.' 

'Daar twijfel ik ook aan. Ze zou best een zonling, of een halfbloed kunnen zijn.' Ik draaide me weer om, zodat ik met mijn hoofd richting de leuning zou liggen: ik zou iets vrijer kunnen zijn met mijn gelaatsuitdrukkingen. Wat bedoelen ze daar nu weer mee? Wat in godsnaam is een zonling?

'De enige manier om zeker te weten wat ze is is zorgen dat ze zichzelf verraad.' zei Alec, nu zuchtte hij. 'Misschien moet je het er gewoon met Jack over hebben, dan kan je het een beetje vergelijken.' 

Ik besloot dat het nu wel tijd was om wakker te worden en kreunde zachtjes toen ik me weer omdraaide. 

'Goede morgen Alessia.' zei Elias zacht. Ik glimlachte toen ik in zijn donkerbruine ogen keek. 

'Goed geslapen?' vroeg Alec. Ik keek hem aan. Nu pas vielen me zijn ogen op: donkergroen. Heeft iedereen in dit huis donkere ogen ofzo? 

Ah geweldig, ik word paranoïde. 

'Niet echt.' bekende ik. 'Het duurde tot 5 uur voor ik in slaap raakte.' Ik keek naar de klok. 6 na 7. Alec keek me medelevend aan en stond toen op. 

'Ik ga pistolets halen, hoeveel willen jullie er?' 

Ik fronste, zou ik er 2 opkrijgen?

'Doe maar 4.' zei Elias toen. Ik keek hem verbaasd aan. 'Wat jij niet op krijgt eten wij wel.' zei hij zacht, waarna hij opstond. 

'Doe maar iets van kleren aan, kan handig zijn.' knipoogde hij toen. 

'Welke dag is het?' vroeg ik. 

'Zondag.' Ik knikte. Dat zat er dan ook weer in. 

'Geef me 5 minuten.' 

'Neem je tijd.' 

In de avond was het Rachel die me ergens naartoe nam. Ik had geen idee waarheen, en ik vond het allesbehalve leuk. Die zwarte sporttas -niet de mijne- deed er ook niet veel aan. 

'Waar gaan we heen?' vroeg ik voor de zoveelste keer. 

'Nog 2 minuten.' Ze parkeerde uiteindelijk de auto -een iets minder opvallende Dacia Duster- en greep de tas van de achterbank. 'Kom je nog?' 

Ik volgde haar twijfelend, tot ik de weg begon te herkennen. 

'Dit is de weg naar.. hoe wist je het?'

'Dochter van degene die dit allemaal in de gaten houdt zijn heeft zijn voordelen.' zei ze met een glimlachje. Ik keek haar verbaasd aan. 'Of niet soms, Black Star.' Ik begon lichtjes te grijnzen bij het gebruik van mijn naam. In Winchester had je een deel, maar Milworth was de kern.  

'Je moet vandaag niet, als je niet wilt..' zei ze, terwijl we zonder problemen doorliepen, langs de bewaker. 

Ik liet als antwoord mijn botten kraken. 'Ik heb hoognodig wat woede er uit te slagen.' zei ik. 'Julian neerslaan was bijna te makkelijk.' 

'Zeker dat het gaat?' ze doelde op het feit dat ik nog niet helemaal op volledige kracht was. 

'We moeten de tegenstanders een kans geven, niet?' grimaste ik. Ze lachte zachtjes. En toen kwamen we in de ruimte, waar ik de ene jongen de andere zag inmaken. 

'Autch.' mompelde ik toen ik een bot hoorde kraken. Daar ging zijn arm. 

'Alessia?' klonk er. 

'Nee.' mompelde ik, Rachel keek me glimlachend aan en mijn mond viel open. 

'Ga maar.' 

'Amber!' riep ik. 

'Alessia!' Ik viel mijn beste vriendin in de armen. 

'Oh man, ik heb je zo hard gemist!' riep ik. 

'Mond houden en knuffelen.' zei ze. Ik liet haar na een tijdje toch los. 

'Bedankt Rachel.' Ze glimlachte. 

'Geen probleem. Maar misschien wil je je omkleden, voor jullie besluiten te gaan vechten.' 

'Je hebt in mijn spullen gezeten.' concludeerde ik. 

'Technisch gezien..' Ik trok mijn wenkbrauwen op. 'Oké, ja.. ik zat in je spullen.'

Ik zuchtte. 'Je hebt geluk dat ik te blij ben om terug te zijn.' 

'Dat denk ik ook ja.' ze glimlachte waterig. 

'Ik ga me omkleden.' kondigde ik aan. 'Derde deur rechts, toch?' Rachel knikte en ik liep naar de kleedkamer -mijn kleedkamer- in de kelder.