Broken

22: I'm a killer

Ik liep op een rustige stap terug naar de plek waar Rachel zou staan. De mannen mochten het lijk wegslepen. Ik had een paar blauwe plekken erbij, maar die zouden toch genezen. 

Ik verstijfde toen ik zag wie er bij haar stond. Amber had nog niet zo erg geweest, nee. Naast Rachel stond niet alleen Tobias, die ook wist van mijn gevechten, maar ook Alec, Levi en het ergste van al: Elias. 

Elias had natuurlijk meteen door dat ik daar stond, het was iets tussen mates. Hij wenkte me voorzichtig en ik bracht mijn lichaam langzaam in beweging. Ik dacht dat mijn benen onder me uit zouden knikken, maar uiteindelijk kon ik toch bij de groep komen te staan. 

'Alessia?' fluisterde Elias. Ik keek hem langzaam aan, bang voor zijn reactie. Tot mijn verbazing sloeg hij zijn armen rond me en trok me tegen hem aan. 'Dat was vreselijk om te zien.' Ik keek naar beneden, maar hij duwde mijn kin voorzichtig omhoog zodat ik terug naar hem keek. 'Het gaat tegen al mijn instincten in om jou te laten vechten met mannen die 3 keer zo breed zijn.'

Ik hield een lachje tegen. 'Al die spieren houden ze ook tegen hoor. Maakt het eigenlijk makkelijker voor mij.' 

'Hoe lang vecht je hier al?' 

'Een tijdje.' bekende ik. 

'Een tijdje?' 

'Uitlaatklep. Ik denk dat ik hier al train sinds mijn.. 8, en gevechten sinds mijn 11. Ze onderschatten me vaak.' 

'En dit?' 

'Dit was mijn eerste keer.' zei ik. 

'Het zag er niet uit alsof je voor het eerst iemand vermoordde.'

Ik keek rond me en zag dat de rest ook aan het luisteren was, maar dat verder niemand aandacht op ons sloeg. 

'Mijn ontvoerders.. Ik was niet de enige die ze daar hielden. Soms testten ze ons, of als ze iemand beu waren.. ze lieten ons vechten. Na de eerste keer bijna zelf eraan te gaan had ik wel een beetje een idee wat ze van me verwachtten. Ik vocht terug en dankzij mijn ervaring won ik. K.O. Ze lieten me daar zitten tot zij overleden was aan haar verwondingen. Toen wist ik het zeker. Het was niet bepaald de enige keer. Na een tijd wisten ze dat ik altijd won, en werd ik opruimdienst.' 

'Hoeveel?' durfde Levi te vragen. 

'Ik ben de tel kwijt geraakt.' bekende ik. 

Rachel kwam terug en gaf me een Tequila Sunrise. Ah, dus daar was ze. 

'Bedankt.' Ik goot het drankje in 1 slok binnen, waardoor de jongens nog erger staarden dan ze daarnet gedaan hadden. 

'Goed, misschien moeten we maar naar huis.' zei Elias. Ik wierp een blik naar de kooi, waar ik zag dat het compleet de mist in ging. Amateurs. 

'Goed idee.' zei ik. 

We liepen in groep naar buiten, waar we ons verdeelden over de auto's. Nog geen uur later zat ik in het bed. Het leek al jaren geleden dat ik uit het bed gerold was omdat ik echt niet meer kon slapen. 

Elias kwam er ook bij en hield zijn armen open. Ik kroop er voorzichtig in en keek hem aan. 

'Ben je niet boos ofzo?' 

'Waarom zou ik boos zijn?' 

'Ik heb mensen vermoord.. onschuldige mensen.' zei ik. 

'Het was jij of zij, Alessia. Daarbij je bent niet de enige.' Ik fronste. 'Als iemand erachter komt wat we zijn.. . Fantasy's moeten daar op letten. Het zit in ons bloed.' Hij veegde wat haar uit mijn gezicht. 'Daarbij, ik zou je niet eens kunnen haten, al had je vliezen tussen je tenen, een extra arm of een derde, vierde, vijfde of zelfs zesde oog.'

'Ik ben Argus niet.' zei ik met een klein lachje. 

'Nee, jij bent veel en veel beter dan één of andere mythologische figuur.'

'Euhm.. Elias.'

'Oké, ja, wij horen ook in die categorie en Argus bestaat echt, maar goed.'

'Wat?' 

'Dat verbaast je?'

'Niet echt.' 

'Goed dan.' Hij veegde terug een paar verdwaalde krullen uit mijn gezicht. 'Ga maar slapen, schoonheid. Morgen is het al weer school.' 

'En daar gaat mijn kans op een goede nachtrust.' zei ik zuur. 

'Ik zal wel even helpen.' Hij legde zijn hand gewoon iets onder mijn ribben en ik ontspande compleet tegen hem aan.

'Uh-hu. Blijf er een beetje bij.' Hij zette de televisie op op een serie, maar we vielen in slaap in elkaars armen binnen het kwartier. 

Tot de wekker ons uit onze slaap haalde. 

'Ugh, school.' zuchtte ik, me voorzichtig uit Elias' grip losmakend. Ik greep een rode rok, zwart-wit geruit shirt en een jeansvestje uit mijn tas. Lang leve ochtenddiscipline. 

'Misschien moet je daar panty's onderaan doen, en vergeet niet dat je er nog een jas boven aan moet. Tenzij je echt wilt opvallen.'

'Heb je mij al eens bekeken. Ik val altijd op.' 

'Voor mij wel ja.' fluisterde hij opeens in mijn oor. 

'Ik haat het als je dat doet.' 

'Dat lieg je.'

'Ik word niet graag beslopen.' zei ik. 

'Ik zal het goed maken. Kleed je aan, ik ga ontbijt maken.' zei hij, de kamer uitrennend en zijn shirt nog snel aantrekkend. 

'Dat is gewoon een excuus om ontbijt voor mij te maken!' riep ik hem achterna. 

'Misschien.' klonk er van beneden. Ik grinnikte en trok snel de kleren die ik klaargelegd had aan. Op het moment dat ik beneden kwam stond er een heel ontbijt klaar. Applaus. Dat had mij niet gelukt.. maar ja, ik zou ook geen idee hebben wat ik moest maken. Mijn ontbijt bestond meestal uit studentenhaver en een stuk appel. Of een appel, en dat was het. Is het duidelijk dat ik van appels hou? 

'Vergiffenis?' vroeg Elias, zo schattig mogelijk. 

'Hmm.. Dat hangt er vanaf hoe het smaakt.' grapte ik. 'Nee, gekkie, natuurlijk ben je vergeven.' 

'Je bent een duiveltje.'

'Elias, jij zou beter moeten weten. Ik ben een maanling, geen duivel.' 

'Oké, genoeg, jullie 2.' zei Levi, die net van de trap af kwam. 

'Nadelen van een mate-paar in huis hebben.' zuchtte Alec. 

'Wacht maar tot jullie die van jullie vinden.' zeiden Elias, Rachel en ik tegelijk, waarna iedereen naar Rachel keek. 

'Wat?' vroeg Rachel. Toen viel de euro. 'Ow.. nee jongens, ik ben nog steeds vrij.' 

'Jaja.' Ik wiebelde met mijn wenkbrauwen.

'Alessia, tenzij je vanavond extra wilt afzien zou ik mijn mond houden.' dreigde ze. 

'Ik hou mijn mond al.' zei ik snel, maar ik lachte wel.