Broken

16: Rachels training

'Komop Alessia.' moedigde Rachel me aan. Ik zuchtte en plofte neer op het gras.

'Het gaat echt niet.' ik sloeg even tegen de grond uit frustratie. De groep was verdeeld sinds Elias ze had uitgelegd wat er precies met me aan de hand was. Rachel en Levi waren me gaan steunen en hadden zelfs geprobeerd me iets terug te laten herinneren, of me te helpen mijn mijn krachten te (her)ontwikkelen. Tot nu toe hadden ze geen succes gehad.

Tobias werd halvelings door zijn zus verplicht me een kans te geven, maar verder vormde hij samen met Alec het team dat het risico wel groot vond. Hoewel ik ze nooit een reden gegeven had om te wantrouwen deden ze het toch. Ik kon ze het niet kwalijk nemen, nu ik wist hoe de geschiedenis van hun.. van mijn soort was.

'Alessia, het kan niet niet gaan. Het is met je geboren.' wierp Rachel tegen.

Ik zuchtte en gooide mijn flesje water met een onvoorstelbare kracht weg. Het spatte uiteen toen het een oude eik raakte.

'Het komt in ieder geval terug.' zei Rachel langzaam. 'Dat kun je niet ontkennen.' ze liep op een drafje naar de plek waar de restanten van het flesje lagen. Blijkbaar ga ik dus met dingen gooien als ik geïrriteerd ben. Ik dacht dat ik dat alleen deed bij stress of uit woede.

'Het komt wel terug.' opeens lagen Elias' armen rond mijn schouders.

'Elias, ik denk niet dat ik me zo echt kan concentreren.' mompelde ik.

'Sorry schoonheid.' zei hij. 'Rachel, misschien moeten we haar maar wat tijd geven?'

Rachel zuchtte. 'Een kwartier.' ik rende meteen naar de zijkant van het veld waar Levi me mijn boek aangaf. Wiskunde. We waren enkele dagen verder en ik was zo hard als ik kon aan het werken. Ik ging naar school, dan met Amber naar huis voor schoolwerk -gisteren waren we op het einde daarvan nog gaan vechten vechten, maar anders sparren we gewoon even bij wijze van training-, dan naar huis, eten, en 's nachts, eens de maan op was proberen mijn krachten of iets van mijn verleden te triggeren. In de pauzes probeerde ik dan nog de gemiste leerstof bij te werken, en dan begon de cirkel opnieuw met ontbijten en school.

Ik was kapot. 

Het kwartier was te snel voorbij, ik kon me maar niet concentreren op het schoolwerk dat voor me lag. 

'Goed, ik wil iets proberen..' mompelde Rachel. Ze schoot opeens iets op mij af en ik rolde snel weg. Mijn wonden waren zo goed als genezen, dus het was relatief veilig om te doen. 

'Hey!' riep ik. Ze reageerde niet en vuurde weer iets af, steeds sneller. Ik deed mijn best ze te ontwijken. Ik wist wat ze wou: eens het te moeilijk werd zouden mijn krachten me moeten redden, maar daar was ik nog niet zo zeker van. Als ik mijn krachten kon gebruiken zou het me al wel eerder gelukt zijn. 

Ik kreeg -zoals wel vaker- gelijk toen één van de dingen me raakte en een fikse brandwonde achter liet. Vrieswonde kan natuurlijk ook. Het deed in ieder geval immens veel pijn. 

'Rachel! Verdorie!' Elias kwam naar me toe gerend. 'Alles goed?' 

'Jaja.' Ik krabbelde met een beetje hulp weer recht. 

'Nog eens.' zei Rachel. 

'Gek geworden?' siste Elias. 

'Elias, zo heb ik het geleerd.' zei ik, terwijl ik me uit zijn grip probeerde los te maken. 

'Alessia, je moet genezen.' 

'Het geneest zo wel.' zei ik. 

'Niet als je nu terug aan de slag gaat.' wierp hij tegen. 

'Als ik nu naar binnen ga, mag ik morgen dan verder gaan?' Hij twijfelde even maar knikte toen hij zich realiseerde dat ik niets beters zou gaan voorstellen. 

Ik denk dat ik er niet bij moet zeggen dat ik als een blok in slaap viel en bleef liggen tot 10 uur, toen mijn wekker ging. 

Ik trok wat kleren aan, niet echt oplettend of ze samen gingen. Het was een zaterdag, veel meer dan trainen en studeren zou ik toch niet doen. 

'Je moet meer in jezelf geloven.' zei Alec toen ik beneden kwam. Ik keek hem verbaasd aan: ik dacht dat hij me nu zo ongeveer liever dood dan levend zag? 

'Wat, het feit dat je een mogelijk gevaar bent voor ons betekent niet dat ik het niet geloof dat je je krachten nooit hebt leren gebruiken.' Hij haalde zijn schouders op. 'Ik ben slim genoeg om te weten dat we met elkaar opgescheept zitten door je connectie met Elias, maar je moet mij ook begrijpen.' 

'Dat doe ik ook.' zei ik, waarna ik zachter doorging. 'Meer dan jij door hebt. Maar ik zweer je dat ik tot enkele dagen geleden hier niets van wist. Ik had geen ouders om dit alles aan mij uit te leggen, weet je. Die stierven toen ik 5 was.' Ik haalde diep adem en liep naar buiten, een starende Alec achterlatend. 

'Hoe gaat het met je arm?' vroeg Rachel, die al klaar stond. 

'Ik ben erger gewend.' zei ik. 'Wat ben je vandaag van zin?'

'Hetzelfde als gisteren.' zei ze. Ik knikte. Kom op Alessia. Niet nog eens. Je kunt het wel. Ze hebben gelijk, dit is met je geboren. 

Ze begon weer rustig dingen af te vuren en het tempo op te voeren. Uiteindelijk was het wel heel moeilijk en zat ik bijna te bidden dat er een steen uit de lucht zou vallen waar ik achter kon schuilen. De kans dat dàt ging gebeuren was natuurlijk heel klein. 

De eerste dingen kon ik nog ontwijken door gewoon opzij te rollen, maar dat was ook al snel gedaan. Zou ik ooit zo goed zijn als zij? Zou ik überhaupt ooit de krachten die ik zou moeten hebben kunnen gebruiken? Ik bedoel, ik ben een pessimist, dat weet ik ook, maar kom op mensen. 

Ik verbaasde mezelf toen ik in een laatste wanhoopsdaad mijn handen voorover stak, denkend dat ik hetzelfde wou kunnen en inderdaad iets afvuurde, wat Rachel recht op haar borstkas trof. Ze viel stijf als een plank achterover, maar lachte toen ik bij haar aankwam. 

'Ik denk dat dit wel goed komt.'