Adsız Köy/Mafya JJK/*TAMAMLANDI*

01

DİKKAT!
Bu yazdıklarımın hepsini öylesine aklımdan uyduruyorum. Yani biriniz gelipte yok senin yazdıkların yanlış o öyle değil böyle falan filan yazmasın. Şimdiden söylüyorum hepsini uyduruyorum. 🤫😆

Adın Park Y/N. 21 yaşındasın.
Güney Korede ısız bir köyde çalışıyorsun.

Bundan iki yıl önce bu köyü keşf ettin. Küçük bir köy. Ordaki insanların yardıma muhtaç olduklarını görünce dayanamayıp mesleğini o köye taşıdın.

Aslında babanın ölümünden sonra bütün mirası sana kalmıştı tek çocuk olduğun için. Baban gerçekten çok zengindi sen doktor veya öğretmen olmak istiyordun. Ama hangisini seçeceğini bir türlü karar verememiştin.

Bu köyü gördükten sonra her iki mesleğide öğrenmeye başladın ve köyün hem öğretmeni hemde doktoru oldun. Aslında burası gerçekten çok ıssız şehirden çok uzakta bir yerde.

Y/N'in anlatımı
Şehirden bir kaç ilaç ve yiyecek alarak arabama bindim. Köye doğru yola koyulmadan önce iki şişe benzin aldım yanıma. E sonuçta bunun gidişi var dönüşü var.

Bir kaç saat sonra köye geldiğimde çocuklar hemen yanıma koşmuşlardı. Aldığım çikolataları hepsine dağıttım.

Anladığım kadarıyla burası eskiden bir köy değilmiş. Yıllar yıllar önce yapılmış ve bu insanlarıda buraya haps etmişler. Ne araba ne doktor ne öğretmen hiçbir şeyleri yokmuş. Tek bildiğim ayda bir gelip yiyecek bir şeyler dağıttıkları ama galiba benim buraya geldiğimi biliyorlar o yüzdende buraya gelmiyorlar.

Bu insanlar onlara ne yapmış olabilirlerki? Hadi büyükleri geçtim küçücük çocukların suçları ne? Köydeki insanlarla konuştum dediklerine göre adamlar mafyaymış ve çok tehlikelilermiş.

Belki bir gün buraya gelirler diye köydeki bir evde yaşamaya karar verdim. O adamlarla yüzleşip konuşmam gerekiyordu.

Bir ağıcın altında bir çadır kurdum orada hastaları tedavi ediyorum. Getirdiğim malzemeleri oraya götürüp yerleştirdim.

Y/N: hah Daniel söyle köydeki tüm çocuklara yarın yemekten sonra buraya toplansınlar.

Daniel: neden?

Y/N: aşı yapıcam yoksa hastalanırlar.

Daniel: tamam.

Daniel koşarak çadırdan çıktı. Bende bir kaç hastalar ile ilgilendim ve o sırada zamanın nasıl geçtiğini bile anlayamamıştım. Akşam olduğunda çadırı kapatıp eve gitmiştim.

Evler yıkık döküktü ben böyle yerlere alışkın değildim ama artık alıştım. Bu insanların yerinde bende olabilirdim. Hayat bu ne olucağı bellimi olur....