♪Baby you are♪ (Editing&Completed)

Chapter 54: Turned My Back

———

            Hi!:)) Sa lahat ng nagbabasa. Hoho^_^ Nandito nanaman ang makulit nyong author. Haha! Ownga pala try nyo din yung FORBIDDEN LOVE kapag may time. Makulit kase ako ye;'> Nyahaha! Osiya happy 4K enjoy reading hanggang sa huli. Wag kayong magsasawa ha? PleaseSpread.ü

———

Rhina

                     "Baby *sob* I'm sorry *sob* Forgive me *sob*"

                     Para akong naestatwa sa kinalalagyan ko. Nakayakap siya sa akin at pareho kaming umiiyak. Expect ko na na siya yun pero diko parin maiwasang hindi magulat ng magsalita siya. Yung boses niya.. Nakakapanghina;( How i missed that voice of him. Pakiramdam ko ilang daang taon ko siyang hindi nakita at hindi nakasama. Namimiss ko na agad kung paano kami magkwentuhan, magtawanan at magkulitan. I'm longing to be with him. And it hurts me so much na malaman na nasasaktan ko siya. You know how much I love him.. Pero bakit ganito? Nanunuyo ang lalamunan ko. Walang boses na lumalabas sa bibig ko. Hindi ko masabe sakanya lahat ng saloobin ko.

                    "PLEASE" *sob*

                    Please? Actually he doesn't have to beg for my forgiveness. Kasi hindi ko siya mapapatawad.. Kasi.. Hindi naman ako nagalit sakanya e. Oo nagsinungaling siya. Matagal niyang inilihim saakin ang lahat. But i know deep inside na may rason kung bakit niya nagawa yun. In fact i love him too much na hindi ko kayang magalit sakanya.

                     I held his arms. Mahigpit yung nakayakap sa akin. Lalo naman akong napahagulgol. Alam kong dapat ay masaya ako. Pero bakit umiiyak ako? Hindi ba't dapat matuwa ako dahil ito naman talaga ang gusto ko? Ang makita siya, ang mayakap siya pagkatapos ng lahat lahat? Ang dami kong gustong sabihin na halos diko alam kung saan magsisimula. Pero wala akong magawa. Wala akong magawa kundi ang umiyak nalang.

                    "Rhina." he said in a husky voice. Napahinto naman ako saglit at naghintay ng susunod niyang sasabihin.

                     Nagulat ako ng ipihit niya ako paharap sakanya. Ngayon ay kitang kita ko na siya. Face to face. And suddenly i felt sad and guilty. Bakit? Kase halatang halata sakanya na pagod na pagod siya at wala pang tulog dahil sa laki ng eyebags. Plus yung benda niya pa sa ulo. I wonder kung anong nangyare doon. Naalala ko kase na halos maligo siya sa sarili niyang dugo noong nasa police station kame. Ayos na kaya talaga siya? Hindi ba dapat ay nasa ospital siya o kaya sa bahay para magpahinga?

                     "Okay lang ako." and he gave me a reassuring smile. I was shocked dahil parang nabasa niya ang iniisip ko. I just gave him a weak smile saka yumuko. Hinawakan naman niya ang chin ko tsaka iniangat yun. I was mesmerized when our eyes met. Argh! Diko talaga kayang nakikita siyang malungkot T.T Ang my tears started to fell again..

                     "Shh. Please don't cry Baby." sincere na sabe niya habang marahang pinupunasan ang luha ko gamit ang kamay niya. "Wag ka ng mag-emote diyan. It's our 5th Anniversary;)" he smiled genuinely.

                     "Happy 5th Anniversary Baby. Iloveyou." he looked directly to my eyes at wala akong masabe. Gusto kong upakan ang sarili ko dahil para na akong napipi. Kanina pa siya nagsasalita pero wala akong maisagot. Hindi ko magawang magsalita.

                     After a minute, his smile turned into a frown. And i can feel sadness and guilt struck me. Damn. Ano bang ginagawa mo Rhina?! Talk!! Talk to him! Please!;'( Hindi ba gusto mo siyang makita? Makausap? Makasama? Gusto mong maayos ang lahat. Gusto mong pawiin lahat ng sakit na nararamdaman niya. Pero what are you doing? Lalo mo lang siyang sinasaktan!