Aşkımızdaki Düşman

1. BÖLÜM

12 MART 2004

Küçük kız, tam karşısında bulunan yeşil bina ile adım atmayı bırakırken, beyaza boyanmış demir parmaklı kapının üstündeki tabelada büyük harflerle yazan YETİŞTİRME YURDU yazısını okuduğunda parmaklarının arasındaki çanta sapını sıkmaya başladı. Üç yıl öncesine kadar kendisini çok seven bir anne ve babası, birkaç gün öncesine kadar da kaybettiklerinin yerini doldurmaya çalışan bir teyzesi vardı. Şimdi ise yapayalnızdı ve bu on yaşındaki bir kız çocuğunun kaldıramayacağı kadar ağırdı... Küçük kız, korku ve endişe ile dolan gözleriyle karşısındaki binaya bakmaya devam ederken iki gündür kendisi ile ilgilenen genç kadının sesini duydu.

-"Hazır mısın, tatlım?" Nasıl hazır olabilirdi ki? Fazlasıyla duygusal ve kırılgan bir kızdı o. Burada yapamayacağını biliyordu. Belki anne ve babası ya da teyzesi gittikleri yere kendisini götürselerdi bu durumda olmazdı... Sessiz bir şekilde karşısındaki binaya bakmaya devam eden küçük kızın cevap vermeyeceğini anladığı anda elindeki bavulu yere bırakan Esma, derin bir nefes aldıktan sonra küçük kızın önüne geçti ve yüzyüze gelebilmeleri için eğilmek zorunda kaldı.

-"Hayal, korkuyor musun?" sorusunu sessiz bir şekilde başını sallayarak onaylayan küçük kız, birkaç saniyelik sessizliğin ardından

-"Teyzem çok kırılgan olduğumu söylerdi." dedi.

-"Bence teyzen senin çok güçlü bir kız olduğunu anlamış ve bu yüzden de seninle dalga geçmiş." diyen kadına yüzünü buruşturarak bakarken

-"Benim teyzem yalan söylemezdi!" cevabını verdi. Teyzesi ona daima dürüst olması gerektiğini söylerdi. Yalan teyzesine yakışmazdı. Bunu çok iyi biliyordu küçük kız.

-"Eminim, öyledir." diyerek geri adım atan Esma, yumuşak bir ses tonu ile konuşmaya devam etti. "Hayal, korktuğunu biliyorum ama burası senin yeni evin ve bunu kabullenmen gerek." Gözlerini yeşil binaya geri çeviren küçük kız, birkaç dakika boyunca sessiz bir şekilde binayı inceledi ve teyzesi ile yaşadığı ev ile kıyasladıktan sonra emin olmuş bir şekilde kendisine beklenti ile bakan kadına döndü ve

-"Burası eve benzemiyor. Teyzemle yaşadığım eve geri dönemez miyim?" diye sordu.

-"Çok üzgünüm tatlım ama bunun için beklemen gerekiyor. Çok küçüksün daha."

-"Ne kadar beklemem gerekiyor?" diyen küçük kıza yüzündeki tebessümle önce sol elinin beş parmağını sonra da sağ elinin de üç parmağını göstererek "İşte bu kadar." diye cevapladı. Küçük parmağını sırasıyla parmakların üzerinde gezdiren küçük kız

-"Sekiz kadar mı?" diye sorduğunda kahkahasına engel olamayan Esma, güven verircesine

-"Sadece sekiz sene. Ondan sonra devlet senin bir yetişkin olduğunu kabul edecek ve sende istediğin gibi bir hayat yaşayacaksın ama o zamana kadar burada arkadaş, dost ve belkide kardeş edineceksin. Sana söz veriyorum, her şey çok güzel olacak." dediği an pes edercesine omuzlarını düşüren Hayal,

-"Tamam. Peki seni görebilecek miyim?" diye sorduğunda alacağı cevabı merakla beklemeye başladı.

-"Tabiki de göreceksin. Polis olduğum için yoğun oluyorum ama izin günlerimde seni okul çıkışı alırım ve birlikte vakit geçiririz. Anlaştık mı?"

-"Anlaştık!"

-"Sana güveniyorum." dedikten sonra elini küçük kıza uzatan Esma, umutlu bir şekilde konuşmaya başladı. "Hadi şimdi içeri girelim ve yeni arkadaşlarını, odanı, yatağını görelim."

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

11 OCAK 2020

Kucağındaki tableti ile yatağında oturan Didem, kafasını dağıtmak için film arayışlarına girmiş bir şekilde film sitelerine göz gezdirirken aklına gelen isim ve yüz ile sıkılmış bir şekilde derin bir nefes aldı. Ergen bir genç kızın yakışıklı bir oyuncuya duyduğu hayranlığın verdiği heyecanı yıllar önce unutmuştu ama şimdi içinde anlam veremediği bir duygu kendisini her saniye biraz daha içine çekiyordu. Kimseye anlatamıyordu çünkü kendisi ile dalga geçeceklerini biliyordu, Hayal hariç... Kardeşi olarak gördüğü kız her olaya mantıklı bir şekilde yaklaşan biriydi ki zaten bu yüzden kardeş gibiydiler ama bu zayıf yönünü onun bile bilmesini istemiyordu.